3+1 ποιητικές συλλογές η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractalhttp://fractalart.gr/3-1-poiitikes-sylloges/

3+1 ποιητικές συλλογές

η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal
http://fractalart.gr/3-1-poiitikes-sylloges/

Ιωάννα Διαμαντοπούλου

Στρατός ξυπόλητων λέξεων, εκδόσεις βακχικόν

Η ποίηση της Ιωάννας Διαμαντοπούλου δηλώνει την ταυτότητά της χωρίς υπεκφυγές· έχει σαφή επίγνωση της φθοράς του κόσμου που την περιβάλλει καθώς και της θέσης της σ’ αυτόν. Γι’ αυτό μιλά με μια σοφή επιλογή των λέξεων, που δεν υπονοούν κάτι πέρα από το πλήρες (έτσι κι αλλιώς) νόημά τους. Αφήνουν ξεκάθαρα τα ίχνη τους πάνω στην υγρή άμμο. Ξυπόλητες τις ονομάζει και έχει δίκιο. Αξίζει να επισημανθεί η χρήση των ρηματικών προσώπων: το «εγώ» της απόλυτης ευθύνης του λόγου, το «εσύ» της οικείας παρουσίας του άλλου ή και της οδυνηρής απουσίας του, το «εμείς» της συμπόρευσης και της κοινής μοίρας. Έχει η ποίηση μέσα της την έννοια της πρωτοπορίας, της «καθοδήγησης» των συμπασχόντων αλλά στερημένων από φωνή διαμαρτυρίας; Αν ναι, τότε η Ιωάννα Διαμαντοπούλου ξέρει πώς να μιλήσει.

Για ενδεχόμενη απολογία:

Αγαπώ τα δέντρα

κι ας ψηλώνουν σκόπιμα.

Καθένα μού κρύβει ένα κομμάτι ουρανού,

καθένα με καρφώνει στο παρόν.

Ή

Έσφαξα το παρελθόν,

γέμισε η αυλή με αίματα

και ασήμαντες λεπτομέρειες.

Άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.

(Άτιτλο)

Μια απ’ αυτές που σέρνονται στο πάτωμα.

Κάτι σαν οχιά, σαν δεντρογαλιά,

εκκλησιαστικού τύπου συγγνώμη δηλαδή, μη νομίζεις,

κλεισμένη σε κουτάκι.

Τον συγχώρησα.

     Ο φίλος μου μετακόμισε τώρα δέκα πατώματα πιο κάτω μέσα μου.

Και δεν ακούω τα κύματά του

σαν αγριεύει και μεταμορφώνεται σε θάλασσα.

(Ακίνδυνη συγγνώμη)

[…]

Εξαιτίας μας εξαφανίστηκαν οι λύκοι.

Συνεπείς εμείς τους αναπληρώνουμε.

(από τους Ακτήμονες)

Σήλικα Ρηγοπούλου

Μαθήματα οικιακής οικονομίας, εκδόσεις Μελάνι

Ο  έσω χώρος και ο μέσα τόπος. Ο πρώτος συνιστά ένα κλειστό, προφυλαγμένο περιβάλλον, έναν μικρόκοσμο που φαινομενικά αποκλείει τις εξωτερικές επιδράσεις. Είναι όμως ο μέσα τόπος -προσωπική αίσθηση των ορίων, βαθιά συνειδητοποίηση του αδύνατου αποκλεισμού- που ανατρέπει το ήρεμο σκηνικό. Η ποιήτρια μπορεί να εσωκλείει τον εαυτό της στους τοίχους ενός σπιτιού, παίζει με τις λέξεις της για να δώσει την αίσθηση ενός εναλλακτικού κόσμου, ο έξω χώρος όμως προβάλλεται πάνω τους μεταφέροντας την πραγματικότητα όπως το ποιητικό υποκείμενο τη βιώνει. Το ερώτημα είναι αν ο περίκλειστος χώρος είναι επιλογή ή επιβαλλόμενη συνθήκη. Γράφει η ποιήτρια:

Καλλιεργώ την έκταση που μου δόθηκε

ευγνώμων…

(από το Interior design)

Όταν βρέχει δεν βγαίνω έξω.

Διαχειρίζομαι εσωτερικές υποθέσεις.

Με την υγρασία η σκόνη κατακάθεται.

Δεν κορδώνεται στο φως, δεν περηφανεύεται,

δεν πανηγυρίζει.

Την εντοπίζω στο ξύλο, το χαρτί, το γυαλί.

Παραδίνεται αμαχητί,

υποτάσσεται με όλους τους κόκκους της.

Λίγο πριν εξαφανιστεί

σχεδιάζω πάνω της το ιδεόγραμμα

του βασιλεύοντος ηλίου:

δίνω αξιοπρέπεια στην αποχώρηση

νόημα στον αφανισμό.

(Ξεσκόνισμα)

Οριοθετούν χώρους

προφυλάσσουν από αντίξοες συνθήκες.

Η αρχική τους χρήση μεταλλάσσεται:

υψώνονται ανάμεσά μας.

Προστατεύουν και καταστρέφουν

με την αμφίβια ειλικρίνεια της μητρικής αγκαλιάς.

(Τοίχοι)

Βικτωρία Γεροντάσιου

Μικρές καταιγίδες, εκδόσεις θράκα

Υγρό το τοπίο στα ποιήματα της Γεροντάσιου με μια ενδιαφέρουσα νοηματική σύνδεση μεταξύ τους και θεματική συνάφεια. Ποτάμια, θάλασσες, ακρογιάλια και ωκεανοί ξεχειλίζουν μέσα στους στίχους της. Το μπλε των γήινων νερών, το κίτρινο των εποχών που φθίνουν αλλά και το σκουριασμένο χρώμα των δακρύων. Διαβάτες, κουρσάροι, προσωπικές πορείες και μια βάρκα ουτοπία. Απειλητικός ο σκορπιός στο εξώφυλλο θυμίζει πως:

Στους θολούς καιρούς

Η Ιθάκη

Δεν σε περίμενε ποτέ.

(από την Καταιγίδα 40)

Εκείνη η χρονιά

Δεν υπάρχει

Ο γαλαξίας στη γη

Φεγγάρι χαμηλά στο χώμα

Τρέχοντας ως τους ουρανούς

Η θέλησή της

Νύχτα

Στεγνή

Μαλθακή

Ξέφυγε

Η αλήθεια

Η μνήμη όταν ξύπνησε

Η μάγισσα όταν πνίγηκε

(Καταιγίδα 21)

Μαύρος νους

Μια ψεύτικη βόλτα

Με βάρκα ουτοπίας

Σε λιγοστούς μήνες

Οι δίψες μας κουρασμένες

Περιπλανήσεις αρπακτικών

Ένα βλέμμα βραχνό

Αναπολούσε

Τη φωτεινή αλλαγή

Επιθυμούσε στα μάτια σου

Να υπάρξει

Σ’ ένα καλύτερο παραμύθι.

(Καταιγίδα 48)

Βασίλης Ν. Πης

Τα νησιά ΙΙ, εκδόσεις Οδός Πανός

Η αρχαία σοφία και οι μύθοι που πλάστηκαν απ’ αυτήν εισβάλλουν στα ποιήματα επιθυμώντας να ισορροπήσουν το ηχηρό τότε με το ταπεινό τώρα. Με πλούσια γλώσσα (όχι όμως φλύαρη) ο ποιητής μοιράζει τα ποιήματα στις επιμέρους συλλογές που συναποτελούν το «σώμα» των Νησιών ΙΙ και επιχειρεί να δώσει το ικανό μέτρο για να βαδίσει σε ένα σύγχρονο κόσμο που καταργεί τους δεσμούς με το παρελθόν του, το αρνείται, το ξεπουλά. Θυμάται τους παλαιούς αλλά και τους νέους που αναμετρήθηκαν με τον λόγο και εναποθέτει την ελπίδα του στο ιαματικό φως ετούτου του τόπου:

Το φως έχει μνήμη, και

Πάντα επιστρέφει.

(από την Ανάγνωση)

Η Κως -αγαπημένος τόπος- ορατή στις αναμνήσεις του ποιητή, κυρίως όπως θα την ήθελε, όπως ήταν κάποτε.

Είμαστε ζωντανοί κάτω από τους πέτρινους ιβίσκους

Τ' αγάλματα έσπασαν μέσα στη νύχτα

Το κρηπίδωμα του λιμανιού ράγισε

Σαν την φωνή του καλοκαιριού

Τα κύματα τραβήχτηκαν πίσω στη θάλασσα

Η γη κινήθηκε απότομα

Οι κάτοικοι κοιτούσαν με μια θλίψη στο χέρι

Αυτό το καλοκαίρι ήρθε σαν ένα δένδρο

Γυμνό από τη θάλασσα

Τα λεία μάρμαρα που είχαμε

Τα δώσαμε στο χρόνο κι έφυγε

Παίρνοντας μαζί του την πόλη

Της Κω που αγαπήσαμε.

(Κάτω απ’ τους πέτρινους ιβίσκους)

Τις μεγάλες υπερβολές

Τον ξαφνικό ενθουσιασμό

Και τα μεγάλα λόγια

Σαν εικασίες άμυαλων ανθρώπων

Προσπάθησε ν’ αποφύγεις

Όλα τα πράγματα έχουν τον καιρό τους

Τα όμορφα πράγματα θα ’ρθούν

Θα δεις! Φτάνει την κατάλληλη ώρα

Την πόρτα να τους ανοίξεις

Ώριμος πια θα φτάσεις στο σπουδαίο γεγονός

Σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου

Όμως εσύ, τα επιθυμείς τώρα

Και αυτός ο Λακεδαιμόνιος ο Χίλων

Τι το ’θελε εκείνο το, «Μηδέν Άγαν».

(Μηδέν άγαν)

Διώνη Δημητριάδου