Το ιστολόγιο «Με ανοιχτά βιβλία» φιλοξενεί

ένα διήγημα

του Δημήτρη Φαρή

«Alter Ego»

Αυτό δεν του άρεσε καθόλου! Χαλούσε την αισθητική του. Το συνεργείο του δήμου είχε μόλις τελειώσει τα έργα, τα φυτά ήθελαν μόνο το πρώτο πότισμα και ο αναίσχυντος εισβολέας είχε κάνει ήδη την κουτσουλιά του και είχε γράψει με σπρέι ένα σύνθημα πάνω στο φρεσκοβαμμένο και αχρησιμοποίητο παγκάκι. Alter Ego!

Το όπλο με το οποίο είχε διαπραχθεί το έγκλημα είχε πεταχτεί μέσα στην πρασιά, και μάλιστα κάποια φύλλα των φυτών είχαν χρησιμοποιηθεί ήδη σαν χαρτί πάνω στο οποίο έγινε η αρχική δοκιμή. Ο ένοχος είχε ανοίξει το σπρέι, είχε βάψει πρώτα κάποια φυτά και μετά, όταν η δέσμη έγινε αρκετά δυνατή και σίγουρη, έγραψε με αυθάδεια το μήνυμά του. Και τι να ήταν αυτό; Το όνομα κάποιου συγκροτήματος, από αυτά τα καινούργια που μιλάνε ακατάπαυστα και ποτέ δεν τραγουδάνε; Ο τίτλος μιας ταινίας; Μια φράση από αυτές που έλεγαν οι αρχαίοι και τώρα οι νέοι ούτε που ξέρουν τι σημαίνει;

Πριν να αντιδράσει σε αυτή την επιθετική κίνηση άνοιξε τον υπολογιστή του και έψαξε το νόημα της φράσης. Καλά το είχε καταλάβει. Το λήμμα ήταν σαφές.

Η φράση «alter ego» αποδίδεται στον Κικέρωνα, ο οποίος φαίνεται ότι τη δανείστηκε από την ελληνική γλώσσα και σημαίνει ένας «δεύτερος εαυτός», ένα «άλλο εγώ».

“Τώρα θα δείτε τον δικό μου δεύτερο εαυτό!” είπε μέσα του και άρπαξε με μένος τα κλειδιά της αποθήκης. Χωρίς να το σκεφτεί ιδιαίτερα, είδε τον τίτλο στο τενεκεδάκι, "Χρώμα Ξύλου", πήρε ένα ρολό βαψίματος και κατέβηκε πάνοπλος στο παρκάκι. "Alter Ego".......έφτυνε μέσα από τα δόντια του. “Έχω και εγώ, δεύτερο εαυτό!” Σε λιγότερο από 5 λεπτά το παγκάκι έδειχνε σαν καινούργιο. Ξαναγύρισε στο σπίτι, πέταξε το ρολό, πήρε ένα χαρτί, έγραψε το γνωστό "Προσοχή χρώμα", πήρε στα γρήγορα και ένα βρεγμένο σφουγγάρι από την κουζίνα και ξανακατέβηκε στο παρκάκι. Άφησε το χαρτί με προσοχή στο φρεσκοβαμμένο ξύλο και βάλθηκε να ελευθερώσει τα φύλλα του νεοφερμένου φυτού από την μπογιά του βάνδαλου.

Μετά από μισή ώρα, η αισθητική παρέμβαση του νεαρού ...καλλιτέχνη απλώς  είχε αναιρεθεί. Όλα ήταν ξανά όπως τα άφησε το συνεργείο. Το παγκάκι είχε αλλάξει χρώμα αλλά τουλάχιστον όλα έδειχναν καινούργια και φρέσκα. Α, όλα κι όλα ...Όταν το κράτος κάνει κάτι καλό πρέπει να το επικροτούμε.

Την άλλη μέρα ξεκίνησε με τη βαριά του τσάντα να πάει στο σχολείο όπου δίδασκε. Λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητό του κοίταξε με περηφάνια το φρεσκοβαμμένο παγκάκι και ...πολύ γρήγορα ένα κύμα θυμού έφτασε μέχρι την κορυφή του κεφαλιού του. Ο άξεστος! Τώρα είχε γράψει και στο παγκάκι, και στον κάδο των σκουπιδιών και στο πεζοδρόμιο. Τρία δυνατά και ασύδοτα ...Alter Ego! Τι να ήταν όμως αυτό;

- Ταγκιά είναι κύριε, του είπαν οι μαθητές του. Η ταγκιά είναι κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας, απλώς χρησιμοποιείται για να δείχνει πόση μαγκιά έχει ο writer, ανάλογα με το πού τη βάρεσε! Με τα tags οριοθετούν τον χώρο τους δεν αυτοπροβάλλονται!

Κάπως σαν το κατούρημα που κάνουν οι σκύλοι δηλαδή....Ακόμα χειρότερα....Είναι πολλοί τέτοιοι τύποι, ο καθένας έχει μια περιοχή και την οριοθετεί με μια υπογραφή. Ακόμα κι αν σβήσει όλα τα Alter Ego της περιοχής κάποια άλλα "Εγώ" θα έρθουν και θα γράψουν την μπούρδα τους. Αδιανόητο και όμως αληθινό...Οι άνθρωποι δεν γράφουν ιδέες ή έστω ονόματα πολιτικών κομμάτων πια. Ο καθένας είναι ένα πολιτικό πρόσωπο που ξέρει μόνο μια λέξη. Το όνομά του!  Ανεβαίνει σε τοίχους, κυνηγάει τρένα, σκαρφαλώνει σε στύλους μόνο και μόνο για να δείξει τη μαγκιά του. Από εδώ πέρασε ο Alter Ego....κατάλαβες; Η Αναρχία σε όλο της το μεγαλείο. Και εντάξει στο σχολείο. Όλοι το βλέπουν σαν μια φυλακή, θέλουν να κάνουν την επανάστασή τους, θα τη δεχόταν αυτή την αταξία. Και στον οικείο χώρο του όμως; Εκεί που θέλει το μάτι να περιπλανιέται στα όμορφα και στα τακτοποιημένα, να έρχεται ο άλλος, να σηκώνει το πόδι και να ....αμολάει την ταγκιά του;

Το μεσημέρι είχε σβήσει πάλι όλα τα Alter Ego. Του πήρε λίγο παραπάνω, ατσαλόβουρτσα αυτή την φορά, αναγκάστηκε να αλλάξει χρώμα και στον κάδο αλλά...τα είχε καταφέρει.

“Ή Εγώ ή Εσύ ...εδώ πέρα, μικρό μου άλλο ....Εσύ!”

Και όμως το άλλο πρωί το άλλο Εσύ είχε αφήσει πάλι ....τη μυρωδιά της αμμωνίας στο όμορφο παρκάκι. Και το παγκάκι, και ο κάδος και το πεζοδρόμιο από άκρη σε άκρη είχε γεμίσει με ταγκιές. Απελπισία!  Αντί να απογοητεύεται ο πιτσιρίκος θυμώνει ...Κατάλαβες; Αλλά δεν ξέρει με τι έχει να κάνει...

“Επανάσταση Εσύ; Αισθητική Εγώ!”

Αλλά για ποια αισθητική μιλούσε πια; Το παγκάκι έδειχνε προχειροβαμμένο με χίλια μπαλώματα, ο κάδος από πράσινος είχε γίνει καφέ, και το πεζοδρόμιο είχε γεμίσει από δεκάδες μισοσβησμένα Alter Ego που ίσως να ήταν και πιο όμορφο να μην είχαν σβηστεί ποτέ ...Πήρε μια τελευταία ανάσα και έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά.

Ξανάξυσε το παγκάκι από το παλιό χρώμα, το πέρασε με βερνίκι, έριξε remover στον κάδο, το οποίο πήρε μαζί του και τις ταγκιές, πήρε και μια σκούπα και έναν κουβά ζεστό νερό με απορρυπαντικό και έτριψε με μανία το πεζοδρόμιο. Ακόμα και τα σκυλιά των γειτόνων τον κοιτούσαν περίεργα, όταν πλέον δεν έβρισκαν τις δικές τους ....ταγκιές. Πόσο μάλλον οι γείτονες...

Ο μικρός γραφιτάς έδειξε να πτοήθηκε. Δεν ξαναπέρασε ποτέ από τη γειτονιά. Άφησε μια τελευταία υπογραφή στον σταθμό του τρένου και δεν ξαναγύρισε ούτε καν για να δει πόσο χρόνο επέζησε η "ομορφιά" του από τα οργανωμένα συνεργεία του δήμου.

Πέρασαν χρόνια από τότε ...

Ένα απόγευμα γύρισε από το σχολείο του πραγματικά ερωτευμένος. Είχε συναντήσει το άλλο του Εγώ, της είχε δώσει ένα λουλούδι, αυτή του χαμογέλασε και του είχε δώσει ένα πεταχτό φιλί γεμάτο υποσχέσεις. Δεν ήθελε καν να σκέφτεται τη στιγμή μήπως και τη χαλάσει, μήπως και αλλάξει τη φρεσκοφτιαγμένη ανάμνηση ...Πάρκαρε το αυτοκίνητο δίπλα στο παρκάκι και κοίταξε ασυναίσθητα το παγκάκι. Alter Ego ....πάλι!

Και τότε απότομα βρέθηκε σε ένα άλλο πάρκο, εκεί στην εφηβεία του. Περίμενε το κορίτσι του και αυτή είχε ήδη αργήσει στο ραντεβού τους. Είχε πάντα στο παλτό του έναν μαύρο ανεξίτηλο μαρκαδόρο και είδε τη μαρμάρινη πύλη του πάρκου σαν το ιδανικό χαρτί για να γράψει τη δήλωσή του. Τον γοήτευε ο θάνατος και όλες οι επιτύμβιες επιγραφές, τότε στη νεότητα, πλησίασε με τρόπο, σχεδόν έκρυψε τον παραβατικό εαυτό του με τον όγκο του σώματός του και έγραψε με επιτύμβια γραμματοσειρά το όνομα του αγαπημένου του συγκροτήματος. 

Αυτό στα 18 του...Η όμορφη εκείνη δήλωση που είχε κάνει, κράτησε δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια και μετά κάποιος άλλος μαρκαδόρος είχε διαγράψει με δύο γραμμές "Το Δημιούργημα" και είχε γράψει άτσαλα το όνομα του ανταγωνιστικού συγκροτήματος. Τον επόμενο χρόνο είχε περάσει ο δήμος και είχε καθαρίσει όλα τα μάρμαρα ...Και τα συγκροτήματα διαλύθηκαν, οι τραγουδιστές αυτοκτόνησαν, κανένα δεν ξαναέβγαλε δίσκο. Η Εντροπία σε όλο της το μεγαλείο ...

Ναι, σήμερα ήταν ερωτευμένος, καμιά ταγκιά δεν μπορούσε να τον ταράξει.

Alter Ego φίλε;  Περίμενε τον χρόνο να δεις πώς θα σε σβήσει.

Δημήτρης Φαρής

(Ο Δημήτρης Φαρής γεννήθηκε στο Duisburg της τότε Δυτ. Γερμανίας από Έλληνες μετανάστες. Σπούδασε Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως καθηγητής σε Λύκειο. Έχει πτυχίο κλασικού πιάνου και ασχολείται εντατικά με την μελέτη του σαξόφωνου. Κάποια βράδια του χρόνου εμφανίζεται ως μουσικός σε bar και συναυλιακούς χώρους παίζοντας πιάνο και σαξόφωνο σε μικρά jazz μουσικά σχήματα. Με τη συγγραφή ιστοριών ασχολείται από τη στιγμή που κατάλαβε ότι η ζωή είναι σημαντική και η μνήμη πεπερασμένη. Όταν δεν φροντίζει τους ανθρώπους που αγαπάει τρέχει σε στάδια και φυτεύει γιούκες σε δημόσιους χώρους. Τις νύχτες, μέσα από τα όνειρα του, ζει μια δεύτερη ζωή.)