«Για κείνα»

Για κείνα τα παιδιά που ξεχαστήκανε

στις σκοτεινές τις αίθουσες

μαθαίνοντας στο άσπρο το πανί

τις λέξεις και τα πράγματα

τόσο που λάθεψαν και νόμισαν για θαύμα τη ζωή.

Για κείνα τα παιδιά που ξενυχτήσανε

ακούγοντας τις μουσικές του κόσμου

κι ακούμπησαν το όνειρο σε νότες και σε στίχους

ώσπου πεζά κατάλαβαν πως περπατούν.

Για κείνα τα παιδιά που συλλαβίσαν ρυθμικά

συνθήματα κι οράματα

μες στα πολιτικά λαγούμια

μέχρι που φάνηκαν οι εφιαλτικές σκιές.

Για κείνα τα παιδιά που μεγαλώσανε

ανάποδα μετρώντας τη ζωή τους.

Διώνη Δημητριάδου

(φωτογραφία από το National geograpfic)