Ο Κωνσταντίνος Λουκόπουλος γράφει για την ποιητική σύνθεση «Παλίμψηστη του Λύκου μου Μορφή» της Διώνης Δημητριάδου (ΑΩ εκδόσεις 2021)

 

Ο Κωνσταντίνος Λουκόπουλος γράφει

για την ποιητική σύνθεση 

«Παλίμψηστη του Λύκου μου Μορφή» 

της Διώνης Δημητριάδου 

(ΑΩ εκδόσεις 2021) 

 

Στην ποιητική συλλογή Παλίμψηστη του Λύκου μου μορφή, της Διώνης Δημητριάδου Διώνη Δημητριάδου, εκδόσεις ΑΩ 2021, παρατηρούμε μία καταβύθιση στο σκοτεινό υποσυνείδητο της ποιήτριας, μία αναζήτηση ταυτότητας μέσω της γειτνίασης και το συναγελασμό με το Σκότος. Εκφραστής αυτού ακριβώς του Σκότους είναι ο Λύκος ή ο Δαίμονας που εγγράφεται στο πρόσωπο της ποιήτριας με τη μορφή ενός Παλίμψηστου, που αναδιατυπώνεται χρησιμοποιώντας την πρώτη γραφή ως υπόβαθρο αλλά ταυτόχρονα ακυρώνοντας και αναδεικνύοντας δευτερογενώς, με ποιητικό τρόπο, εικόνες, σκέψεις, ταυτότητες, προσωπικότητες, συσχετισμούς, γεγονότα. Η γλώσσα της είναι ζηλευτή. Πλέον, η Διώνη, έχει κατακτήσει έναν έλεγχο της γλώσσας τέτοιον που της επιτρέπει να τη χρησιμοποιεί με την ένταση, το σθένος, την ποιότητα και τη λεπτομέρεια που επιθυμεί. Κάθε περίοδος, χρονική ή άλλη, δηλώνεται με τα Περάσματα του Λύκου (αριθμημένα πεζοποίηματα) που προϊδεάζουν για την ενότητα που θα ακολουθήσει. Σε πολλά ποιήματα η κατακλείδα φέρει σχεδόν μονολεκτικά τη συγκλονιστική αναδιατύπωση (ή και ανατροπή) του περιεχομένου με τον ίδιο τρόπο που τα λειτουργικά κείμενα του Μεσαίωνα επικάλυπταν τον πάπυρο με τα θεωρήματα του Αρχιμήδη* : η ίδια η μορφή των ποιημάτων επομένως δικαιολογεί αυτή την αναγωγή στην έννοια του Παλίμψηστου. Η αναζήτηση αυτή, της πρωτογενούς ουσίας, του κρυφού υποστρώματος, του υποδόριου Είναι, που είναι ίσως και παλαιότερη από τον Ευτυχισμένο Σίσυφο (την προηγούμενη ποιητική της συλλογή) φαίνεται να στοιχειώνει τη γραφή της, σχεδόν υπαγορεύοντας μαντρικά τα ποιήματα που γίνονται χρησμοί, τελετές, ιερουργίες. Μην παρεξηγηθούν τα όσα γράφω, ότι έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση αυτόματης γραφής. Βαθιά, σαφής και καλοζυγισμένη ποίηση, απόλυτα κεντραρισμένη, ποίηση που τριποδίζει περήφανα πάνω στα κομμάτια εαυτού που ξεφορτώνεται, ποίηση καθαρτήρια και λυτρωτική. (Ελάχιστο) δείγμα γραφής:

ΜΟΙΡΑΙΑ ΡΗΣΗ

Πώς βρέθηκα σε τούτο το αλωνάκι

με τέσσερις πλευρές χτισμένους τοίχους;

Το σώμα τυραννάμε

σαν σε ηφαίστειο δράμα

με σπίρτα δυνατά ανάβουμε φωτιά

τις λέξεις που μας δένουνε πισθάγκωνα

να κάψουμε

μήπως και αναληφθούμε

σε μιαν ανάποδη στροφή

Ποιος να ξοδέψει τη ζωή

ποιος να την αποσώσει

που έχει κατάρτια και πανιά

κι αποκοτιά για τα ανοιχτά πελάγη

Τρέμει η ψυχή την καταιγίδα

Σαλοί κι αλλόκοτοι μαζί

θα πορευθούμε ως το τέλος

Την κόλαση την έχω βρει

για αυτό κι ο φόβος

πιο κρυφός

πιο μοχθηρός με την ψυχή μου

φωλιάζει μέσα μου και τρώει

από το σώμα και το νου μου

μην ξεχαστώ και με ξεχάσω

 

*H γνωστότερη ίσως περίπτωση παλίμψηστου κειμένου στην ιστορία, μυθικού και αδιευκρίνιστου ακόμη και την περίοδο που είχα ασχοληθεί κάπως “επιστημονικότερα”  με την παλαιογραφία (1999 εως 2002), η αποκατάσταση του οποίου ολοκληρώθηκε μόλις στα 2006.

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος