Διαβάζοντας και σχολιάζοντας

(το παραμύθι)

«Κι όταν ήρθε ο Πολύφημος στη σπηλιά, κάτσαμε δίπλα στη φωτιά και του διάβασα την Ιλιάδα.»

Γράφει ο Γιάννης Φαρσάρης και με τρεις αράδες καταργεί όλο αυτό που λέγεται απαραίτητη έκταση κειμένου. Φαντάζεσαι τη σκηνή με τον Οδυσσέα να διαβάζει στον Κύκλωπα την προϊστορία του πράγματος. Έτσι απλά όπως κάποιος αφηγείται ένα παραμύθι δίπλα στη φωτιά . Το μοναδικό μάτι του θεόρατου παιδιού γλαρώνει, λίγο πριν αφεθεί στον ύπνο, απλώνοντας στη σπηλιά του την αίσθηση ασφάλειας και γαλήνης. Πώς λοιπόν με δυο κουβέντες καταργείται και όλη η μυθολογία. Τίποτε δεν έγινε όπως μας το ιστόρησε ο τυφλός ποιητάρης. Όχι, δεν χάθηκαν οι σύντροφοι του πολυμήχανου, δεν υπήρχε τίποτα το άγριο στο σκηνικό. Καμιά απώλεια. Και ο γίγαντας δεν γνώρισε τη σκληρότητα του νικητή. Δεν ηττήθηκε ποτέ κανείς. Πόσο όμορφα μπορεί να ξαναγραφεί όλη η ιστορία. Μέσα σε δυο σειρές. Και το παραμύθι ξαναρχίζει.

Διώνη Δημητριάδου

(λεπτομέρεια πρωτοαττικού αμφορέως, περ. 650 π.Χ., Μουσείο Ελευσίνας).