4 Ποιήματα Αδημοσίευτα Του Χρήστου Νιάρου – Μελβούρνη

 

4 Ποιήματα  Αδημοσίευτα

Του Χρήστου Νιάρου – Μελβούρνη

μαζί με 3 φωτογραφίες του Mike Dempsey

Σε χρόνο ντε τε

 

Τα δευτερόλεπτα σαλεύουν ανέγγιχτα,

παραπλανούν εκλπήξεις που δεν έρχονται,

από το πορτάκι της πίσω αυλής,

η σιγουριά τους ξέρει το δρόμο,

χορεύουντας ζαλισμένες δίπλα τους και οι μέλισσες της εποχής,

χωρίς χειραψίες οι ματιές τους,

κολλάνε στους φράχτες επίμονα τα θέλω καμιά φορά,

αρπαχτικά τα κορναρίσματα στις λεωφόρους,

προσπερνούν με ευγένεια τις σιωπές,

βουητά της Κυριακής τράπηκαν σε άτακτη φυγή,

μια επιστροφή του χτες τους,

ζαλισμένη με κέντρωσε,

στην επανάληψή της άφησα τα προσχήματά μου να κοιτούν,

για λίγο στην άκρη του ωκεανού όλα γυρνούσαν,

στο χρόνο ντε τε,

γίνανε όλα ενεστώτας.

 

 

Κάπως έτσι

 

Μετ' επιτάσεως ο χρόνος κρύβεται κάτω από το χαλί,

περαστικά τα συγνώμη και τα ευχαριστώ,

για λόγους ευγένειας και με καλούς τρόπους,

περιμένανε το επιδόρπιο να σερβιριστεί,

με δυό καλές κουβέντες,

χορτασμένοι από την κούραση της επανάληψης,

γεμίσαμε και τα ποτήρια,

έτσι για να κάνουμε λίγο σαματά ανοίξαμε και την τηλεόραση,

παίζοντας με τα κουμπιά ένα ένα,

μείναμε κουβάρι στο χαλί,

χωρίς λόγια,

και οι φωτογραφίες με τα χρόνια,

σημειωτόν πια δεν γυρνάνε τα μάτια τους,

να κοιτάξουν τι...

Με σιωπή

 

Σημειώσεις ημερολογίου,

κολλημένες στη πόρτα του ψυγείου,

επιτακτικά υπενθυμίζουν,

απλήρωτους λογαριασμούς με ό,τι έχω εκεί έξω,

να ξεκαθαρίσω με σιωπή τη συναλλαγή,

ό,τι με κοιτάζει ακίνητα και με σειρά υπομονής,

μετράω τι δεν είπα σε εκείνη την φωτογραφία σου,

δευτερόλεπτα κάτι είχα γράψει όμως και στο σώμα σου,

νύχτες καλοκαιριού ξεφυλλιστήκανε,

εκεί έξω ταχύτατα.

 

 Δεν έχω κωδικό συνήθειας

 

Κρατάω αποστάσεις από τη συνήθεια,

αθόρυβα σπαρταρούν και τα όνειρά της,

όταν μου χαμογέλασες,

μούσκεψε και το φεγγάρι,

στο κοντινό πλάνο της τρυφερότητας,

στέγνωσε πολύ γρήγορα και πιο παρακάτω,

εικονικά πια τα χαρτιά μουτζουρώνονται,

αλλάζοντας σελίδες,

χρειάζεται κωδικός πρόσβασης γι’ αυτές τις συνήθειες,

φανερώνονται όμως πού το πάνε το παραμύθι,

συμφωνείς και συ φαντάζομαι,

και στη χάση και στη φέξη,

οι πλάνες των αποστάσεων γίνανε συνήθειες.

 

Χρήστος Νιάρος