Οι χτίστες

Τα σπίτια γέρνουν και γερνούν

καθώς απ’ τις κρυφές ρωγμές τους

ο χρόνος με το σκληρό του βλέμμα

αποσαθρώνει τα υλικά.

Κι ας ψάχνεις με φτηνές επισκευές

να εξευμενίσεις τον κακό καιρό.

Ξεθεμελιώνονται παλιά δοκάρια

που συγκρατούσαν τον ειρμό

από χαμένες μνήμες.

Από τους τοίχους που ξεφτίσανε,

κάποιες φωτογραφίες κατακρημνίζονται,

και όπως σπάει το γυαλί

πέφτουν τα πρόσωπα στο πάτωμα.

Αν κάνεις να τα συμμαζέψεις

ακούς τον ψίθυρο.

Τα σπίτια μηρυκάζουν τις ίδιες πάντα λέξεις

με μια σοφία που έγραψε στα σωθικά τους ο καιρός.

Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να θεμελιώσει πιο βαθιά

απ’ όσο η γη αντέχει,

μα πάντα ρίχνει τα στηρίγματα και αρματώνει σιδεριές

στα πιο σαθρά του κόσμου εδάφη.

Μάταιος ο χτίστης με όλη του την τέχνη.

Διώνη Δημητριάδου

(η εικόνα από το διαδίκτυο)