"Οι απόντες"

Είναι εύκολο στο δάσος να χαθείς. Τώρα που πλήθυναν τα δέντρα και όσα μονοπάτια είχαμε ανοίξει κρύφτηκαν απ’ την πυκνή τη βλάστηση. Κάποτε μπορούσαμε ακόμη και ονόματα να δίνουμε σε δρόμους και περάσματα, να μας βοηθούν κάθε φορά που ξεστρατίζαμε ψάχνοντας απουσίες. Τώρα σε κάθε κάλεσμα νυχτερινό χάνεται η φωνή μας. Δεν απαντάει κανείς. Κι ας ξέρεις πως βρίσκονται εκεί κρυμμένοι πίσω από σκιερά φυλλώματα, ακούν και παρακολουθούν την πιο ανεπαίσθητη κίνηση. Οι νεότεροι. Γιατί οι παλαιότεροι κουράστηκαν απ’ το παιχνίδι αυτό. Θέλουνε πια την ησυχία τους.

Μόνο σε κάτι ιδιαίτερα, ξεχωριστά ακούσματα σαλεύουν λίγο και ξεθαρρεύοντας πάνε κοντά στο ξέφωτο. Εκεί, λένε οι πιο σοφοί, που ξέρουν να διαβάζουν πρόσωπα ξεχασμένα, μπορείς να δεις σκιές αγαπημένων. Δεν μιλούν ούτε κοιτάζουν. Μόνο κινούν το σώμα ρυθμικά πάνω σε μουσικές παλιές που κάποτε αγαπούσαν.

Εσύ μην πλησιάσεις και μην ταράξεις τη στιγμή. Θα δεις και άλλους σαν και σένα. Με του μυαλού μολύβι και χαρτί κρατούν λογαριασμό μ’ εκείνη την απλή αριθμητική. Μια πράξη μόνο είναι αρκετή. Η πιο σκληρή και φονική. Η αφαίρεση. Τελειωτική, χωρίς υπόλοιπο κανένα. Μόνο δραματικά κατάλοιπα αφήνει, να κάθονται να αριθμούν απόντες.

Διώνη Δημητριάδου

(V.V.Gogh, "Κορίτσι στα λευκά μέσα στο δάσος")