"Τέτοια γλυκιά ώρα..."

«Το πιάνο»

(ποίημα του Σταμάτη Πάρχα από τη συλλογή «Οθόνες», Μικρές εκδόσεις)

«γιατί με φωτογραφίζετε;

γιατί με φωτογραφίζετε;

γυρίζω από την άλλη το κεφάλι

να ακούω μόνο τις σαύρες που ξυπνάν ανάμεσα στα

βράχια από τους προβολείς

γιατί με φωτογραφίζετε;

μία-μία λέξη, σας μιλάω μόνο για τα τσιγάρα που σβή-

νετε με τα δάχτυλα

γυρίζω το κεφάλι μου απ’ την άλλη

να βλέπω μόνο τις σαύρες που ξεπροβάλλουν τα κεφα-

λάκια τους πίσω από τους προβολείς

μην τις ξυπνάτε, τέτοια γλυκιά ώρα που βρήκαν»

Ένας ορισμός της ποίησης, που τον προτιμώ από άλλους περισσότερο εμβριθείς, με απλότητα και ειλικρίνεια αποδίδει στην ποίηση την ιδιότητα της παρατήρησης και της αποτύπωσης στιγμών. Κι αυτό ακριβώς έχουμε εδώ. Με τη ματιά του “σκηνοθέτη” που εντοπίζει τα ενδιαφέροντα στιγμιότυπα, κυρίως αυτά που διαφεύγουν από τη προσοχή άλλων παρατηρητών, τα αιχμαλωτίζει για να τα αποδώσει συνθετικά στην οθόνη. Μ’ αυτή τη ματιά “του φακού” και ο ποιητής αποκόπτει από τη γύρω πραγματικότητα καρέ-καρέ τις εικόνες και τις ερμηνεύει, μπαίνοντας και ο ίδιος στο πλάνο, αφήνοντας το υπόλοιπο της ποιητικής ιδέας στον αυτοματισμό του υποσυνειδήτου, κατά τις επιταγές του υπερρεαλιστικού τρόπου γραφής.

Και φυσικά εδώ έχουμε και ήχο. Απευθείας φερμένο από τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα επιβάλλει ο Keith Jarrett στις συναυλίες του – άλλωστε μνήμη από μια τέτοια είναι και το ποίημα «Πιάνο».

(Διώνη Δημητριάδου)