Άρης επιστολική νουβέλα Μιχάλης Μακρόπουλος Ελένη Κοφτερού εκδόσεις Κίχλη η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal στη στήλη ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ

 

 

Άρης

επιστολική νουβέλα

Μιχάλης Μακρόπουλος

Ελένη Κοφτερού

 εκδόσεις Κίχλη

 η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal

στη στήλη ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ: Η αντήχηση μιας άφθαρτης λευκότητας | Fractal (fractalart.gr)

 

η αντήχηση μιας άφθαρτης λευκότητας

Ο χρόνος στον Άρη είναι σαν θάλασσα απ’ όπου έχει χαθεί η πλημμυρίδα και μένει μόνο η άμπωτη. Αν ο χρόνος είναι η πιο σημαντική συνθήκη που διέπει τη ζωή, τότε τα λόγια που γράφει ο ένας από τους δύο ήρωες της επιστολικής νουβέλας απηχούν τη συνειδητοποίηση ενός τέλους που πλησιάζει. Το μήνυμα στέλνεται από την εκκωφαντική σιωπή του πλανήτη Άρη, χαμηλόφωνο αλλά δραματικό στην εσωτερική του ένταση, με αποδέκτη την Ελένη. Οι δύο σύντροφοι, με δεκάδες εκατομμύρια χιλιόμετρα ανάμεσά τους, επικοινωνούν για να γεφυρώσουν τις αποστάσεις, να νιώσουν ο ένας τον άλλο, γνωρίζοντας πως βρίσκονται σε δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Δύο φωνές που η διπλή μοναξιά τις καθιστά διάφανες και ευάλωτες απέναντι σε ό,τι τις ανυψώνει αλλά και τις ισοπεδώνει, ταυτόχρονα αθωώνοντας τα πρόσωπα πίσω τους. Ήχος και αντήχηση της άφθαρτης λευκότητας.

Ο άντρας, σε ερευνητική αποστολή στον Άρη, θα παραμείνει ανώνυμος, λες και το απρόσωπο και ψυχρό τοπίο καταργεί κάθε ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Χρειάζεται τις απλές λεπτομέρειες της καθημερινότητας που του στέλνει η Ελένη μέσα από τη δική της μοναξιά εντείνοντας και συντηρώντας τις μνήμες των κοινών τους στιγμών. Είναι αυτή που παραμένει μέσα στα πλαίσια ενός γνωστού κόσμο, με όνομα και σώμα, ενώ ο άντρας σταδιακά εξαϋλώνεται από τον άγνωστο πλανήτη που ήδη έχει καταπιεί τους δύο συνεργάτες του.

Ο Άρης αποδεικνύεται στην ουσία η κυρίαρχη παρουσία. Απέναντί του έχεις δύο εναλλακτικές: ή να τον καθυποτάξεις στη βάση όσων εσύ πολιτισμικά κουβαλάς μέσα σου ή να αφεθείς να σε απορροφήσει. Ο Πιέρ δεν μπόρεσε να αποβάλει ποτέ τους προϊδεασμούς του· παρέμεινε πεισματικά προσκολλημένος στη Γη. (σ.53). Όσο για τον Ιβάν, τον άλλο συνεργάτη, αυτός άρχισε μεμιάς να δονείται σαν υπερευαίσθητη χορδή στον παλμό του έρημου πλανήτη (σ. 53). Τι θα συμβεί άραγε στον συντάκτη των επιστολών προς την Ελένη; Αυτός διαρκώς μιλάει για πράγματα που πλέον θεωρούνται χαμένα εδώ που βρέθηκε. Μπορούν οι μνήμες να συντηρήσουν την ύστατη ελπίδα; Και τα ίχνη από ανθρώπινες πατημασιές, που όσο παράξενα εμφανίστηκαν τόσο παράξενα έσβησαν, τι μπορεί να είναι; Στην αρχή και στο τέλος τους δεν υπήρχε τίποτε αλλιώτικο απ’ ό,τι οπουδήποτε αλλού στην έρημο τριγύρω. Ξεκινούσαν απ’ το πουθενά και κατέληγαν στο πουθενά. (σ. 21)

. Έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το μόνο εφόδιο, που διαθέτει, τη δυνατότητα των λογικών ειρμών; Σε μία αναλογία, στη Γη, η Ελένη ακροβατεί ανάμεσα σε μια θλιβερή πραγματικότητα στέρησης και σε μια ονειρική διάσταση, στην οποία όλα μοιάζουν πιθανά, ακόμη και η επιστροφή του αγαπημένου· σύντομα η αλήθεια θα φανερωθεί μπροστά της, και πώς να ξεφύγει από αυτήν; Χωρίς εσένα αλλάζω. Γίνομαι κάποια άλλη. Απόμακρη και δειλή. (σ. 45)

Μια επιστολική νουβέλα για το βάθος της αγάπης αλλά και για τα όρια της ανθρώπινης περιπέτειας, της εξερεύνησης, ίσως ακόμη περισσότερο για την ανθρώπινη οίηση της απόλυτης κυριαρχίας σε ό,τι ορατό και αόρατο. Μια θέα στην τρωτή ανθρώπινη φύση και στα εξαντλούμενα περιθώρια της υπομονής και της αντοχής. Ένα ενδιαφέρον πείραμα συνεργατικής γραφής από δύο σημαντικούς σύγχρονους δημιουργούς, τον Μιχάλη Μακρόπουλο με τον ποιητικό τρόπο απόδοσης της πεζογραφίας και την Ελένη Κοφτερού με την πεζόμορφη εκδοχή του ποιητικού λόγου. Εν τέλει η γραφή μία είναι όποια μορφή κι αν έχει, και εδώ έχουμε ένα έξοχο δείγμα.

 

Διώνη Δημητριάδου