Για την ποιητική σύνθεση Παλίμψηστη του Λύκου μου Μορφή της Διώνης Δημητριάδου ΑΩ εκδόσεις Γράφει η Χαρά Νικολακοπούλου

 

Για την ποιητική σύνθεση

Παλίμψηστη του Λύκου μου Μορφή

της Διώνης Δημητριάδου

ΑΩ εκδόσεις

Γράφει η Χαρά Νικολακοπούλου

 

«Η  γλώσσα ακατάληπτη ντυμένη μες στο ψέμα. Άκουγε ο Λύκος και ο θυμός του φούντωνε, τον έπνιγε ανείπωτη κραυγή. Πώς να φανερωθεί μέσα στο πλήθος των ανθρώπων; Πώς να  ντυθεί κι αυτός στο ψέμα τους;»

Εν αρχή λοιπόν ην ο Λύκος με Λ κεφαλαίο, που είναι και Δαίμονας μαζί. Ένας Λύκος φοβισμένος που κοιτά τα καταλύματα των ανθρώπων  και «τα γκρίζα μάτια του δεν είχαν ξαναδεί τίποτα τόσο άγριο».  Που βρίσκει την αγέλη απωθητική και τη μοναξιά ανελέητη.

Που διαχωρίζει σαφώς τη θέση του από τους λύκους- με πεζό λ- «…ποτέ δεν φοβήθηκα όσο ανατριχιάζω στη ματιά σας, λύκοι εσείς Λύκος εγώ…» Και παρακάτω «…ο Λύκος/ μοιραίο θήραμα των άλλων λύκων».

Τρομαγμένος και ανέστιος, αποσυνάγωγος, βαθιά μοναχικός, περιπλανώμενη ‘απειλή’, αλλά τελικά μοιραίο θήραμα και ενδεχόμενο θύμα για τους άλλους λύκους, τους συντροφευμένους.

Που φιλοξενήθηκε στα παραμύθια και λοιδωρήθηκε σαν τέρας, αλλά τον ίδιον δεν τον νανουρίζουν πια τα ψέματα.«Δεν γαληνεύει το τοπίο με παραμύθια/και ψευτόλογα/ κι όλο ζητάει κάθαρση ψυχής»

Μετά υπάρχει αυτό το ‘μου’ (του Λύκου μου) που αποσαφηνίζει την ταυτότητα του Λύκου:

«..εγώ κι ο Λύκος ένα

πρόσωπο εκ γενετής

μια μοναξιά ασυντρόφευτη»

Και γιατί παλίμψηστη η μορφή τού Λύκου;

“Το παλίμψηστο είναι μια περγαμηνή όπου έχει αποξεστεί μια πρώτη εγγραφή για να χαραχτεί μια άλλη, η οποία δεν κρύβει εντελώς την αρχική, έτσι ώστε να μπορούμε να διαβάζουμε το διαφαινόμενο παλαιό κείμενο πίσω από το νέο. Συνεπώς, μεταφορικά μιλώντας, με τη λέξη παλίμψηστα (στην κυριολεξία: υπερκείμενα) εννοούμε όλα τα έργα που προέρχονται από κάποιο παλαιότερο έργο, μέσω μετασχηματισμού ή μίμησης. Η θέση και η δράση στο λογοτεχνικό πεδίο αυτής της δευτέρου βαθμού λογοτεχνίας, που γράφεται διαβάζοντας, είναι εν γένει, και δυστυχώς, παραγνωρισμένες. Επιχειρούμε εδώ να εξερευνήσουμε τούτα τα εδάφη. Ένα κείμενο μπορεί πάντα να διαβάζει ένα άλλο, και ούτω καθεξής ως το τέλος των κειμένων. Και τούτο εδώ δεν ξεφεύγει από τον κανόνα: τον εκθέτει και εκτίθεται κι αυτό το ίδιο. Θα διαβάσει καλά οποίος διαβάσει τελευταίος”. (GENETTE GERARD.)

Η μνήμη λειτουργεί σαν παλίμψηστο για τον Λύκο.

Αλλά και η ποίηση λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο.

«Όσο ιχνηλατώ τα παλαιά

σβήνει η τωρινή γραφή

κι όσο αχνή προβάλλει

ίδιο σπασμένο κρύσταλλο

η αλλοτινή

τόσο με θλίβουν

τα σβησμένα μου όλα»

Ο Λύκος- ποιητής, λοιπόν, ο ηττημένος των καιρών.

Εξαιρετική ποίηση, για μιαν ακόμα φορά, από τη Διώνη Δημητριάδου. Βαθιά στοχαστική. Βαθιά ανθρώπινη.

 

Χαρά Νικολακοπούλου