Εικοσιέξ ποιητικές ταξιανθίες Ισιδώρα Μάλαμα Ερανιστής: Κώστας Θ. Ριζάκης Εικαστική παρέμβαση: Φωτεινή Χαμιδιελή εκδόσεις Κουκκίδα η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal στη στήλη ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ

 

Εικοσιέξ ποιητικές ταξιανθίες

Ισιδώρα Μάλαμα

Ερανιστής: Κώστας Θ. Ριζάκης

Εικαστική παρέμβαση: Φωτεινή Χαμιδιελή

 εκδόσεις Κουκκίδα

η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal

στη στήλη ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ | «Τι εκφράζει μια γυναίκα-ποιήτρια όταν γράφει;» • Fractal

 

 

«Τι εκφράζει μια γυναίκα-ποιήτρια όταν γράφει;»

 

Μία καινούργια ανθολόγηση από τον ποιητικό κόσμο της θηλυκής ματιάς, με είκοσι έξι αυτή τη φορά ποιήτριες (η προηγούμενη ανθολόγηση δεκάεξι ποιητριών στον τόμο: Δεκαέξ γραφίδες τεχνουργούν ποιήσεως το σύγχρονο υφαντό, Κουκκίδα, 2024) παρουσιάζουν ως ερανιστής ο ποιητής Κώστας Θ. Ριζάκης και ως κριτικός η Ισιδώρα Μάλαμα. Το έργο συμπληρώνει η ζωγράφος Φωτεινή Χαμιδιελή, φιλοτεχνώντας τα πορτραίτα των είκοσι έξι ποιητριών, συνδέοντας με ιδανικό τρόπο τον ποιητικό και  κριτικό λόγο με την εικαστική τέχνη.

Η Μάλαμα στον πρόλογο του βιβλίου («Συλλέγοντας τα άνθη») θα δώσει τη βάση στην οποία στηρίχθηκε το όλο εγχείρημα, δηλαδή την επιθυμία να διαμορφωθεί μια πολυφωνική «συνομιλία» ανάμεσα στις ανθολογούμενες ποιήτριες αλλά και ανάμεσα σ’ αυτές και τον αναγνώστη, καθώς σε μια «οριζόντια», όπως γράφει, ανάγνωση θα φανούν οι όποιες συγκλίσεις αλλά και οι ακόμη πιο ενδιαφέρουσες αποκλίσεις. Ο κόσμος της κάθε ποιήτριας ξεχωριστός και μοναδικός, ωστόσο κοινές οι αναφορές, οι προσλαμβάνουσες από τη σύγχρονη εποχή, κι ας μεταβολίζονται με διαφορετικό τρόπο στην ποίηση της καθεμιάς.

Ταυτόχρονα, θα αντιπαρέλθει την όποια ταύτιση με έναν αδιέξοδο νεο-φεμινισμό, με μια εμμονική αντιπαράθεση των φύλων σε στείρο αγώνα εξουσίας, εξηγώντας πως η επιλογή (ξανά) ποιητριών δεν αφήνει σκόπιμα στο περιθώριο της κριτικής παρουσίασης και ανάλυσης τους άρρενες ποιητές. Το κριτήριο αφορούσε την πιο απρόσκοπτη και πιο διεξοδική συναγωγή συμπερασμάτων στη βάση του φύλου, καθώς η πρόσληψη της πραγματικότητας διαφοροποιείται με τις ιδιαιτερότητες που κομίζει το κάθε φύλο από την ένταξή του σε δεδομένη κοινωνία, με σαφείς, στερεοτυπικά επιβεβλημένους, διαχωρισμούς. Έχει, φυσικά, ενδιαφέρον, το γεγονός πως η επιλογή των ποιητριών έχει γίνει από άντρα ποιητή. Εν προκειμένω, θα είχε ενδιαφέρον στο μέλλον να δούμε μια ανθολόγηση αντρικής ποίησης, με όποια σημασία κι αν δοθεί στην περίπτωση αυτή στη διάκριση του φύλου.

Προκειμένου να μιλήσει η Μάλαμα για το διαφορετικό ποιητικό τοπίο της κάθε ποιήτριας, κάτι που γίνεται στην εκτενή της κριτική μελέτη πριν από τα ανθολογούμενα ποιήματα, θα προτάξει τον κοινό τόπο, δηλαδή τη θεματική στην οποία οι ποιήτριες συναντώνται. Πρόκειται για τρεις θεματικούς χώρους, τον έρωτα –τόσο ως γέννηση και αναδημιουργία όσο και ως φθορά–, τον θάνατο –ως βίωση της απώλειας αλλά και ως επίγνωση της κοινής μοίρας όλων– και τον τρόπο που ο ποιητικός λόγος εντάσσεται μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, είτε ως στροφή στην ατομικότητα είτε ως ευαισθητοποίηση για τον κοινό αγώνα των ανθρώπων. Σ’ αυτούς κυρίως τους θεματικούς τόπους οι είκοσι έξι ποιήτριες θα βρουν τα κοινά σημεία ή θα δείξουν τη διαφορετική τους οπτική. Γράφει η Μάλαμα: «Με κάθε τρόπο οι στίχοι είναι η τέχνη να δίνει κανείς σχήμα  στο άμορφο συναίσθημα και στην άπιαστη και ακαλούπωτη σκέψη· να οικοδομεί έναν κόσμο που τελούσε σε πνευματική μορφή, να του δίνει υλική διάσταση, ώστε να καθίσταται ρεαλιστικός, χειροπιαστός, αντιμετωπίσιμος. Να φωτίζει την άλλη εκδοχή, την αθέατη πλευρά, τη σκοτεινή ιδέα, την παραγκωνισμένη και κάποτε κατατρεγμένη σκέψη […]Η ποίηση είναι η καταφυγή, η ανακούφιση, η παραμυθία στις δυσκολίες που ανακύπτουν, ελιξίριο στο γήρασμα του πνεύματος, παρηγοριά στο γήρασμα της ύλης».

Ανθολογούνται οι ποιήτριες:  Χρύσα Βλάχου, Σοφία Γιοβάνογλου, Αναστασία Γκίτση, Άννα Γρίβα, Μαρία Δαλαμήτρου, Δήμητρα Δαρδαγάνη, Διώνη Δημητριάδου, Νάντια Δουλαβέρα, Στέλλα Δούμου, Ξανθίππη Ζαχοπούλου, Νιόβη Ιωάννου, Λένα Καλλέργη, Βικτωρία Καπλάνη, Ειρήνη Καραγιαννίδου, Χριστίνα Καραντώνη, Αθηνά Καραταράκη, Βίκυ Κατσαρού, Γεωργία Κολοβελώνη, Μαρία Λάτσαρη, Ειρήνη Μαργαρίτη, Νεκταρία Μενδρινού, Κωσταντίνα Μπιζέ, Ελένη Νέστορα, Ειρήνη Πυλαρινού, Χρυσούλα Σπυρέλη, Λίλια Τσούβα.

 Με τον διαφορετικό ποιητικό κόσμο της κάθε ποιήτριας σε συστέγαση εδώ, το παρόν πόνημα λειτουργεί και ως μια καταγραφή «σημείων» του σύγχρονου ποιητικού τοπίου, ως  βιβλίο αναφοράς, συμβάλλοντας στον διάλογο, διαρκή και επίπονο, γύρω από την ποίηση ως πρόβλημα ανοιχτό, ως πεδίο θέσεων και αντιλήψεων.

Στο εξώφυλλο, έργο της Φωτεινης Χαμιδιελή, η γυναικεία μορφή μας κοιτάζει, επιβάλλοντας την παρουσία της, εκμαιεύοντας την απάντηση στο ερώτημα: «τι εκφράζει μια γυναίκα-ποιήτρια όταν γράφει;».

 Διώνη Δημητριάδου

Έντγκαρ Άλλαν Πόε Τέσσερις ερωτικές ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας Βερενίκη-Ελεωνόρα-Λιγεία-Μορέλα Εκδόσεις Ερατώ η πρώτη δημοσίευση στο Diastixo.gr

 

Έντγκαρ Άλλαν Πόε

Τέσσερις ερωτικές ιστορίες

μυστηρίου και φαντασίας

Βερενίκη-Ελεωνόρα-Λιγεία-Μορέλα

Εκδόσεις Ερατώ

η πρώτη δημοσίευση στο Diastixo.gr

Edgar Allan Poe‎‎: «Τέσσερις ερωτικές ιστορίες μυστηρίου & φαντασίας»

 

 

«Οι λέξεις δεν έχουν καμιά δύναμη να εξουσιάσουν το μυαλό χωρίς την εξαίσια φρίκη της πραγματικότητας». Η άποψη αυτή του «μάγου» του τρόμου Έντγκαρ Άλλαν Πόε, συγκεφαλαιώνει την αντίληψή του για τη λογοτεχνική γραφή, ακριβώς στο σημείο τομής του ρομαντισμού και της γοτθικής (γκόθικ) λογοτεχνίας του υπερφυσικού. Για τον Πόε σκοπός της λογοτεχνίας είναι η τέρψη του αναγνώστη, και αυτή επιτυγχάνεται όταν νιώσει την ψυχή του να αναστατώνεται από την παρείσφρηση των εξωλογικών στοιχείων, από την αδυναμία του να δώσει μια λογική ερμηνεία σε ό,τι συμβαίνει στην επινοημένη μυθοπλασία, επιτρέποντας μόνο στη φαντασία του τη νοηματική προέκταση ή «ερμηνεία». Γι’ αυτόν οι όποιες κοινωνικές προεκτάσεις ή φιλοσοφικές αναζητήσεις (εξαιρουμένων αυτών που άπτονται του υπερφυσικού) δεν έχουν καμιά θέση στη μυθοπλασία.

Δεν είναι ανάγκη, πιστεύω, να εξηγηθεί η σχέση της αναγνωστικής απόλαυσης με τον τρόμο –θα με εννοήσουν οι πολλοί θιασώτες του είδους– ωστόσο για τους δύσπιστους ας πούμε πως η αίσθηση πως αγγίζεις (έστω και μέσω της μυθοπλασίας) τον χώρο του ανεξήγητου, την αθέατη πλευρά του ανθρώπινου ψυχισμού, έχει από μόνη της το απαιτούμενο βάρος. Είναι, άλλωστε, εκτονωτική η δράση του τρόμου στην ψυχολογία του ανθρώπου όχι τόσο από την επιφανειακή αντίδραση στις φρικιαστικές σκηνές αλλά από τη συνειδητοποίηση του ένδον ευρισκομένου «τέρατος» που ελλοχεύει πίσω από τα αγαθά προσωπεία. 

Από τις εκδόσεις Ερατώ έχουμε τη δεύτερη έκδοση (η πρώτη το 2019) τεσσάρων ιστοριών του Πόε με έντονο το ερωτικό στοιχείο. Η «Βερενίκη» (1835), η «Μορέλα» (1835), και η «Λιγεία» (1838) είναι αυθεντικές ιστορίες τρόμου, ενώ η «Ελεωνόρα» (1842) περισσότερο ανήκει στις ιστορίες μυστηρίου. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, στις τρεις πρώτες ο τρόμος προκύπτει αβίαστα, ενώ στη τέταρτη ελλοχεύει το μυστήριο ως υποψία για τις δυνάμεις που λειτουργούν έξω από την ανθρώπινη βούληση. Για την «Ελεωνόρα» ο Πόε δημιουργεί ένα μυστηριακό περιβάλλον, στο οποίο τοποθετεί την ηρωίδα του· από μόνο του στοιχείο εξωλογικό ή μη πραγματικό, που συμβαδίζει με τη λογοτεχνική άποψη του Πόε για διατήρηση απόστασης από το ρεαλιστικό περιβάλλον.

Οι άλλες τρεις ηρωίδες του, στις αντίστοιχες ιστορίες, δεν έχουν ανάγκη το μυστηριακό περιβάλλον, καθώς οι ίδιες οι επινοημένες περσόνες τους αρκούν για να πλάσει με τη φαντασία του ο αναγνώστης το απαραίτητο πλαίσιο του τρόμου, που από την αρχή της αφήγησης στήνεται μπροστά του. Εικόνες που, λόγω της μονομανίας ενός ήρωα, θα πάρουν υπερφυσικές διαστάσεις, ενέργειες σε κατάσταση καταληψίας που σκοπό έχουν την επικράτηση (αλίμονο) του καλού στην πάλη του με το κακό. («Βερενίκη»).

 

Ήταν μια φοβερή σελίδα στο βιβλίο της ύπαρξής μου, γραμμένη παντού με μισοσβησμένες, άσχημες και ακατανόητες αναμνήσεις. Προσπάθησα γεμάτος αγωνία να τις αποκρυπτογραφήσω, αλλά μάταια· ενώ, πότε πότε, σαν το πνεύμα ενός σβησμένου ήχου, η στριγγή και διαπεραστική κραυγή μιας γυναικείας φωνής αντηχούσε στα αυτιά μου. Κάτι είχα κάνει – όμως, τι ήταν; Έκανα φωναχτά την ερώτηση στον εαυτό μου, και οι ψιθυριστοί αντίλαλοι του δωματίου μού απάντησαν:  – «Τι ήταν:» («Βερενίκη», σ. 30).

 

 Έρωτας στα όρια του υπερφυσικού, η μετεμψύχωση της μιας γυναίκας στην άλλη, σαν η μία να αρνείται να πεθάνει οριστικά ή σαν ο ήρωας να αδυνατεί να απελευθερωθεί από τη «μαγεία» της πρώτης και αναπλάθει τη μορφή της· εδώ η ερμηνεία αφήνεται στον αναγνώστη, ή να δει μια βαμπιρική ιστορία ή να αφεθεί απλώς στη γοητεία του υπερφυσικού. («Λιγεία»). Περισσότερο ψυχαναλυτική (προ Freud) η «Μορέλα», ως προς τη σχέση του ζευγαριού, αλλά και τη μετενσάρκωση της ηρωίδας στο παιδί της. Και στις τρεις αυτές ιστορίες μοιάζει ο θάνατος να μην αποτελεί ένα τέλος αλλά μια τρομακτική, μακάβρια συνέχεια, μέσα από την οποία  οι ήρωες αναζητούν μια λύτρωση.

 

Ποιος σατανικός εχθρός παραμόρφωσε τα χαρακτηριστικά της κόρης μου, και τα σκέπασε με τα χρώματα του θανάτου, τη στιγμή που σε εκείνον τον ανεπαίσθητο ήχο, έστρεψε τα γυάλινα μάτια της από τη γη στον ουρανό, και πέφτοντας καταγής, στις μαύρες, χοντρές πλάκες του προγονικού μαυσωλείου, αποκρίθηκε – «Είμαι εδώ!». («Μορέλα», σσ. 122-123).

 

Το ενδιαφέρον σ’ αυτές τις ιστορίες έγκειται στη θεματική του έρωτα που, ως κεντρική συγγραφική ιδέα, διαχέεται (με την αθωότητα ή με την παραφροσύνη, με την έννοια του καλού ή του κακού αναλόγως) σε όλη την αφήγηση, συνταιριάζοντας με τον τρόμο (στις τρεις από αυτές), με τη φαντασία και το μυστήριο. Ο ρομαντισμός αναμφίβολα κατευθύνει εδώ την επιλογή του Πόε, πέραν όμως από αυτή την αυτονόητη σχέση, μπορούμε να δούμε την ερωτική σχέση ως μια εκδοχή του μυστηριακού, όσο στην ουσία ανεξιχνίαστη παραμένει η ψυχή του κάθε συντρόφου. Πεδίον λαμπρόν, επομένως για τη δημιουργική συγγραφική φαντασία για να οδηγήσει μια ερωτική ιστορία στα όρια του μυστηρίου και, φυσικά, να τα υπερβεί. Πέρα από τη λογοτεχνία, άλλωστε, η τέχνη του κινηματογράφου έχει να δείξει εξαιρετικές τέτοιες αναμείξεις, πολύ αργότερα βέβαια.

Πρωτοπόρος ο Πόε, όπως παρατηρεί στο εύστοχο Επίμετρο η μεταφράστρια του βιβλίου Σπάρτη Γεροδήμου: «Είναι όχι μόνο πρωτοπόρος αλλά και πρωτότυπος. Όταν σκεφθεί κανείς, πόσοι άλλοι ακολούθησαν το παράδειγμά του, επηρεασμένοι από την πρωτοποριακή σκέψη του, αντιλαμβάνεται το μέγεθος του χρέους τους απέναντι σε αυτή τη μεγαλοφυΐα». Η έκδοση συμπληρώνεται από εκτενές Βιο-εργογραφικό του Πόε.

 

Διώνη Δημητριάδου

 

 

 

Η Χρύσα Φάντη γράφει για το βιβλίο της Διώνης Δημητριάδου Ο Φλοιός και ο Χυμός - Υπέργειες και Υπόγειες Προσεγγίσεις σε Λογοτεχνικούς Τόπους Εκδόσεις Κουκκίδα η πρώτη δημοσίευση στο Στίγμα Λόγου

 Η Χρύσα Φάντη γράφει για το βιβλίο της Διώνης Δημητριάδου

Ο Φλοιός και ο Χυμός - Υπέργειες και Υπόγειες Προσεγγίσεις σε Λογοτεχνικούς Τόπους

Εκδόσεις Κουκκίδα

η πρώτη δημοσίευση στο Στίγμα Λόγου

"Ο Φλοιός και ο Χυμός" της Διώνης Δημητριάδου - StigmaLogou

Το κριτικό βλέμμα ως αναζήτηση της έλλειψης: Μια ανάγνωση του κριτικού έργου της Διώνης Δημητριάδου

Το πλούσιο κριτικό έργο της Διώνης Δημητριάδου ─μέρος του οποίου συμπεριλαμβάνεται στον τόμο Ο φλοιός και ο χυμός: Υπέργειες και υπόγειες προσεγγίσεις σε λογοτεχνικούς τόπους (Κουκκίδα, 2024, ISBN: 9786182081174)─, αποτελεί ένα από τα πιο στοχαστικά παραδείγματα του πώς η λογοτεχνική κριτική μπορεί να λειτουργήσει όχι απλώς ως συνοδευτικό σχόλιο σε ένα έργο, αλλά ως αυτόνομη δημιουργική πράξη. Εδώ,  η έννοια του φλοιού και του χυμού αποκτά ιδιαίτερη ερμηνευτική ισχύ· λειτουργεί ως μεταφορά για την επιφανειακή και τη βαθύτερη ουσία του λόγου, αλλά και για τη διαρκή επικοινωνία ανάμεσα στον συγγραφέα και το έργο του. Ο φλοιός είναι το εμφανές, το αισθητό, το τεχνικά επεξεργασμένο· ο χυμός, το βαθύτερο, το ουσιώδες, το αθέατο αλλά παρόν.

Στις κριτικές προσεγγίσεις τριάντα τεσσάρων σύγχρονων Ελλήνων δημιουργών, τις οποίες περιλαμβάνει ο τόμος, η Δημητριάδου, παράλληλα με την αποτίμηση της δημιουργικής πορείας των δημιουργών που δεν βρίσκονται πλέον εν ζωή (Άρης Αλεξάνδρου, Κώστας Βάρναλης, Δημήτρης Αρμάος, Γιάννης Βαρβέρης, Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλος, Γιάννης Κοντός, Κατερίνα Ρουκ, Μάριος Μέσκος, Γιώργης Παυλόπουλος, Μαρία Κυρτζάκη κ.ά.), προχωρεί σε μια τολμηρή, πολύπτυχη και ενδελεχή διερεύνηση του έργου λογοτεχνών που συνεχίζουν να γράφουν και να δημοσιεύουν. Ανάμεσά τους, οι: Σπύρος Λ. Βρεττός, Θωμάς Κοροβίνης, Θοδωρής Γκόνης, Γιώργος Γώτης, Παυλίνα Παμπούδη, Γιώργος Μαρκόπουλος, Αγγελική Σιδηρά, Τόλης Νικηφόρου, Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Θανάσης Χατζόπουλος, Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Έλσα Κορνέτη, Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος, Θανάσης Τριαρίδης, Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιάννης Πατίλης, Γιώργος Χρονάς, κ.ά. Πρόκειται για δημιουργούς των οποίων το έργο παραμένει εν εξελίξει, έχει όμως ήδη τύχει κριτικής προσοχής και έχει αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό.

Τα δοκίμια του τόμου συγκροτούν ένα ενδεικτικό σύνολο του τρόπου με τον οποίο η κριτικός, μέσα από άοκνη και πολυετή μελέτη, προσδιορίζει τη θέση τους  στη νεότερη και σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. «Δοκίμια κριτικής ευαισθησίας», «Κείμενα λογοτεχνικού στοχασμού», ή «κείμενα εφαπτόμενα της λογοτεχνίας», τα αποκαλεί η Ευσταθία Δήμου στον πρωτότυπο πρόλογό της. Ακολουθεί ο πρόλογος της συγγραφέως, με τον τίτλο: «Ο Φλοιός και ο Χυμός. Η κριτική προσέγγιση της Ποίησης. Η Μοναξιά της Κριτικής και το Ακριβό Αντιστάθμισμα» — ένα πολυεπίπεδο και διαφωτιστικό δοκίμιο, αποκαλυπτικό της ματιάς, των προθέσεων και της θεωρητικής σκευής της.

Η γραφή ως συνεχής αναζήτηση

Το βιβλίο της Δημητριάδου δεν διαβάζει απλώς τη λογοτεχνία — συνομιλεί μαζί της, αποκαλύπτοντας εντάσεις, ρωγμές, απόπειρες ρήξης με την παράδοση και, τελικά, τον πυρήνα του δημιουργικού συμβάντος. Αυτό που διακυβεύεται στο έργο της είναι η ανάδυση ενός κριτικού βλέμματος που, μέσα από την ευαισθησία, την οξυδέρκεια και τη γλωσσική ευχέρεια, αποφεύγει την επιφανειακή αποτίμηση της λογοτεχνίας και διατυπώνει μια απαιτητική στάση απέναντι στη σύγχρονη κριτική.

Χωρίς να προσκολλάται στην αναζήτηση ενός «απόλυτα ασφαλούς» κριτικού κριτηρίου —κάτι που θα οδηγούσε μοιραία σε απορρίψεις, δογματισμούς και έναν συντηρητισμό που αποκλείει κάθε νέα ερμηνευτική χειρονομία— η Δημητριάδου υποστηρίζει τη δυναμική και ανοιχτή φύση της γραφής. Η ίδια αναγνωρίζει ότι η συγγραφή είναι μια συνεχής αναζήτηση. Η λογοτεχνική δημιουργία δεν είναι απλή μεταφορά σκέψεων στο χαρτί. Είναι αναμέτρηση με τον εαυτό, με την παράδοση, με τις ίδιες τις λέξεις. Η έμπνευση δεν είναι απλώς μια αυθόρμητη στιγμή φωτισμού, αλλά μια σύνθετη διαδικασία, καθοριζόμενη από το τυχαίο, το υποσυνείδητο και την εσωτερική ανάγκη να αποτυπωθεί το άρρητο. O συγγραφέας δεν είναι πάντοτε κύριος του έργου του· συχνά μοιάζει να το ακολουθεί, να το ανακαλύπτει περισσότερο, παρά να το δημιουργεί. Είναι εκείνος που αγωνίζεται διαρκώς να εκφράσει μια εσωτερική αλήθεια που διαφεύγει, που δεν συλλαμβάνεται εύκολα.

Η Δημητριάδου εστιάζει σε αυτή την αθέατη πλευρά του αγώνα, αναζητώντας το μυστικό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις — στην καρδιά κάθε λογοτεχνικού έργου. Στην προσέγγισή της, αναδεικνύει τις ρωγμές, τα κενά, τις εσωτερικές εντάσεις της συγγραφικής διαδικασίας. Η κριτική της δεν περιορίζεται στην τυπική παρουσίαση ή στην αξιολόγηση ενός κειμένου, αλλά γίνεται βαθιά λογοτεχνική πράξη: προσπαθεί να ανιχνεύσει τη σχέση του συγγραφέα με το ίδιο του το έργο. Η γραφή, άλλωστε, δεν είναι ποτέ αυτάρκης πράξη. Ο συγγραφέας διαρκώς αντιπαρατίθεται με την παράδοση: άλλοτε την υιοθετεί, άλλοτε την απορρίπτει, προκειμένου να διαμορφώσει τη δική του φωνή.

Η έννοια του κενού

Κεντρική έννοια στο κριτικό σύστημα της Δημητριάδου είναι αυτή του «κενού», ως εσωτερικός χώρος γόνιμος, από τον οποίο αναδύεται η δημιουργία. Το κενό αυτό παρεμβάλλεται ανάμεσα στο συγγραφικό υποκείμενο και το έργο του· είναι ο χώρος απ’ όπου εκλύεται η αισθητική και υπαρξιακή ενέργεια της γραφής. Η Δημητριάδου δεν επιδιώκει να καλύψει αυτό το κενό, αλλά να το αναδείξει ως παραγωγική ρωγμή, ως τόπο γένεσης του λόγου. Η κριτική της δεν είναι περιγραφική ή διακοσμητική, αλλά ερμηνευτική, σχεδόν μυητική: μια προσπάθεια να προσεγγίσει την ουσία της συγγραφικής πράξης — την ανάγκη για λόγο, γεννημένο από μια βαθύτερη, υπαρξιακή έλλειψη.

Κάθε βιβλίο είναι, τελικά, μια πράξη αποχωρισμού. Ο δημιουργός παραλαμβάνει τα στοιχεία του παρελθόντος, αλλά για να χαράξει τη δική του πορεία οφείλει να αποστασιοποιηθεί από αυτά. Η πρωτοτυπία δεν αφορά μόνο το ύφος ή την πλοκή, αλλά κυρίως την απόπειρα του συγγραφέα να χαρτογραφήσει έναν καινούργιο κόσμο λέξεων — έναν κόσμο που του ανήκει πραγματικά. Η έννοια του κενού, στην κριτική της Δημητριάδου, συνδέεται άμεσα με τη φύση της γραφής.  Η δημιουργία δεν είναι ποτέ πλήρης ή στατική· είναι μια ανοιχτή διαδικασία, εκτεθειμένη σε πολλαπλές αναγνώσεις. Ο αναγνώστης, επομένως, δεν είναι παθητικός δέκτης, αλλά συμμέτοχος στην αναζήτηση. Κάθε ανάγνωση αποτελεί αποκρυπτογράφηση, συνάντηση με το μυστικό που κρύβεται σε κάθε κείμενο. Η γραφή είναι, κατ’ ουσίαν, πάλη με το ανείπωτο· μια προσπάθεια αιχμαλώτισης μιας αλήθειας που πάντα διαφεύγει.

Η Δημητριάδου, μέσα από τα κριτικά της κείμενα, φέρνει στο φως όχι μόνο το περιεχόμενο των έργων που εξετάζει, αλλά και τον βαθύτερο μηχανισμό που τα παράγει. Κατανοεί βαθιά αυτόν τον εσωτερικό αγώνα του συγγραφέα: τις φράσεις που δεν ειπώθηκαν, τα σημεία της σιωπής που ίσως είναι πιο εύγλωττα από κάθε λόγο. Κάθε κριτικό της κείμενο αποτελεί ανοιχτό πεδίο εξερεύνησης αυτής της έλλειψης, μια πρόσκληση στον αναγνώστη να ανακαλύψει τις δικές του απαντήσεις.

Το έργο και ο δημιουργός του

Η Δημητριάδου θέτει με οξύτητα το ερώτημα της σχέσης μεταξύ έργου και δημιουργού — όχι για να το απαντήσει οριστικά, αλλά για να αποκαθηλώσει κάθε απόπειρα αυτονόμησης του ενός από το άλλο. Με διακριτικότητα και αποφασιστικότητα, αναδεικνύει τη διαλεκτική τους σχέση. Το έργο φέρει το αποτύπωμα του συγγραφέα — των βιωμάτων, της ιδιολέκτου, των στοιχείων που τον καθορίζουν. Την ίδια στιγμή, όμως, αποκτά αυτονομία, λειτουργεί ως ανεξάρτητη φωνή, δημιουργεί νέες ερμηνευτικές δυνατότητες. Το σχήμα αυτό αντλεί έμπνευση από την ψυχαναλυτική σκέψη αλλά και τη φαινομενολογική φιλοσοφία. Η συγγραφή γίνεται χειρονομία ανακάλυψης του εαυτού μέσω της γλώσσας — αλλά η γλώσσα δεν είναι ποτέ εργαλείο απόλυτα ελεγχόμενο. Αντιθέτως, είναι δύναμη που διαπερνά, καθορίζει και, ενίοτε, καθυποτάσσει τον δημιουργό.

Με την ενσυναίσθηση του ομότεχνου

Αξιοποιώντας την εμπειρία της ως συγγραφέως, η Δημητριάδου ασκεί την κριτική όχι με τη στεγνή μεθοδικότητα του θεωρητικού, αλλά με την ενσυναίσθηση του ομότεχνου. Εισχωρεί στο έργο όχι για να το αναλύσει ψυχρά, αλλά για να το αφουγκραστεί, να το κατανοήσει από μέσα. Αυτό που την ενδιαφέρει δεν είναι η τεχνική αρτιότητα, αλλά η εσωτερική λογική που το διαπερνά — η συνέπεια ενός ύφους, η σταθερότητα μιας υπαρξιακής αναζήτησης. Δεν ασκεί απλώς κριτική· συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση της λογοτεχνικής παιδείας. Τα κείμενά της δεν καθοδηγούν, αλλά εμπνέουν· δεν επιβάλλουν, αλλά προσκαλούν. Ο αναγνώστης αντιμετωπίζεται ως ενεργός συμμέτοχος στη διαδικασία της ανάγνωσης.

Το έργο της καλλιεργεί μια αίσθηση λογοτεχνικής αλληλεγγύης — μια έννοια πολύτιμη σε εποχές όπου η γραφή απειλείται από την επιφανειακή κατανάλωση και την άκριτη αναπαραγωγή. Υπενθυμίζει ότι ο κριτικός οφείλει να ερευνά, να αποκαλύπτει τα στρώματα του λόγου, να φωτίζει ό,τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια. Χωρίς βιασύνη· με ευγένεια και επιμονή. Αυτή η στάση δεν είναι μέθοδος — είναι ήθος. Το κριτικό της έργο προβάλλει ένα μοντέλο διανοούμενου που δεν περιορίζεται στον ρόλο του σχολιαστή, αλλά γίνεται δημιουργός δίπλα στον δημιουργό. Με λόγο πλούσιο, διακειμενικό και στοχαστικά πυκνό, διαμορφώνει ένα ερμηνευτικό σύμπαν όπου η λογοτεχνία δεν αναλύεται απλώς — αναγεννιέται. Με την ευαισθησία της διακρίνει την αυθεντική φωνή από την ηχώ της μίμησης· ξεχωρίζει την εσωτερική αναγκαιότητα της γραφής από τον τεχνητό θόρυβο της παραγωγικότητας.

Σε έναν κόσμο όπου ο κριτικός λόγος τείνει να γίνει εργαλειακός ή διαφημιστικός, το παράδειγμά της μας υπενθυμίζει ότι η λογοτεχνική κριτική, όταν υπηρετείται με αγάπη, αφοσίωση και βαθύ σεβασμό προς τη γλώσσα, μπορεί ακόμη να λειτουργεί ως πράξη ανάγνωσης του ανθρώπου. Γνωρίζει ότι το μυστικό δεν κατοικεί στις ήδη ειπωμένες λέξεις. Το «Μυστικό της Γραφής» βρίσκεται στις «Λέξεις που Λείπουν». Κι αυτό είναι που καθιστά τη λογοτεχνία μια αέναη διαδικασία δημιουργίας και ανακάλυψης. Γιατί, όπως τελικά προκύπτει, ο «χυμός» που αναζητούμε στη λογοτεχνία είναι η λέξη που δεν ειπώθηκε ακόμα, αλλά που κάποτε ίσως ειπωθεί. Από τον συγγραφέα. Από τον αναγνώστη. Από τον κριτικό. Ίσως από όλους μαζί.

Χρύσα Φάντη

23 Μαΐου 2025

 

 

Νέες κυκλοφορίες Violette Ailhaud - Jean Darot Ο σπορέας Μετάφραση: Ελένη Γ. Γύζη εκδόσεις Στίξις

 

Νέες κυκλοφορίες

Violette Ailhaud - Jean Darot

Ο σπορέας

Μετάφραση: Ελένη Γ. Γύζη

εκδόσεις Στίξις

 

Από τη σειρά Μικρή Στίξις των Εκδόσεων Στίξις κυκλοφορεί η νουβέλα του Γάλλου συγγραφέα Jean Darot, «Ο σπορέας» σε μετάφραση της Ελένης Γύζη. Ο Jean Darot, με το ψευδώνυμο Violette Ailhaud, εξέδωσε το βιβλίο του αρχικά από τις εκδόσεις Parole το 2006 (επανέκδοση Passiflore, 2023) και από τότε έχει ήδη πουλήσει 60.000 αντίτυπα. Το κείμενο έχει μεταφραστεί σε οκτώ γλώσσες και έχει διασκευαστεί για τον κινηματογράφο (στα ελληνικά με τον τίτλο «Ο θεριστής»), κινούμενα σχέδια και θέατρο.

Λέει ο συγγραφέας: «Αν και τα ιστορικά γεγονότα στα οποία βασίζεται το βιβλίο είναι αληθινά, ωστόσο το έργο είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Μια φωνή που τρέφεται από τη θηλυκή πλευρά μου. Τη στιγμή που κυκλοφορεί ένα νέο έργο με θέμα τη γυναικεία αλληλεγγύη και γενναιοδωρία, L’enfant don, αποφάσισα να αποκαλύψω πως είμαι ο συγγραφέας του Σπορέα. Αυτές οι δύο νουβέλες, που γεννήθηκαν από μια επιθυμία να ασχοληθώ με το θέμα της καταγωγής, συνιστούν μια οικογένεια που τείνει να μεγαλώσει».

Το 1852, η Βιολέτ Αγιό είναι σε ηλικία γάμου όταν το χωριό της, στις Κάτω Άλπεις, χάνει αναπάντεχα όλους τους άνδρες του, ως επακόλουθο της καταστολής της δημοκρατικής εξέγερσης τον Δεκέμβριο του 1851. Δύο χρόνια κυλάνε μέσα στην απόλυτη απομόνωση. Οι γυναίκες δίνουν όρκο: αν ένας άνδρας έρθει στον τόπο τους, θα γίνει ο σύντροφος όλων, για να συνεχιστεί η ζωή.

 

«Ο Σπορέας είναι ένας ύμνος στην τοπική ιστορική μνήμη, καθώς και ο αντικατοπτρισμός του αρχέγονου φόβου, κοινού για όλους τους ανθρώπους, για τον θάνατο. Οι γυναίκες παραβιάζουν όλες τις συμβάσεις, θυσιάζουν το άτομο και το πρότυπο της αποκλειστικής αγάπης προς χάριν του συλλογικού αγώνα ενάντια στην απειλή του αφανισμού. […] Αυτές οι γυναίκες αναβιώνουν την προαιώνια, γοητευτική ιστορία της έμφυτης ροπής των ανθρώπων προς τη ζωή· ετούτης της ροπής που κρατά τους εξόριστους όρθιους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ωθεί τους πρόσφυγες να παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς με την ελπίδα μιας καλύτερης τύχης· το έργο μιλά, επίσης, για την ανείπωτη δύναμη των γυναικών μέσα από τους αιώνες».

Valentine Goby, συγγραφέας – Εφημερίδα La Croix    

 

ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ

«Την Πρωτομαγιά, έπειτα από πολλούς μήνες μάταιης και βασανιστικής προσμονής, η Ροζ, η κόρη του αρτοποιού, έφερε το νυφικό της. Αυτό το φόρεμα ήταν απλώς το ωραιότερο φόρεμά της, τίποτα παραπάνω. Θυμάμαι πως είχε το χρώμα της νύχτας, πως το είχα ζηλέψει. Έντυσε ένα σκιάχτρο που το έμπηξε στην άκρη του κάμπου. Θυμάμαι πως έκλαιγε από οργή. Πάνω στον γιακά του φορέματος έδεσε το ταπεινό περιδέραιο με τα κέρινα άνθη πορτοκαλιάς που η φτωχή οικογένειά της το είχε αποκτήσει με χίλιες στερήσεις. Εμείς, οι υπόλοιπες δεν κάναμε τίποτα για να την εμποδίσουμε, όμως μοιραστήκαμε μαζί τα δάκρυά της μέχρι που τα μάτια μας στέρεψαν. Η Ροζ θα παντρευόταν τον Απρίλιο».

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Jean Darot γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1950 στο Ανσύ, όπου έζησε τα παιδικά του  χρόνια. Τα χρόνια της εφηβείας τα έζησε στη Ρουέν και της νεότητάς του στο Αλγέρι. Εργάστηκε αρχικά σε αλιευτικό, ακολούθως σε υπηρεσία ταχυμεταφορών και για περισσότερο από τριάντα χρόνια ως κειμενογράφος, δημοσιογράφος, εκδότης, συντάκτης. Ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο «Parole» από τον οποίο αποχώρησε το 2020.       Το έργο του «L’amer du thé» απέσπασε το βραβείο στο Φεστιβάλ Πρώτου Μυθιστορήματος του Σαμπερύ (Chambéry) το 2020. «Ο σπορέας» (Parole, 2006 / Passiflore, 2023), που έγραψε με το ψευδώνυμο Violette Ailhaud αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας του με θέμα τη δύναμη της γυναίκας.

 

 

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ-ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΙΜΟΣ ΑΧΙΛΛΕΑΣ «ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ», Μαυροκορδάτου 9 / ΤΖΑΝΑΚΑΚΗΣ Ε. «ΠΑΡ’ΗΜΙΝ», Χαρ.Τρικούπη 11^Α/ ΤΣΙΓΑΡΙΔΑΣ, Ιπποκράτους 10-12 / ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ

 

Τηλ.:6972242956 / e-mail: stixiseditions@gmail.com / Site: stixiseditions.gr

 

Δεν έχουμε οξυγόνο Συλλογικό Ανθολόγηση κειμένων και φιλολογική επιμέλεια: Ηλίας Φραγκάκης, Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης Πρόλογος: Μαρία Καρυστιανού εκδόσεις Εύμαρος η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal στη στήλη ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ

 

Δεν έχουμε οξυγόνο

Συλλογικό

Ανθολόγηση κειμένων και φιλολογική επιμέλεια:

Ηλίας Φραγκάκης, Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης

Πρόλογος: Μαρία Καρυστιανού

 εκδόσεις Εύμαρος

η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal

στη στήλη ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ | Πάνω από το μαύρο, ένα θεϊκό λευκό • Fractal

 

 

Πάνω από το μαύρο, ένα θεϊκό λευκό

 

Εύκολα θα μπορούσε να αμφισβητηθεί η εγκυρότητα της λογοτεχνίας, όταν καθίσταται επίκαιρη, σύγχρονη των γεγονότων, χωρίς τη μεσολάβηση του ικανού χρονικού διαστήματος που λειαίνει τις εντάσεις, καθαρίζει το τοπίο και γεννά λόγο διαυγέστερο. Όμως, υπάρχουν εποχές που χρειάζονται, που απαιτούν τη φωνή των λογοτεχνών, ως δυνητικά ικανότερων, καθώς είναι αλώβητοι από σκοπιμότητες, να μιλήσουν για το δίκιο και την αλήθεια, όταν οι αρμόδιες αρχές σιωπούν και συγκαλύπτουν, ή αδυνατούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Είναι τότε που ο λογοτέχνης δεν αρκεί να παρακολουθεί τον κόσμο γύρω του –απαραίτητη έτσι κι αλλιώς συνθήκη της γραφής η παρατήρηση– αλλά οφείλει να καταθέσει τη δική του συμμετοχή στα εξελισσόμενα γεγονότα, τη δική του φωνή με το ιδιαίτερο  ψυχικό φορτίο, να επισημάνει, να καταγγείλει, να ταχθεί με το μέρος των αδύνατων, να στηλιτεύσει το κακό όπου το δει, να αποκαλύψει τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς που φανερά ή εν κρυπτώ απειλούν να διαστρέψουν ό,τι δικαιότερο, ό,τι αληθινότερο. Η φωνή του δεν είναι απλώς ένας σχολιασμός των γεγονότων, η γραφή του δεν είναι μια απλή τοποθέτηση, είναι συμμετοχή διαδραστική, έχει την πολλαπλασιαστική δύναμη να γίνει κραυγή των πολλών, που βλέπουν και σιωπούν, είναι ένα βήμα πρόσφορο σε όσους δεν τολμούν. Γι’ αυτό και σε δύσκολους καιρούς ο λογοτέχνης έχει επίκαιρη γραφή, δεν χρειάζεται τη χρονική απόσταση για να δει καθαρά, είναι μέσα στα γεγονότα, τα ζει και τα μετουσιώνει σε γραφή. Μια γραφή που θα αποτελέσει κομμάτι της ιστορίας, καθώς θα απηχεί με αυθεντικότητα, ως  συγκαιρινή των γεγονότων, το αποτύπωμά τους στην ψυχή της κοινωνίας.

Από τις εκδόσεις Εύμαρος (του ευαισθητοποιημένου κοινωνικά Πέτρου Κακολύρη) κυκλοφορεί ένας τόμος, συλλογικό έργο 36 λογοτεχνών (ποιητών και πεζογράφων), που ένωσαν τον προσωπικό τους ο καθένας λογοτεχνικό τρόπο για να μιλήσουν για το έγκλημα των Τεμπών. Άλλος με τη χρήση του κυριολεκτικού λόγου, άλλος με τη μεταφορικότητα ή την υπαινικτικότητα, με τη χρήση του σημαίνοντος με το ένα ή τα πολλά σημαινόμενα, επιτρέπουν να αναδυθεί με όλες τις ψηφίδες της η τραγική εικόνα. Η πρωτοβουλία ανήκει σε δύο εκλεκτούς της γραφής, τον Ηλία Φραγκάκη και τον Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη, που ανθολόγησαν και επιμελήθηκαν τα 36 κείμενα. Στο εισαγωγικό τους σημείωμα οι δύο ανθολόγοι-επιμελητές επισημαίνουν την ευθύνη της λογοτεχνίας απέναντι στα καίρια προβλήματα της κοινωνίας:

 

[…] η δική μας πολιτική, ηθική και αισθητική ανάγκη να μιλήσουμε για το θέμα των Τεμπών υπό την ιδιότητά μας ως λογοτεχνών, ώστε να στοιχίσουμε τη λογοτεχνική γραφή με την κοινωνική φωνή για δικαιοσύνη και δημοκρατία, να αποτίσουμε φόρο τιμής στη μνήμη των νεκρών, να συμπαραταχθούμε στον αγώνα των συγγενών και να διασώσουμε για τους κατοπινούς τη λογοτεχνική βίωση όσων συνέβησαν.

 

Οι συγγραφείς, με τη σειρά που ανθολογούνται είναι οι: Κώστας Καναβούρης, Γεωργία Βεληβασάκη, Γιάννης Καρκανέβατος, Διώνη Δημητριάδου, Χλόη Κουτσουμπέλη, Μάνος Κοντολέων, Σταύρος Ζαφειρίου, Ηλίας Φραγκάκης, Ειρήνη Παραδεισανού, Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Ηλίας Κεφάλας, Ανδρέας Μήτσου, Νίκος Βλαχάκης, Νίκος Χρυσός, Νίκος Προσκεφαλάς, Ευγενία Μπογιάνου, Κυριάκος Συφιλτζόγλου, Τζούλια Γκανάσου, Βερονίκη Δαλακούρα, Μαριάνθη Λαζαρίδου, Ιωάννης Πανουτσόπουλος, Σοφία Αυγερινού, Κωστούλα Μάκη, Κ. Χ. Λουκόπουλος, Ελένη Λιντζαροπούλου, Αντωνία Ζεβόλη, Κούλα Αδαλόγου, Μαρία Λεβαντή, Γιώργος Μύαρης, Δημήτρης Χριστόπουλος, Μαριάννα Παπουτσοπούλου, Ελένη Πριοβόλου, Γιώργος Δελιόπουλος, Αγγελική Αγγέλου, Βαγγέλης Τασιόπουλος, Ευαγγελία Τάτση. Την έκδοση προλογίζει η Μαρία Καρυστιανού, εκπροσωπώντας τους συγγενείς των θυμάτων. 

 

Πάνω από το μαύρο που πλανάται στην κοινωνία μας, μας περιβάλλει ένα θεϊκό λευκό! Άνθρωποι με ευγενική καρδιά θέλησαν να αποτυπώσουν όσα κατάφεραν να δουν με τα μάτια της ψυχής τους για εκείνο που συνέβη ένα κρύο βράδυ, σε άγνωστους συνανθρώπους τους. Σε εμάς… (από τον Πρόλογο της Μαρίας Καρυστινού).

 

Αυτό που νιώθεις διαβάζοντας τις διαφορετικές εκδοχές πρόσληψης του γεγονότος από τις 36 γραφές, είναι πως η λογοτεχνία έχει ακόμη μια ικανότητα: να καταστήσει το τραγικό φορτίο των άγνωστων συγγενών των θυμάτων μια συλλογική υπόθεση, όχι μόνο μνήμης αλλά κοινής αντίδρασης. Γιατί στο έγκλημα των Τεμπών τραυματίστηκε η αίσθηση της ασφάλειας, της δικαιοσύνης, της πολιτικής ευθύτητας και αξιοπιστίας, αλλά και λαβώθηκε βαριά η αισθητική και η ηθική μας ως μελών μιας κοινωνίας που παραπαίει, που τραυλίζει συνθήματα, που αφήνει εύκολα στη λήθη όσα ταράζουν την ευτελή της κανονικότητα. Είναι η λογοτεχνική αντίδραση στο σκοτάδι που απειλεί να μας καταπιεί.

 

Διώνη Δημητριάδου 

 

 

 

ΑΝΥΠΟΤΑΧΤΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ

 ΑΝΥΠΟΤΑΧΤΕΣ  ΜΝΗΜΕΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ

Σώπαινες.
Ικετευτικά. Λεύτερη και ολοκληρωμένη.
Και τι τάχα να ’λεγες για της ζωής τη μαγεία;
Πως είναι τα όνειρα φυγή
κι οι πεθυμιές μια δίκη;
Έτσι κι αλλιώς οι αναμνήσεις σου,
γύρισμα είναι κι αγύρτισσα ηχώ.

Αφουγκραζόσουν.
Ανεπίληπτα. Τον πειρασμό και τον πόθο.
Και πώς να μετανιώσεις για το λυτρωμό;
Ψεγάδι η φρόνηση του νου
και γδικιωμός η ελπίδα.
Ακόμα και το σύναγμα των καιρών,
πέρασμα είναι και ορμήνια.

Ομολογούσες.
Απειθάρχητα.Τις απειλές και την απώλεια.
Και πώς να δεχτείς την παραίτηση υποταγή;
Δέηση της στέρησης η οδύνη
και η συμμόρφωση έλεος και ευχή.
Αφού είναι οι αλήθειες σου απόκρυφες σπονδές,
ταξίδεμα ανάπλωρο κι απάγκιο.

Ξαφνιαζόμουν.
Απολογητικά. Για τους ύμνους και τους όρκους.
Και πώς την παραφορά,χαρά να μη λογιάσω;
Νάμα και χάρη η ζωή,
κι ο έρωτάς σου, έμπνευση και θαύμα.
Γιατί στον πανικό της αιωνιότητας,
στέργουν ανυπόταχτες μνήμες.

Γιώργος Αλξανδρής

(στη φωτογραφία:  Humphrey Bogart και Ingrid Bergman, στην ταινία του Michael Curtiz Casablanca, 1942)

 Ειδήσεις

Ξεκίνησε δυναμικά 

η επικοινωνιακή καμπάνια του BookPoint

Σε μια εποχή όπου η ψηφιακή παρουσία αποτελεί βασικό εργαλείο επικοινωνίας και ανάπτυξης, το BookPoint του ΟΣΔΕΛ, η πληρέστερη και εγκυρότερη βιβλιογραφική βάση δεδομένων της ελληνικής βιβιλιοπαραγωγής, επενδύει με ουσιαστικό τρόπου στην ενίσχυση της εικόνας και της αναγνωρισιμότητάς του. Με στόχο να προσεγγίσει τους επαγγελματίες του χώρου του βιβλίου (εκδότες/τριες και βιβλιοπώλες), τους/τις δημιουργούς, βιβλιοθηκονόμους, ακαδημαϊκούς, ερευνητές/τριες και γενικότερα όλους/ες τους/τις αναγνώστες/στριες, ενισχύει δυναμικά την παρουσία του στον ηλεκτρονικό Τύπο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πραγματοποιώντας μία στοχευμένη καμπάνια προβολής.

Το BookPoint είναι πλέον συνώνυμο της καθημερινής πληροφόρησης στον χώρο του βιβλίου (έντυπου, ηλεκτρονικού, ηχητικού) και αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο προορισμό για όσους επιζητούν ακριβή, ενημερωμένα και πλήρη δεδομένα.

Μερικά από τα πλεονεκτήματα του BookPoint:

 

·         Είναι η μόνη βάση που παρακολουθεί την ενιαία τιμή βιβλίου, κάτι που την κάνει μοναδική και την καθιστά απαραίτητο εργαλείο της αγοράς.

·         Αποτελεί σημείο αναφοράς και εξυπηρέτησης κάθε πλευράς της διακίνησης: εκδότες/τριες-βιβλιοπώλες.

·         Κερδίζει κάθε χρήστη/στρια με τον ταχύτατο χρόνο απόκρισης σε κάθε αίτημα/αναζήτηση.

·         Κάθε αλλαγή ή νέα καταχώριση γίνεται σε πραγματικό χρόνο (real time entry).

·         Ενημερώνεται και επικαιροποιείται από τους ίδιους τους εκδότες/τριες.

·         Οι εγγραφές ελέγχονται παράλληλα και από τα στελέχη του τμήματος του ΟΣΔΕΛ.

·         Υποστηρίζει καταχωρίσεις και επικαιροποιήσεις μέσω API, με πολλαπλά είδη αρχείων αλλά και χειροκίνητα.

·         Δίνει τη δυνατότητα στους επαγγελματίες του χώρου του βιβλίου να ενσωματώσουν τη μοναδική επικαιροποιημένη βάση στο e-shop τους.

·         Μετρά 10 έτη αδιάλειπτης λειτουργίας με δωρεάν τεχνική και τηλεφωνική υποστήριξη καθημερινά, οργανωμένες εκπαιδευτικές συναντήσεις και κατ’ ιδίαν ενημερώσεις όλο το χρόνο.

·         Αναβαθμίζεται συνεχώς για την εξυπηρέτηση καταχωριστών/στριών και στελεχών άλλων τμημάτων των εκδοτικών επιχειρήσεων με νέες παροχές και λειτουργίες

·         Διαθέτει νέο interface για φυσικά βιβλιοπωλεία για την υποστήριξη της δουλειάς τους.

·         Επιτυγχάνει ισχυρές συνεργασίες (π.χ. Εύδοξος, Skroutz, JukeBooks) για τη διευκόλυνση της διακίνησης των μεταδεδομένων στο περιβάλλον του βιβλίου.

·         Παρέχει τη δυνατότητα γραμμικής απεικόνισης σε κάθε σελίδα για εύληπτα αποτελέσματα.

·         Υπάρχει ατομική καρτέλα για κάθε εκδοτική επιχείρηση αλλά και κάθε δημιουργό ξεχωριστά για την προβολή του έργου του.

·         Δίνει τη δυνατότητα αναζήτησης εκδότη/τριας ανά περιοχή ή δημιουργού ανά ιδιότητα.

·         Συμπεριλαμβάνει κριτικές και βραβεία για βιβλία και δημιουργούς.

·         Αποστέλλει μηνιαίο Newsletter, για την ενημέρωση της αγοράς, σε εκδοτικούς οίκους και βιβλιοπωλεία.

 

Με λίγα λόγια, το BookPoint είναι ένα σημείο για όλα τα βιβλία!

 

Ενημερωθείτε για όλα τα νέα του BookPoint στα νέα κανάλια επικοινωνίας:

Site: bookpoint.gr

Facebook: facebook.com/bookpoint.gr

Instagram: instagram.com/bookpoint.gr