«Οι τολμηροί»

Σας βλέπω να στρίβετε από τη γωνία, να ανοίγετε λίγο το παράθυρο, να μου κουνάτε το χέρι από μακριά, σημάδι αναγνώρισης παλιών εικόνων. Είστε λίγο πιο γυρτοί, λίγο πιο γκρίζοι, μ’ ένα χαμόγελο συγκατάβασης μπροστά στον χρόνο που λειαίνει τη σκληράδα του προσώπου και αφήνει λίγο πιο ελεύθερη τη σκέψη. Θέλω να σας πω πως είμαι ακόμη εδώ, στο πλάι σας, με μια ίδια ματιά στις πίσω μας σελίδες. Όπως τότε που κατηφορίζαμε μαζί τον χωματόδρομο, που σκαρφαλώναμε -οι πιο τολμηροί- τη μάντρα για να κόψουμε τα άγουρα αμύγδαλα. Ως είναι αναμενόμενο, η αμυγδαλιά είναι ακόμη εκεί. Για κάποια άλλα παιδιά, που ψάχνουν ίσως πρόωρες αποδράσεις.

Όσο για μας, ας επιμένουμε να ζούμε στην ίδια γειτονιά και στους ίδιους δρόμους να κάνουμε αργά το απόγευμα την επιβαλλομένη άσκηση. Και ας ευχόμαστε να υπάρχουν για πολύ ακόμη χέρια που να μας γνέφουν, παράθυρα που να μας καλησπερίζουν και αμυγδαλιές για παράτολμες επιχειρήσεις. Η τόλμη ίσως τελικά να είναι απότοκο και της σοφής ηλικίας. Αυτή κι αν χρήζει θαρραλέων αποφάσεων.

Διώνη Δημητριάδου

(εικόνα: "τρία παιδιά του Richard Arkwright με χαρταετό", Joseph of Derby, 1791)