«Οι ομοτράπεζοι»

Σας έχω στο μυαλό μου

εδώ γύρω καθισμένους.

Κάποιον που ακούμπησε το πόδι

 στην πλαϊνή καρέκλα

τα σύννεφα αργοπίνοντας.

Τον άλλο που σηκώθηκε

κι έφερε δυο στροφές

κλειστά έχοντας τα μάτια

ακούγοντας

τον άηχο μέσα του ρυθμό

κουβέντες βυθισμένες

σε χρόνους παλαιούς.

Σας έχω όλους

φυλαγμένους.

Και σας που αναχωρήσατε

αόρατες σκιές ακολουθώντας.

Ακουμπισμένα ακόμη

πρόσωπα και χέρια

στους τοίχους

γράφοντας ονόματα

εις μνήμην ες αεί.

Η θύμηση έχει σώμα

βλέμμα σκληρό

ατσάλινο

δε σπάει σε κομμάτια.

Σταγόνα τη σταγόνα

τραβάει ζωή

από παλιά λησμονημένο

ομφάλιο λώρο μυστικό.

 Αργά είναι πια

για καίριες επεμβάσεις.

Σε στεγανά δωμάτια

χωρίς μια πόρτα διαφυγής

διαλύει κομμάτι το κομμάτι

το συντριμμένο σώμα.

Αναζητώντας

τη μόνη σταθερά

κάθομαι στο τραπέζι

δίπλα σας.

Παρόντες όλοι

σε απουσία δεδομένη.

Διώνη Δημητριάδου

("Οι πατατοφάγοι", Vincent van Gogh)