«Ο ευτυχισμένος Σίσυφος»
Στέκομαι εδώ στα
ριζά του λόφου
και μετρώ αυτό
το μάταιο
του Σίσυφου πανάρχαιο
ταξίδι.
Ως την κορφή
και πάλι πίσω.
Και αυθαιρέτως
εκτιμώ
πως δίκιο είχε
ο παλαιός Εφέσιος,
σαν ίδιο τον
έβλεπε τον δρόμο πάνω ή κάτω.
Έτσι κι ο
Σίσυφος της κάθε εποχής
σαν λίγο
ατενίσει προς τα πάνω
όλα τα θέλει
κι όλα τα ελπίζει.
Δεν ξέρω αν
τότε είναι ευτυχής.
Ίσως ορθότερο
να πω φέρελπις πως νιώθει.
Μα κι όταν
συλλογιέται πάλι ξανά
το ανέβασμα
στην κορυφή,
καθώς κατηφορίζει αυτόν τον ίδιο δρόμο,
για το -παρά τη
λογική- επαναλαμβανόμενο εγχείρημα,
μάλλον θα
νιώθει ευτυχής.
Σ’ αυτό το ατέλειωτο
παιχνίδι,
ανάμεσα στον
πόθο για ερμηνεία
και στην
παράλογη σιωπή,
αυτός περιγελά
την τάξη αυτού του κόσμου.
Με μια απλή
εξίσωση:«ὁδὸς ἄνω κάτω
μία καὶ ωὑτή».
Διώνη Δημητριάδου
(εικόνα: η Περσεφόνη παρακολουθεί τον Σίσυφο, αμφορέας, 530
π.Χ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου