"Απόπειρα ανάδυσης"

(πάνω σε κάποιους στίχους του Τίτου Πατρίκιου)

Σε μια περίεργη εποχή (από κάθε άποψη), γενικότερα θα έλεγα σε καιρούς εξωτερικών και εσωτερικών ανακατατάξεων, είναι μάλλον αναμενόμενο να αντιμετωπίζεις με ανησυχία (συνειδητά αποφεύγω την ορθότερη λέξη: απαισιοδοξία) τα μελλούμενα να συμβούν. Ωστόσο, καταφεύγοντας στα συνήθη, δηλαδή στα αναγνώσματα που πάντοτε μας σώζουν (εμένα τουλάχιστον) και που μας επαναφέρουν στην επιφάνεια, ξορκίζοντας το κακό που μας καταβυθίζει, βρήκα αυτό:

«…Η μουσική σαν να ’σπρωχνε να εξαντληθεί

το μυστικό ρολόι που δουλεύει μέσα μας

και ξαφνικά σαν να το κούρδιζε από την αρχή

…

Ώσπου μια μέρα έτυχε το απίστευτο

οι πόλεις, η γλώσσα, η μουσική, ο χρόνος

έγιναν ένα χάρη σε μια γυναίκα

κι εγώ ένας άνθρωπος μέσα στους ανθρώπους»

(Τίτος Πατρίκιος, «Τρεις πόλεις», από τη συλλογή «Λυσιμελής πόθος», εκδόσεις Κίχλη)

Να πώς η ανακάλυψη του συντρόφου δίπλα μας, όπως το θέλει ο ποιητής, μοιάζει να εξαγνίζει την ατμόσφαιρα, να καθαρίζει το τοπίο, να μας αποκαλύπτει την ενότητα, το ‘όλον’, κυρίως να μας εντάσσει σ’ αυτό ως απαραίτητη ψηφίδα της εικόνας και να μας κάνει να πούμε: “εντάξει, θα σωθούμε, δεν γίνεται αλλιώς”.

Διώνη Δημητριάδου

(Gustav Klimt, "The kiss")