Διαβάζοντας και σχολιάζοντας 

(θηρία ή άγγελοι;)

Η ανάγνωση

(από το μυθιστόρημα του Δημήτρη Νόλλα «Μάρμαρα στη μέση», εκδόσεις Ίκαρος)

«Αν και πλησίαζε τα σαράντα, έμοιαζε να μην έχει μάθει ακόμη πως οι άνθρωποι συνήθως πηγαινοέρχονται από τη μία διάσταση στην άλλη, μέχρι να σταματήσουν και να παραδοθούν στη μία από τις δύο, όπου και τελειοποιούνται, αφού έχουν εντωμεταξύ επιδοθεί σε μια αδιάκοπη κούνια-μπέλα μεταξύ των δύο, τρώγοντας τα νιάτα τους. Αγώνας δύσκολος, όπως ο γύρος του θανάτου, όπου κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί αν ο αγώνας θα τελειώσει έτσι ή θα τελειώσει αλλιώς. Σαν εκκρεμές το αποτέλεσμα, όπως η ζωή, πάει κι έρχεται, και όπως καμπάνας ήχος, άλλοτε δοξαστικά καμπανίζει χαρμόσυνα κι άλλοτε πένθιμα.»

Και το σχόλιο

Αυτή η εικόνα του εκκρεμούς που πηγαινοέρχεται αδιαλείπτως από τη μια μεριά στην άλλη (τόσο αντιδιαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους) μου δημιουργεί μια ναυτία. Επιπλέον αναρωτιέμαι αν αυτό αφορά όλους, όσοι χρειάστηκε να διαφοροποιήσουμε κάποια στιγμή τα δεδομένα μας, άλλοτε κάτω από ορθότερη και ωριμότερη εκτίμηση των συνθηκών ή έπειτα από συνειδητοποίηση εσφαλμένης πρόσληψης των πραγμάτων. Θα προτιμούσα να εξαιρούνται οι παραπάνω περιπτώσεις. Ωστόσο, θέλω να πιστεύω πως ο Δημήτρης Νόλλας αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων που, σφιχτά πιασμένοι σ’ αυτό το εκκρεμές, ζυγίζουν την πιο βολική πλευρά για να αποθέσουν την ιδεολογία τους. Με το ανάλογο, πάντοτε, ωφέλιμο φορτίο για τους ίδιους.

Διώνη Δημητριάδου

(η εικόνα από το διαδίκτυο)