Η Μαρία Λιάκου γράφει για την ποιητική συλλογή της Διώνης Δημητριάδου «Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος», ΑΩ εκδόσεις, 2019 η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal https://www.fractalart.gr/o-eytyxismenos-sisyfos/

Η Μαρία Λιάκου

γράφει για την ποιητική συλλογή

της Διώνης Δημητριάδου

«Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος», ΑΩ εκδόσεις, 2019

η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal
https://www.fractalart.gr/o-eytyxismenos-sisyfos/

«Κι όπου το τέλος μια αρχή»

Η νέα ποιητική συλλογή της Διώνης Δημητριάδου με  τίτλο «Ο ευτυχισμένος Σίσυφος» μας παραπέμπει αμέσως στον Καμύ.

Η ποίησή της δεν είναι μια προσωπική της υπόθεση, μια κραυγή αλλά μας αφορά όλους. Και όπως έχει πει η Βιρτζίνια Γούλφ «Ο ποιητής είναι πάντα ένας σύγχρονός μας».

«Τα έσω μας» με το βάρος που αισθανόμαστε στο στήθος, τα συναισθήματα που δεν μπορούμε να εκφράσουμε, τις σκέψεις που μας βαραίνουν και δεν μοιραζόμαστε και άλλα προσωπικά ζητήματα προς διερεύνηση, βρίσκουν στο χωράφι του ποιητικού λόγου το πεδίο για να καρποφορήσουν.

Δυναμικός ο λόγος της από το εισαγωγικό κιόλας μέρος που κατευθύνει τον αναγνώστη στο μονοπάτι του ποιητικού της έργου.

Τοπίο ξερό ξαναγεννιέται

Φτύνει κατάμαυρο κουκούτσι

……………………………….

Στο ‘πα πως θάμπωσε ο κόσμος

Γυαλί που μαύρισε η φλόγα

Τι λίγοι που απομείναμε

Στο κέλυφος της γης

(σελ 13)

Μελαγχολία, διάψευση και ελπίδα έχει η ποιητική της γραφή. Οι λέξεις καλά μετρημένες χωρίς να βαρύνουν την ποιητική φόρμα. Ο ποιητικός της λόγος ξεπερνά την γνώση της εμπειρίας και των βιωμάτων και των απωθημένων μηνυμάτων. Σιωπηλά μας καλεί

– Να μας διαβάσουμε και να βρούμε  την αλήθεια μας.

Πρόκειται για τριάντα πέντε ποιήματα χωρισμένα σε πέντε ενότητες που συγκροτούν την ποιητική συλλογή.

Οι τίτλοι των ενοτήτων είναι –  το παραμύθι στη σπηλιά- μια φωτογραφία-ζηλόφθονος και μίζερος ένας μικρός σκορπιός-σε ξύλινα πατώματα και στα θαμπά τα τζάμια-με μιαν ανάσα-έχουν επιλεγεί  από την ποιήτρια ώστε ο αναγνώστης να δει τα νήματα που τα συνδέουν και να προβεί στην αποκάλυψη – αναδημιουργία.

 Ας δούμε ένα απόσπασμα:

Μεταφορικά μιλώντας

     Ι

οδός ανεστραμμένη

να αντιστραφεί η αιτία

και στην αφετηρία να βρεθεί το αποτέλεσμα

το είδωλο να στείλει απ’ τον καθρέφτη

στο πρόσωπο αντιφέγγισμα

όσα κρυμμένα να φανούν

να αναδυθούν απ’ τα σκοτάδια

με το δικό τους φως

να σβήσουν τα ετερόφωτα

ανάποδα να γίνουν όλα

κι όπου το τέλος μια αρχή

μα μια αρχή σαν πεμπτουσία

του τέλους που βιώθηκε

όχι σαν νέα σκέψη

ΙΙ

μια που ό,τι φεύγει πάλι εδώ είναι

καταργώντας τον μύθο της φθοράς

μια που στοιχειώνουνε τη σκέψη

όλα τα παλιά αποτυπωμένα

μια που τα λόγια που ειπώθηκαν

σκιάζουνε το δικό μας τραύλισμα

ας συμφιλιωθούμε με την ιδέα

ότι δεν είμαστε και τόσο καινοτόμοι

ΙΙΙ

(συνεχίζεται … σελ.36-37-38)

Κάθε ποίημά της συλλογής έχει ένα πλέγμα αναφοράς για να «ξεμπλέξουμε» ή να το αποκρυπτογραφήσουμε χωρίς ωστόσο να απευθύνεται σε απαιτητικούς αναγνώστες. Κάθε αναγνώστης μπορεί να απολαύσει τον ποιητικό της λόγο και μόνο κερδισμένος θα βγει από τον χρόνο που διέθεσε για την ανάγνωση του.

Μαρία Λιάκου