Συνομιλίες ποιητών

Διαβάζοντας και σχολιάζοντας 

(συνομιλίες ποιητών)

Μου αρέσουν οι συνομιλίες των ποιητών, όταν αναπάντεχα διαβάζοντας κάτι από τον έναν θυμάσαι τον στίχο του άλλου. Κι ας το αγνοούν οι ίδιοι. Εσύ τους συσχέτισες κι αυτό είναι σπουδαίο θαρρώ για την ποίηση.

Η τελευταία στροφή του ποιήματος «Οιδίποδας» της Χλόης Κουτσουμπέλη (δημοσιευμένο στο τεύχος 16 της «Ποιητικής», φθινόπωρο 2015):

«…

Τι σφίγγεις λοιπόν;

Τι είναι αυτό που μόνον εσύ κατέχεις;

Ποιο αρχαίο μυστικό εκτυλίσσεται

μέσα στο κορμί;

Σε ποιο μυστήριο οδηγούμαι

χωρίς μάτια;

Σφίγγα το ξέρω τώρα.

Αυτό που εσύ ζητάς

είναι το μόνο που έχω.»

Κι εδώ, κοντά δέκα χρόνια πριν, μια τελευταία στροφή από το ποίημα του Τάσου Γαλάτη «Τα γερατειά» (Συλλογή «Ο σημειωμένος», εκδόσεις «τυπωθήτω»):

«…

Δεν είναι λίγο να συναντήσεις το μυστικό της φύτρας σου

κι εγώ το άγγιξα το μυστικό

το άκουσα να πάλλεται στο αίμα μου

κι ίσως μόνο γι’ αυτό

αξίζει να με συντροφέψουν στο στερνό ταξίδι μου

του Κολωνού τ’ αηδόνια.»

Τα μυστικά περάσματα από την άγνοια στη γνώση, η σοφία συντροφευμένη πια με την οδύνη, αλλά και η συναίσθηση ότι αυτή η απόλυτη πλέον προσέγγιση, του ασαφούς μέχρι πρότινος, αξίζει περισσότερο από όλη την ήρεμη και βολεμένη απόσταση από την αλήθεια. Κυρίως αν έχει όλη αυτή η πορεία αγγίξει τα όρια της αισθητικής απόλαυσης. Σκληρό; Οπωσδήποτε. Αλλά πώς αλλιώς να μιλήσεις για μεγέθη που υπερβαίνουν το ανθρώπινο ύψος;

(στη φωτογραφία σκηνή από την παράσταση "Οιδίποδας τύραννος", σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου)