Γιώργος Βέης
Δύο ανέκδοτα ποιήματα
ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ, ΟΙ ΦΛΑΜΟΥΡΙΕΣ
Μερικές φορές τα καταφέρνει και περνάει
μέσα από τα φύλλα τους
και φτάνει ως εμάς το φως, ένας νικητής.
Στη σκιά τους όμως, σχεδόν πάντα
στέκονται όρθιες και μας περιμένουν
οι ιστορίες
όλων εκείνων που πέρασαν από εδώ
νομίζοντας πως ήταν κι εκείνοι
θεοί.
ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΣ
Η θερισμένη στην ώρα της σίκαλη
το άγριο κανναβούρι
μια βελανιδιά στην άκρη του θέρους
ή μήπως από μουσική όλα
ένα νεκρομαντείο στη στροφή δεξιά
η γερακίνα έτοιμη να σ’ αρπάξει για τα καλά
ενώ το πορφυρό κοχύλι, ο ορίζοντας
ανοίγει δύο από τα μυστικά του.
Τα βλέπω ξανά όλα αυτά
αλλά εσύ πού ακριβώς να είσαι τώρα πια
και πώς να δέσουν άραγε όλα μαζί
που μάθαμε ως σήμερα με τόσο κόπο
με όσα μας περιμένουν από ’δω και πέρα.
Ένα ζευγάρι πέρδικες
από την πατρίδα των αναμνήσεων
κοντοστέκονται, δείχνουν αμέσως ουρανό
όλες οι σημασίες βέβαια στ’ αγκάθια
στ’ αγριόχορτα οι αλήθειες.
*
Γιώργος Βέης
31 Δεκεμβρίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου