Στη Διαλεκτική της Αρμονίας Μίκης Θεοδωράκης Κώστας Γουλιάμος από τις εκδόσεις Gutenberg (αποσπάσματα)

Στη Διαλεκτική της Αρμονίας

Μίκης Θεοδωράκης

Κώστας Γουλιάμος

από τις εκδόσεις Gutenberg

(αποσπάσματα)

Μια έκδοση που την προσέχεις, πριν προχωρήσεις στο περιεχόμενο, πρωταρχικά από την αισθητική της. Στο εξώφυλλο το έργο του Χρήστου Μποκόρου «Φωτεινή Χαρακιά», Κύπρος, 2012. Στο εσώφυλλο η ξυλογραφία του Α. Τάσσου «Μίκης Θεοδωράκης», 1978. Το βιβλίο αφορά έναν διάλογο ανάμεσα στον Μίκη Θεοδωράκη και στον πρύτανη του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου Κώστα Γουλιάμο. Διάλογος που κράτησε περίπου τρίμηνο, μέχρι να αποτυπωθεί η ουσία του σ’ αυτή την ξεχωριστής αξίας έκδοση. Η ουμανιστική σκέψη του Θεοδωράκη προβαλλόμενη στο ζοφερό τοπίο της σημερινής κρίσης οδηγείται στη διατύπωση της θέσης του για τη Συμπαντική Αρμονία και τη Μοναδικότητα του Εσωτερικού Κόσμου.

Διαβάστε εδώ αποσπάσματα:

Από πολλές απόψεις, ο ενδογενής στοχασμός του Θεοδωράκη βρίσκεται επακριβώς στους αντίποδες του φονταμενταλισμού της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και του παραληρήματος κάθε μορφής κτητικού ατομικισμού. 

(από την εισαγωγή του Κώστα Γουλιάμου, σελ.15)

Ψυχή είναι η ιδιότητα του ανθρώπου να γεννά πνευματικά έργα, χάρη στα οποία νικά τον θάνατο. Από τον φόβο του θανάτου ως την κατάκτηση της αθανασίας προσμετράται η αγωνιώδης προσπάθεια του ανθρώπου να μπορέσει  να γίνει άξιος της ‘δωρεάς της ζωής’!

Σήμερα, με την επικράτηση της λογικής επί της ψυχής, οδηγηθήκαμε μπροστά στο χάος. Όμως πιστεύω ότι πλησιάζει η ώρα της ψυχής. Αυτού του γρανιτένιου βράχου που η φύση δώρισε αποκλειστικά στον άνθρωπο.

Πότε και πώς θα γίνει αυτό δεν το γνωρίζω. Έχω όμως εμπιστοσύνη στην πανούργα φύση που ξέρω ότι γνωρίζει καλά πώς να προστατεύει τα έργα της. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η δωρεά της ικανότητας να κάνει όνειρα για το μέλλον του, πράγμα άγνωστο στο ζωικό βασίλειο, θα οδηγήσει κάποτε τον άνθρωπο σε ατραπούς που δεν μπορεί σήμερα να συλλάβει η πεπερασμένη λογική του. Αυτή θα είναι η στιγμή της οριστικής απογείωσής του από το ζωικό βασίλειο και η είσοδός του στη σφαίρα της αρμονίας, δηλαδή η τελική του νίκη επί του χάους, το τέλος της νηπιακής ηλικίας της ανθρώπινης παρουσίας επάνω στον πλανήτη Γη, της παρουσίας του ανθρώπου, του μοναδικού, του εκλεκτού μέσα στον αχανή χώρο όλων των Γαλαξιών που απαρτίζουν τη Συμπαντική Δημιουργία.

(Μίκης Θεοδωράκης, σελ. 29)

[…] η πτώση του  μορφωτικού επιπέδου στην εποχή μας είναι γενική.

Το ίδιο αμόρφωτος είναι ο εργάτης και ο υπάλληλος με τον σύγχρονο πλουτοκράτη, τραπεζίτη, επιστήμονα, βουλευτή, υπουργό και πρωθυπουργό!

[…]

Ίσως οι νεότερες γενιές κάποτε να αποδειχθούν περισσότερο ώριμες, πιο υπεύθυνες και πιο ικανές από τη δική μας γενιά. Για τον λόγο αυτόν απαντώ πρόθυμα στις μεστές από κάθε άποψη ερωτήσεις σας, με τη  αίσθηση ότι θέτω ένα SOS σε μια άδεια μπουκάλα και τη ρίχνω μέσα στο άγριο πέλαγος της φυλής των ανθρώπων.

(Μίκης Θεοδωράκης, σελ. 49, 50)

Ο Θεοδωράκης έχει συλλάβει το δράμα της ήττας του πολίτη. Έχει με οξύνοια διαγνώσει ότι το μεταδημοκρατικό μόρφωμα της καπιταλιστικής κρίσης επιτίθεται –όσο ποτέ άλλοτε στη ιστορία του ανθρώπινου είδους– στην  ίδια την κοινωνία, κλιμακώνοντας μεταξύ άλλων την απαξίωση και απομείωση κάθε κοινωνικού συμβολαίου.

(Κώστας Γουλιάμος, από το Επίμετρο, σελ. 78-79)

(αποσπάσματα από το βιβλίο « Στη Διαλεκτική της Αρμονίας

Μίκης Θεοδωράκης - Κώστας Γουλιάμος, εκδόσεις Gutenberg, Σεπτέμβριος 2018)