«Εμείς, ο χώρος, τα πράγματα»

Θέλοντας ο αγαπημένος Jack Kerouac να περιγράψει το δωμάτιο του νεαρού του ήρωα, καταλήγει:

«Αυτά ήταν κάποια από τα αντικείμενα που ζούσαν στο δωμάτιο του Πίτερ» («Στοιχειωμένη ζωή», Jack Kerouac, εκδόσεις Πλέθρον)

Κι αληθινά δεν θα σκεφτόμουν μια καλύτερη λέξη από αυτή: ‘ζούσαν’ τα αγαπημένα αντικείμενα του Πίτερ, ακουμπούσαν την ελάχιστη και ταπεινή τους ύπαρξη πάνω στο πάτωμα, στα ράφια, στο τραπέζι, αγκαλιάζοντας έτσι τη ζωή του, προφυλάσσοντας τα μυστικά του και οριοθετώντας τον ιδιωτικό του χώρο.

Πόσο είμαστε δεμένοι με τα πράγματα; Δεν είναι τυχαίο πως τα ονομάζουμε αντι-κείμενα, έτσι όπως τα θέλουμε να βρίσκονται απέναντί μας, κάπως σαν να βλέπουμε το είδωλό μας σε καθρέφτη. Γιατί το καθένα από αυτά διεκδικεί και ένα μέρος του εαυτού μας, είμαστε εμείς με το αποτύπωμα κάποιας ξεχωριστής στιγμής στη ζωή μας. Ένα βιβλίο που, αν και διαβασμένο, το θέλουμε εκεί δίπλα μας, μια φωτογραφία που επιμένει να μας θυμίζει κάτι ή κάποιον, ένα τασάκι σπασμένο στην άκρη του ή ένα φλιτζάνι με ραγισμένη όψη. Όλα αυτά που ευχαρίστως κάποτε θα πέταγε η μάνα μας αλλά πατήσαμε πόδι και τα κρατήσαμε, κι έτσι τώρα μας θυμίζουν και τη μάταιη πια επιμονή της για τάξη.

Περιτριγυριζόμαστε από τα πράγματα που μας δανείζουν κάτι από τη δική τους προσωπικότητα, όπως ακριβώς κι εμείς τα χρωματίσαμε κάποτε με τη δική μας. Και όταν κάποτε παύουν να ‘αναπνέουν’ μέσα στον χώρο μας νιώθουμε σαν κάτι αληθινά να σπάει, να καταργείται η εικόνα που τη συντηρούμε και μας συντηρεί.

Διώνη Δημητριάδου

(Vincent van Gogh, Bedroom in Arles)