Η πορτοκαλιά

Κάποτε σε εκείνα τα χρόνια της επαρχίας -τα θλιβερά πολύ- μιλώντας σε έναν πατέρα για τον γιο του, πολύ αδύνατο μαθητή, και θέλοντας να δώσω μια μικρή ελπίδα πως δεν χάθηκαν δα και όλα, και πως υπήρχε ακόμη χρόνος να πάνε λίγο καλύτερα τα πράγματα, ένιωσα το μάτι το κενό ίσα να με κοιτάει, σαν να μην ένιωθε τίποτα από τα λόγια μου. Μετά στράφηκε στο παράθυρο το ανοιχτό κι αγνάντεψε τον κάμπο με τα πορτοκάλια που μόλις είχαν αρχίσει να κιτρινίζουν τη φλούδα τους προοιωνίζοντας την καλή συγκομιδή αργότερα. Έτσι χωρίς να με κοιτάξει, είπε με τη σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει και νογάει κάτι περισσότερο από εμάς που θέλαμε με τα διαβάσματα και τα γραψίματα να αλλάξουμε τα παιδιά του κόσμου:

«Ξέρεις σαν τι σε βλέπω; Ίδια με μια πορτοκαλιά».

Κι έφυγε.

Αυτά τα λόγια δεν τα ξέχασα, κι ας πέρασαν τόσα χρόνια κι ας δουλεύτηκε η αντοχή μου μέσα σε αληθινά προβλήματα στους χώρους των σχολείων που βρέθηκα. Και τώρα, μετά από τόσο καιρό νομίζω πως μπορώ να του συγχωρέσω και την άγνοια και την αήθεια. Είχε πράγματι αξία γι’ αυτόν αυτή η μία πορτοκαλιά, με την οποία με είχε εξισώσει. Μάλλον εγώ ήμουν που πατώντας στη σίγουρη βάση της γνώσης θέλησα να του μιλήσω για ένα μέλλον του παιδιού του τόσο ξένο για τον κόσμο του.

Την παραπάνω ανάμνηση την αφιερώνω σε όλους τους συναδέλφους καθηγητές, που βρέθηκαν κάποτε απέναντι σε μια τέτοια άποψη για τη ζωή κι ένιωσαν ίσως απόμακροι πολύ. Η γνώση και η μάθηση μπορεί εμάς να μας γεμίζουν αλλά για κάποιους είναι ξένο σώμα και αντιδρούν στη διείσδυση της νέας τροφής στο μυαλό τους. Είπε κανείς ότι το να είσαι δάσκαλος είναι μια εύκολη δουλειά;

Διώνη Δημητριάδου