Ημέρες ενός παράξενου
Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Ημέρα Πρώτη
Μας σάρωσε ο άνεμος
Πουλί πώς να πετάξει
Μα εσύ με βάγια απάνεμος
Στου φεγγαριού τη χάση
Συκιές τι κι αν θροΐσανε
Καρπούς δεν έχουν βγάλει
Και σε προϋπαντήσανε
Με αγκάθια στο κεφάλι
Μας σάρωσε ο άνεμος
Και πώς να κρατηθούμε
Κατέβηκες εξάγγελος
Μα γύρω δεν σ' ακούνε
Ημέρα Δεύτερη
Απ' τη κοιλάδα των θαυμάτων
Γόνος αλήθειας και αρετής
Ήρθε στην πόλη των φευγάτων
Και στα στενά της ηδονής
Δύο λόγια ήρθε για να πει
Λίγο κρασί για να προσφέρει
Κάποτε ευλάβεια και σιωπή
Τώρα αιχμάλωτος στο ασκέρι
Πίσω απ' το φόβο λείπει η αγάπη
Πίσω απ' το κλάμα η αγκαλιά
Πρώτα σε σταύρωναν αντάρτη
Τώρα δεν βγάζουνε μιλιά.
Ημέρα Τρίτη
Τετάρτη και το δείπνο μυστικό
Είδα το βλέμμα το προδοτικό
Μα λάβετε το αίμα και το σώμα
Αφού δεν λάβατε νερό και χώμα
Κανείς ας μη πιστέψει τις πληγές
Δεν έχει ανάγκη η αγάπη απολαβές
Κι αν την φυλούν την πύλη
λεγεώνες
Πεθαίνω κι ανασταίνομαι αιώνες
Μητέρα μη πονάς σαν με θωρείς
Το έργο μου τέλειωσε νωρίς
Μητέρα για το άγιο σου το χάδι
Νικώ τον θάνατο μου κάθε βράδυ
Ημέρα Τέταρτη
Ψιλή βροχή πέφτει στον κόσμο
Και το καρφί τον διαπερνά
Παίζει η μάτια Του από τον πόνο
Κι Αυτός ξανά τους συγχωρά
"Έχουνε άγνοια πατέρα
Δώσε κουράγιο στη μητέρα"
Τον αποδόμησε τον κόσμο
Τον έχτισε από την αρχή
Κάποτε του φέραν το δυόσμο
Μα έχει αλλάξει η εποχή
Τώρα σταυρώνουν την ελπίδα
Με το καρφί και τη λεπίδα
Όταν γυρίσουνε τα χρόνια
Και θα ’χουν κλείσει οι πληγές
Θα Τον ευγνωμονούν αιώνια
Νερό θα τρέχει στις πηγές
Να εξιλεωθούν τα πλήθη
Από την πλάνη και τη λήθη
Ημέρα Πέμπτη
Να που μηδένισαν τα χρόνια
Σίγησε η ανάσα του βοριά
Κρύβεται ο ήλιος από θλίψη
Και ο Θεός στη συννεφιά
Τα μαλλιά σου θάλασσα
Φεύγεις κι ας σε κράτησα
Φεύγεις κι ας σε κράτησα
Σκύβουν το βλέμμα τους οι
αγγέλλοι
Καθώς θρηνώ μες στη βροχή
Πάρε και εμένα στο πλευρό σου
Στου κάτω κόσμου την γιορτή
Κρίνο σε παρέλαβα
Και την άνοιξη έλαβα
Και την άνοιξη έλαβα
Θα 'ναι ο σταυρός η προσευχή τους
Το όνομα σου θα ζητούν
Ό, τι σε σκότωσε θα γίνει
Φάρος στη νύχτα του κακού
Τα ματάκια σου άνοιξε
Και τον κόσμο ανάστησε
Και τον κόσμο ανάστησε
Τελευταία Ημέρα
Τώρα το χώμα πυκνό βαρύ
Όλα τα φύλλα νεκρά στη γη
Έσβησε η ανάσα του δίχως κραυγή
Κομμένο ρόδο πριν την αυγή
Πίσω απ' την πέτρα και το σουγιά
Βρίσκεται φθόνος και ανημποριά
Φύλακες κέρβεροι τάφοι κλειστοί
Στα δάχτυλα του ψιλή κλωστή
Λευκό το πνεύμα μες στη νυχτιά
Στον ελαιώνα και την Ιτιά
Φέγγει το μάρμαρο δριμύ το φως
Σκίζει το σκότος ο κεραυνός
Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου