Μεταφορικά μιλώντας (ποίημα κλειστό)

Είναι η σιωπή που διαπερνά τον ήχο.

Στέκεται εκεί, συντροφευμένη θλίψη,

μια σταθερή απουσία θυμίζοντας.

Αν πεις ότι την άκουσες μες στο βουβό ρυθμό της,

αρχίζει να σου ιστορεί

εκείνο το παλιό, το άηχο παραμύθι

που φώλιασε στου δράκου τη σπηλιά.

Μη γελαστείς και πεις ότι γυρίσανε στη μνήμη σου

όλα τα απολεσθέντα.

Είναι σκληρό το κέλυφος,  δεν το περνάς.

Εσύ από δω κι οι μύθοι από κει.

Στο στεγανό το χώρο ανάμεσά σας

μόνο το τέρας που παραφυλά,

μην και διαβεί κανείς σε μονοπάτι απάτητο,

και καταργήσει του παραμυθιού το ψέμα,

κι αναδυθεί σκοτάδι.

Έτσι βαραίνει η σιωπή μες στα κλειστά δωμάτια,

έτσι γεννιέται από το πουθενά

ο άηχος ο λόγος.

Διώνη Δημητριάδου

(η εικόνα από το διαδίκτυο: τα προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας)