Το ιστολόγιο «Με ανοιχτά βιβλία»

φιλοξενεί ένα μικρό πεζό

της Μαριάννας Παπουτσοπούλου

«Ένα κουτί με ξιφολόγχες»

Έπειτα μπήκαμε στην κρεβατοκάμαρά σου και τράβηξες το κουτί με τις ξιφολόγχες κάτω από το κρεβάτι, δεκαπέντε νομίζω ήταν και φοβερές, όλες μου τις έδειξες! Εγώ δεν ξέρω από όπλα αλλά καταλαβαίνω από αντικείμενα και από σένα, την ανάγκη σου να χεις τη φοβερή συλλογή, τη μοναδική σου.. Ό,τι αληθινό εμφιλοχωρεί πάντα σε μια συνάντηση. Κείμενο με κείμενο, μάτια με άλλα μάτια, χέρια με χέρια, σώματα. Λόγχες και θηκάρια. Σε ρώτησα σε ποιο όπλο υπηρέτησες στο στρατό, είπες: στους πεζοναύτες. Αντρική ζωή, σκέφτηκα, μια αντρική ζωή που τσάκισε η ατυχία. ‘Ένας άντρας σα βουνοκορφή, ψηλέας, ατέλειωτος κι έπειτα  η άτιμη στροφή. Εγώ  είμαι θηκάρι,  σου είπα, όταν με πρωτογνώρισες όμως, έλεγα πως είμαι σπαθί, και τα δυο ισχύουν. Θηκάρια είμαστε όλοι  που αγαπάμε, φίλες, φίλοι, μανάδες, πατεράδες, σύντροφοι της  μιας ή των  πολλών ημερών, χάρη σ’ αυτούς δεν είσαι κάθε μέρα στον πόλεμο. Σπαθί όμως ξηγιούνται  λίγες καρδιές, ελάχιστες. 

-Άσε τα μεγαλόφωνα, αυτά δεν χτίζουνε φωλιές για χελιδόνια, θα σκιαχτούνε τα πουλιά...

 Έπιασα το κεφάλι σου στις παλάμες   κι άρχισα σιγά αργά να το χαϊδεύω, μα τόσο απαλά που η οργή ατμίστηκε κι αυτή και χάθηκε. Τα ματόκλαδά σου έγειραν, ανάσαινες βαθιά κι άφηνες πού και πού κι ένα στεναγμό:

-Κουράστηκα, μάνα, σώθηκα, μου πες μπερδεύοντας στο μισοΰπνι τα πρόσωπα και τις εποχές, δεν έχει τέλος αυτή η πορεία.. Και αποκοιμήθηκες στο στήθος μου  ακούγοντας  την καρδιά μου.  Μα ήταν και τα ποιήματα, τα ποιήματά σου, και όλα τα άλλα που σε λύγιζαν, γεγονότα που προηγήθηκαν, αφού τα ποιήματα σ’ έσωζαν.. και λες πως έγιναν για να πουν τα πάντα, γιατί έλεγαν τα πάντα., γιατί δεν ήταν ποιήματα αυτά αλλά μυθιστορήματα, διηγήματα, όμως ποιητικά, γιατί εσύ ήσουν αυτός που ήσουν. Κι αναδύονταν από το βάθος του άδη που διάβηκες με τη στιλπνή λάμψη του βαφτισμένου σε άλλη σοφία κι άλλο βάσανο και κολασμό εαυτού σου, οι στίχοι σα μαχαιριές που έκοβαν ξανά στα σωστά του μέτρα το ρίγος του κόσμου για όσα εκκρεμούν και για όσα δεν έζησε.. Αυτόν τον εαυτό αγαπούσαν οι αναγνώστες σου, και κοντά σ’ αυτούς κι εγώ.

Μαριάννα Παπουτσοπούλου

(η Μαριάννα Παπουτσοπούλου, γεννημένη στην Αθήνα το 1951, μετά από πολλά χρόνια δουλειάς στην παιδεία, ζει με τους δυο γιους της, αγαπά τους φίλους της, μεταφράζει και γράφει)

(φωτογραφία: Hector Gomez)