Χρήστος Κεραμίδης
Αποσπάσματα από το ανέκδοτο έργο
«Βόρεια ακρωτήρια»
μαζί με δύο φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα
Οι ψαρότοποι
Βραδιάζει.
Οι καρίνες των καϊκιών σκίζουν πάλι τα νερά του κόρφου.
Στον μουντό ορίζοντα, χρώματα αλλάζει η θάλασσα από τις σπιλιάδες που τρέχουν πάνω της.
Οι καπετάνιοι, όπως πάντα, με προσταγές βραχνές τα πηδάλια στρέφουν
στους γνωστούς ψαρότοπους.
Στον Νότο, εκεί όπου ορθώνονται οι σιωπηλές και σκοτεινές
πλαγιές του Όρους.
[Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό fractal]
Ο γλάρος
Του γλάρου βλέπω τη χαρά
όταν αστραφτοκοπά
και πάνω απ’ τα πέλαγα πετά,
με τ’ ανοιχτά – ακίνητα φτερά του.
Τον γλάρο, που στους αιθέρες κολυμπά
και πάνω από νέφη σκοτεινά
τη σύντομη ζυγιάζει,
τη σκιά του!
Ο τόπος μου
Σε θάλασσες άγνωστες παράδερνα και
χάθηκα
με την αρμύρα των καιρών γιατρεύοντας
το σώμα
κι όταν στα σύνορα του κόσμου στάθηκα
στην απορία του μυαλού δεν άνοιξα το στόμα.
Κι ανάστρεψα της ψυχής την αδιάφορη πορεία
στων αγαλμάτων ακουμπώντας τη χαμένη
Ιστορία.
Και γύρισα στην Έφεσο.
Του Ηράκλειτου αγγίζοντας τη σιωπή
και το χάδι του ανέμου που με πλήγωνε.
Όχι, δεν ήταν ψέμα!
Ήταν του τόπου μου η μυστική ηχώ,
που στων ονείρων το στερέωμα μ’ ανύψωνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου