τρία ποιήματα του Θεοφάνη Αθανασόπουλου μαζί με τρεις φωτογραφίες του Γιάννη Γιασάρη

τρία ποιήματα του Θεοφάνη Αθανασόπουλου

μαζί με τρεις φωτογραφίες του Γιάννη Γιασάρη

Απώλεια

άδειασα το σπίτι

κι άδειασα

μπήκα στο φορτωμένο αμάξι

δίπλα ένα σακίδιο

με όλη τη ζωή μου μέσα

έβαλα τον Αρθούρο στη θέση του οδηγού

στο άπειρο

δίπλα τον Τάσο να δίνει οδηγίες

στον έρωτα

το μόνο που ’μεινε

σπαράγματα ποιημάτων

ανθρώπων στιγμές

ευχαριστώ όσους αγάπησα

μίσησα

αδιαφόρησα

μα περισσότερο όσους

δεν πρόλαβα

ν’ αγαπήσω

να μισήσω

ν’ αδιαφορήσω

η αυλαία πέφτει στα χιλιόμετρα

αυτό είναι το θαύμα του τέλους

πριν φύγετε απ’ την αίθουσα

να πάρετε τον εαυτό σας μαζί

και να πηγαίνετε σε έργα

φτιάξτε κι εσείς μερικά

για να νιώθετε γυμνοί

στην πιο απίστευτη στιγμή

καλή συνέχεια

η μήπως αρχή;

δε θυμάμαι ποιο απ’ τα δύο

έχει πλέον σημασία

Σκέψεις Ορκωμοσίας

άλλη μια μέρα πέθανε

τ’ απομεσήμερο κοιτούσα τους δείκτες

του ρολογιού

η αγαπημένη ορκιζόταν

ήμουν μέσα της

την κουβαλούσα

κι ας μέτραγα χιλιόμετρα

έπλαθα εικόνες από χαμόγελα

και συγκινήσεις

μα η γλυκιά θλίψη έγινε αρχέγονη

αιώνια

σήμερα εκείνη ορκίστηκε

έλαμψε

κι έγινε πιο σημαντική

κι απ’ τη μοναδικότητα μιας σταγόνας

σήμερα εκείνη ορκίστηκε

κι εγώ έμεινα στο θάλαμο

να προστατεύω στο βλέμμα της

την ελπίδα

που δεν θα καταλάβετε ποτέ

Ψυχή επί Πτυχίω

στο μικρόφωνο τ’ όνομα

τα βήματα βαριά, βασανιστικά

σαν το μαρτύριο του Σισύφου

πλησιάζω

το χέρι τρέμει

ο νους ταξιδεύει

σε χάη εκστατικά

η αίθουσα γεμίζει νερό

τα καθίσματα αδειάζουν

τρικυμία παλίρροια

μια στάλα συναίσθημα

στο πέτρινο μάγουλο

αφήνομαι στον σκοτεινό βυθό

στα φοιτητικά χρόνια

καθαρός σχεδόν

απο-στειρωμένος

όπως και τώρα

που οι θύμησες μοιάζουν

με υπολείμματα νεκρού αστέρα

η όραση οξύνεται

παντού ξεσκισμένα σώματα

ιδρωμένα σεντόνια

θλιμμένα απογεύματα

ένας σπαστός καφές

στο χέρι ένα εισιτήριο

χωρίς επιστροφή

για το τρένο της ευτυχίας

συναυλίες θέατρα

να βρούμε κάποιο νόημα

ηδονικές νύχτες

χείλη γεμάτα οινόπνευμα

βλέμμα θολό

ζαρτιέρες στα μηνίγγια

πυραμίδες από τσιγάρα

φίλοι να δίνουν ραντεβού

στα πλανεμένα τους μυαλά

λεωφορεία με ψυχές

σφηνωμένες σε τέσσερις τροχούς

ψάχνοντας την άκρη

ενός ξεθωριασμένου ορίζοντα

βόλτες στο σπίτι του Ήλιου

με την Ειρήνη τη Νίκη

τη Χαρά

τιμόνι τα όνειρα

χιλιόμετρα στο άπειρο

μάθαινες πιότερο ν’ αγαπάς

απ’  το ν’ αγαπιέσαι

il grand rifiuto

ξένος

χασίσια

φλέβες

ανάπηρες κονσέρβες

και μια ελπίδα

σε γυάλινο καρουζέλ

θυμίζοντας το αιώνιο γλωσσόφιλο

των ευχών και των σφαλμάτων

λέξεις

όλα λέξεις

κι όσες δεν αγκαλιάστηκαν

γίνανε νόθα τέκνα μας

ψάχνοντας μια αγκαλιά

κι έναν πατέρα

Θεοφάνης Αθανασόπουλος  

(φωτογραφίες: Γιάννης Γιασάρης)