Διαβάζοντας και σχολιάζοντας 

(της Σαλονίκης μοναχά)

Η ανάγνωση

(από το χρονικό «Καλά και σήμερα» της Σοφίας Νικολαΐδου, εκδόσεις Μεταίχμιο)

«Βόλτα στην παραλία. Γαλακτερό γκρι παντού. Ακύμαντη, σιδερωμένη θάλασσα σμίγει με τον ουρανό. Η γραμμή του  ορίζοντα έχει σβηστεί. Όλα γκρι.

Αγαπημένη μουρούχλα της Θεσσαλονίκης, πριονίζει τα κόκαλα. Την εισπνέεις στην παραλία, είναι η σφραγίδα της πόλης. Αν διακτινίσουν έναν Θεσσαλονικιό στις Μαλδίβες, γρήγορα θα κουραστεί από την  ηλιοφάνεια. Θα αρχίσει να αναπολεί τη νανουριστική συννεφιά της πόλης. Τον ήχο που κάνουν τα λάστιχα στη βροχή.»

Και το σχόλιο

Με το συγκλονιστικό χρονικό της Σοφίας Νικολαΐδου δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα. Θα μιλήσουμε γι’ αυτό εν καιρώ. Προς το παρόν μια σκέψη πρωινή, ίσα για να θυμηθώ την αγαπημένη πόλη. Με τον τρόπο που μόνο αυτοί, που την κατοικούν και την καλημερίζουν κάθε πρωί μέσα στην πάχνη της, μπορούν να νοτίζουν τον κόσμο τους με το δικό της υγρό σώμα. Πρώτη  αγάπη η Σαλονίκη. Την κουβαλάς μέσα σου, και εκεί που δεν το περιμένεις ξεπηδούν εικόνες (από πού άραγε;) και μαζί τους φέρνουν κάτι από τον ορίζοντά της.

Περίεργα παιχνίδια του μυαλού. Από το παράθυρο εισβάλλει ένας ήλιος, εδώ στην εύκρατη ζώνη της Αθήνας, και ενώ όλα έξω χρυσίζουν, μένω σταθερά εκεί στην παραλία, τη βρεγμένη από τότε που τη θυμάμαι, παιδί. Κι ας μην ήταν τότε έτσι ακριβώς το τοπίο. Όσο κι αν αλλάξουν οι τόποι, μάλλον μένει σταθερή η μορφή τους στον έσω δικό μας κόσμο.

Ας είναι. Καλημέρα από την Αθήνα, φίλοι Θεσσαλονικείς.

Διώνη Δημητριάδου

(η φωτογραφία από το διαδίκτυο)