«Η πόλη-σώμα»

Η πόλη, η γενέτειρα, φτάνει καμιά φορά να είναι φορεμένη πάνω σου, σαν ένα ένδυμα σάρκινο που δεν μπορείς να το αποχωριστείς χωρίς να νιώσεις πως κόβεται ένα κομμάτι από το σώμα σου.

Εδώ δύο ξεχωριστά παιδιά της Θεσσαλονίκης, Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης και ο Γιώργος Ιωάννου, συνομιλούν μέσα από τα γραπτά τους και νιώθουν ακριβώς αυτό το αίσθημα ταύτισης με την αγαπημένη πόλη.

«Έτσι τώρα, τσακίζοντας τη ζωική δυσκαμψία μου με ορισμένες κινήσεις και διευθετώντας το σώμα μου, νιώθω να είμαι όχι απλώς ο χάρτης ή το παραστατικό σχήμα της Θεσσαλονίκης, παρά αυτή ταύτη η έκταση που καταλαμβάνει η πόλη πάνω στην επιφάνεια της γης, καμπυλωμένος σαν τόξο γύρω από τη μητρική θάλασσα, περικλείοντας στη μοναδική μου γέννηση απειρία γεννήσεων και θανάτων… Το δεξί μου χέρι φτάνει ως την Κασκάρα… Στο βουλεβάρτο ίσαμε το Λευκό πύργο από το Συντριβάνι ανοίγει το στόμα μου… Με το ‘να μου πόδι περπατώ προς τον κάμπο με τα χωριά, με το άλλο μου πόδι φτάνω ίσαμε το ακρωτήριο… Ο νους μου, το κεφάλι  μου, το μυαλό μου είναι…»

(Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, «Τοπίο του είναι», από τη «Μητέρα Θεσσαλονίκη»)

«Παρομοιάζω το σώμα μου με την πόλη αυτή – είναι άλλωστε η γενέτειρά μου και προς αυτήν πάντοτε κατατείνω. Τόσο τυραννικά διακατέχομαι, ώστε, πράγμα αστείο ίσως, νιώθω καμιά φορά να χαράζεται η τοπογραφία της απάνω μου, με τα σημάδια της, τα σχήματα και τα χρώματά της. Μεγάλα Καράμπουρνου, ας πούμε, είναι σε όλο της το μεγαλείο η μύτη μου, Μικρό Καράμπουρνου, Καραμπουρνάκι, το επίμονο πηγούνι μου… Το Εφταπύργιο… είναι βέβαια, το κεφάλι μου… Το Γεντί Κουλέ είναι σίγουρα το μυαλό μου… Τα τείχη μας κατηφορίζουν προς τη θάλασσα. Είναι οι γραμμές του σώματός μου… Ο Κόλπος ο Θερμαϊκός εισχωρεί, βέβαια, ανάμεσα στα πόδια μου… »

(Γιώργος Ιωάννου, «Με τα σημάδια της απάνω μου», από το «Δικό μας αίμα»)

(η εικόνα από το deviantart.com)