Προδημοσίευση τρία αποσπάσματα από το υπό έκδοση βιβλίο του Σωτήρη Κακίση Παλιές Ιστορίες εκδόσεις Αιγαίον - Κουκκίδα

Προδημοσίευση

τρία αποσπάσματα από το υπό έκδοση βιβλίο 

του Σωτήρη Κακίση

Παλιές Ιστορίες

εκδόσεις Αιγαίον - εκδόσεις Κουκκίδα

Στην έκδοση περιλαμβάνονται σε επανέκδοση τα:

Παραμύθια σαν αστεία άστρα

Μέρη που χάσανε τη μαγεία τους

Οι καλές γυναίκες

1.Πράγμα που επέτυχαν

Στην Κίνα σ᾽ ένα χωριό ψηλά στο βουνό ζούσε ένας Κινέζος. Αυτός είχε δύο κεφάλια, ένα κανονικό κι ένα με κλειστά τα μάτια φυτρωμένο στον αριστερό του ώμο κατάσαρκα. Όταν ο Ζανγκ έτρωγε το παρασιτικό του κεφάλι έκανε όλες τις αντίστοιχες κινήσεις!

Αφού έγινε αποτρόπαιος έτσι κι όλο περισσότερο τον σιχαινόντουσαν να ζει ανάμεσά τους, η μάνα του σκέφτηκε να τον διώξει, ήτανε ξύπνιος όμως και γερός δουλευτής και τον χρειαζόντουσαν. Όταν αποτολμούσε έξοδο κάλυπτε το δικέφαλό του με πανιά.

Μετά τον είδανε οι επιτροπές και οι γιατροί τον κατέβασαν στο Πεκίνο και αποφασίσανε να του αφαιρέσουν το περιττό κεφάλι. Πράγμα που επέτυχαν.

Διαπίστωσε μετά την εγχείρηση την απουσία τού άλλου του κεφαλιού και περιέπεσε σε μελαγχολία. Επειδή ήταν κουφός και μουγγός, με τα εκφραστικά του νοήματα είπε ότι επιθυμούσε να επιστρέψει σπίτι του και να παντρευτεί.

(από το Παραμύθια σαν αστεία άστρα, 1984)

2 Νύχτες τής Μαρία

Έγινε ένα λάθος προηγουμένως και αισθάνομαι την υποχρέωση να το πω: εγώ καθόλου δεν ήθελα να γράψω κανένα βιβλίο, ούτε να πονάω έτσι, ούτε να χωρίζω συχνά, κατά το βλαχοντίσκο σύστημα της εποχής. Αν ήμουνα τώρα σ᾽ ένα σπίτι στο Μαρούσι κι είχα μαζί μου ένα άλλο ζωντανό πλάσμα, όχι τέρας αλλά κοριτσάκι με αίμα και καρδιά, ούτε βιβλίο θα βλέπατε, ούτε θα σας φαινόμουνα έτσι γλυκύπικρος και επίσημος. Μπορεί να ᾽σασταν εσείς το κοριτσάκι και να διασκεδάζατε αφάνταστα με τις σωματικές μου επιδόσεις, με τη μαγειρική και το πάθος μας.

Ο Φρόυντ δια στόματος Κυρίλλου και Θανασού με επεσκέφθη σ᾽ ένα διάλειμμα τής επικοινωνίας του με πλούσιους και μεγαλόσχημους, και, αφού έβαλε το πονηρό στηθοσκόπιό του στο καλοκάγαθο στήθος μου, είπε μια συνταγή αρκετά γνωστή σε όλους, εκτός από σ᾽ εμένα τον ασθενή. Πήγε ο Θανασός στο φαρμακείο να τη φέρει, και γύρισε και μου το ᾽δωσαν το φάρμακο, που λέγεται ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΙΣ. ΣΤΟΠ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. ΣΤΟΠ. ΤΟ ΓΗΡΑΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. ΣΤΟΠ. Η ΑΔΟΛΗ ΕΧΘΡΟΤΗΣ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ.

Κατάπια το φάρμακο με λίγη ζάχαρη, αλλά μου στάθηκε λίγο στο λαιμό. Κάνω γαργάρες τώρα και αλλάζει η γεύση του, πιστεύω ότι ΤΟ ΓΗΡΑΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ περιλαμβάνεται ΣΤΗΝ ΑΔΟΛΗ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ. Αν καταφέρω και συμπεριλάβω από τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ τις γυναίκες στην ΑΔΟΛΗ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ θα ησυχάσει η ανήσυχη ψυχή μου, δεν θα ερωτεύομαι πια, και θα πεθάνω.

    

Μαρία Μήτσορα

      Όσο για τη Μαρία Μήτσορα, καθόμαστε και τα λέμε στην κορυφή των κυμάτων με τα αβύθιστα καρυδότσουφλά μας, και βράζει από κάτω ο Ωκεανός και οι θείες του Ποσειδώνα, να μας πνίξουνε όπως-όπως.

Μαρία: Τώρα θα σου ξαναγυρίσει κι η μονοπυρήνωση. Δεν πρέπει να κάνεις σχέσεις, είσαι άρρωστος άνθρωπος.

Σωτήρης: Σου λέω, και της το ᾽πα, είχα κερδίσει τη μάχη με τον εαυτό μου. Είχα καταφέρει να μπω απ᾽ το δέρμα της από κάτω.

Μαρία: Βρήκες δέρμα να μπεις από κάτω.

Σωτήρης: Ήδη ξανά ᾽χω πιτυρίδα…

Μαρία: Με την άλλη ήταν η μονοπυρήνωση. Δεν συγκρίνεται με λίγη πιτυρίδα.

Σωτήρης: Να που ᾽χε δίκιο ο τρελός. Τώρα που θα πονέσεις θα ξαναγράψεις, είπε.

Μαρία: Δεν είμαστε καλά! Τι ζώδιο ήτανε η τελευταία; Όχι πως ξέρω δηλαδή από ζώδια.

Σωτήρης: Παιδί μου, τσακώθηκα το πρωί με κάτι ισπανόφωνους στο κέντρο και μια γκόμενα έβγαλε το κεφάλι της απ᾽ το πίσω κάθισμα και με ᾽πε κορνούτο. Και της είπα κι εγώ, ―Όσο γι᾽ αυτό έχετε απόλυτο δίκιο, σενιόρα.

Μαρία: Αυτό είναι απίθανο.

Σωτήρης: Θα βγάλω βιβλίο με τίτλο την Πέμπτη που ᾽χα ᾽Βγει Βόλτα με Κέρατα στο Κέντρο της Αθήνας.

Μαρία: Για μένα δεν γράφεις κανένα…

Σωτήρης: Για να σε χάσω κι εσένα; Μένω μόνος μου στο δωμάτιο με τα ποιήματα και πανικοβάλλομαι. Δεν μας βλέπω να ᾽χουμε ελπίδα εμείς οι δύο.

Μαρία: Εγώ δεν θέλω δεύτερο χέρι. Εγώ θέλω να σε βασανίσω εγώ πρώτη. Τώρα μου μένει μόνο να μη σε βασανίσω για να ξεχωρίσω.

 (από το Μέρη που χάσανε τη μαγεία τους, 1985)

3. Τίνος είναι η θάλασσα;

Λίγο πριν κοιμηθούμε, τον ακούω από το μέσα κρεβάτι, μες στο σκοτάδι, μέσα στα τέσσερά του χρόνια, να με ρωτάει το παιδάκι μέσα μου: ―Όταν κοιμάσαι, ξέρεις το όνομά σου;

Δεν μπορώ, βέβαια, να του απαντήσω την αλήθεια, του λέω: ―Όχι.

Όμως αυτό αυτόν τον φόβισε περισσότερο. Τον φόβισε πολύ.

Ένα βράδυ σηκώνεται στο δωμάτιό του, κι έτσι όπως είναι, τεσσάρων χρονών, ντύνεται με τα καλά του, φοράει κι ένα κίτρινο παπιγιόν που του ᾽χω, και σηκώνεται με τα καλά του και φεύγει από το σπίτι. Ένα τετράχρονο παιδί με κίτρινο παπιγιόν αποφασίζει να τον αναζητήσει έτσι ο Ερυθρός Σταυρός, με κίτρινο παπιγιόν.

Είναι ευτυχισμένος. Βλέπει κόσμο στους  δρόμους, φώτα τής πόλης που συνεχίζουν ακούραστα, αναγνωρίζει τοπία. Αναγνωρίζει ευτυχισμένος το σπίτι μας απέξω, ένα μπακάλικο και, κατά διαβολική σύμπτωση, το αγαπημένο του περίπτερο ξενυχτάει και φωτίζει άπλετα τις σοκολάτες.

Τι κάνει όμως ένα παιδί τεσσάρων χρονών, έστω και με κίτρινο παπιγιόν, νύχτα στους δρόμους έξω; Τίνος είναι η θάλασσα;

Ένας κύριος τον βλέπει. Βλέπει ότι είναι ευτυχισμένο, αλλά δεν μπορεί να το βλέπει πολύ. Τον ρωτάει για μένα, ο μάγκας λέει ότι κοιμάμαι του καλού καιρού στο σπίτι. Στο αστυνομικό τμήμα που πάω να τον μαζέψω τινάζει το πόδι του, όπως κάθεται, θυμωμένα, και λέει πως μπορεί και να το ξανακάνει γιατί δεν είναι άσχημα και τη νύχτα. Όμως, έχει ησυχάσει από το βασικό του άγχος, λέει. Ο κόσμος υπάρχει ακόμη κι όταν αυτός κοιμάται.

Δεν του λέω ότι αυτό, για να το βεβαιώσουμε, πρέπει να έχουμε ξυπνήσει προηγουμένως. Η θάλασσα, άμα δεν το ξέρει αυτό, είναι δικιά του.

Τον παίρνει ο ύπνος σε μια καρέκλα στο Τμήμα, την ώρα που εμένα με επιπλήττουν οι γονείς μου, ο διοικητής, δηλαδή, και ο αστυνόμος υπηρεσίας. Όταν πάω να τον πάρω να γυρίσουμε χέρι―χέρι στο σπίτι, εγώ τριάντα ενός κι αυτός τεσσάρων πάντα ετών, τον σκουντάω να ξυπνήσει.

―Τι έπαθες; του λέω.

―Κοιμήθηκα πάνω μου, μου λέει.

Χαμογελάει πάνω του, με αγκαλιάζει πάνω μου.

 (από το Οι καλές γυναίκες, 1986)