Προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Σωτήρη Κακίση "Να ’χω το νου μου" εκδόσεις Βακχικόν

Προδημοσίευση

 Σωτήρης Κακίσης

"Να ’χω το νου μου"

εκδόσεις Βακχικόν

1.

προδοσία! το δεξί μου χέρι από μόνο του προς τα κάπου ξεκίνησε, με το δισάκι του στον ώμο, χωρίς τον ώμο μου όμως, χωρίς εμένα τον υπόλοιπο μαζί του. το δεξί μου χέρι μες στην καλή χαρά προς τον ορίζοντα σαν καουμπόι, προς τ’ άστρα σαν Ταξιδιώτης του Διαστήματος, προς των Ωκεανών τα βάθη σαν Νέμο, σαν άνθρωπος πολύ πιο τολμηρός από μένα, άλλα θέλει, άλλα μια άλλη καρδιά που κρύβεται μες στην παλάμη μου θυμήθηκε πως του λείπουν. τα δάχτυλα πάλι πάνω του γυρνάνε και με κοιτάνε διστάζοντας, κι εμένα θέλουνε, τον πρώτο τους κάτοχο, ας φεύγουν μαζί του. ας βλέπουν κι εδώ πίσω εξίσου μεγάλη, εξίσου τρελή περιπέτεια.

2.

η έξοδος ενός δρόμου. ούτε αυτή όμως πια μπορεί να με σώσει. ούτε τα δέντρα. ούτε ο ουρανός. μόνο μια σημαία εκεί πάνω, χωρίς από κάτω της χώρα, χωρίς γλώσσα, χωρίς λαό. μια σημαία χωρίς χρώματα, σαν την ψυχή μου άγνωστη, σαν τον αέρα η σημαία προς παντού αυτή. καμιά φορά και προς τα ’δω, αλλά συνήθως προς κι άλλους πλανήτες ακόμα, προς κι άλλες εποχές. όταν τα μάτια των ανθρώπων ήτανε μάτια κανονικά. όχι σαν τώρα, σαν σήμερα, χωρίς καθόλου μάτια γύρω μου, εδώ.

3.

πόση ζωή να ’χει ακόμα, λιγότερη ή περισσότερη από πριν, πιο ωραία ή πιο άσχημη, ποιος να ξέρει; δεν υπάρχει και Θεός εδώ γύρω να ρωτήσω, κι αν υπήρχε, τι να μου ’λεγε κι αυτός, κανένας άλλος πιο μεγάλος κι από αυτόν Θεός θα υπήρχε, πιο μεγάλος θα είναι πάντοτε ο Απόλλων από τη Θέτιδα. όσο γι’ αυτήν εδώ τη ζωή, ευτυχώς που ώς τώρα είχε και Όμηρο, κι Αχαιούς, και Μαραθώνα, κι Αρίμνηστο. ευτυχώς που είχε ώς τώρα τους δικούς μου όλους, γονείς και προγόνους κι έρωτες. και παρόν.

4.

εγώ, πριν πεθάνω. εδώ είμαι νεώτερος, χαρούμενος, μ’ όλο τον χρόνο μπροστά μου. εδώ πάλι μόνος μου, χωρίς ούτε καν τη Γη μαζί μου, άλλου Διαστήματος άστρο, πλανήτης, δορυφόρος, στο Σύμπαν ζητιάνος, χωρίς κανέναν πάνω μου, χωρίς παιδιά, χωρίς παιδικές φωνές, χωρίς χωριά, πόλεις και κωμοπόλεις, χωρίς λαούς και φασαρία. εδώ, τέλος, εγώ στη Γη πάνω σε μιαν άκρη της μες στη μέση, καλοντυμένος, με όσα έχω ώς τώρα σκεφτεί κι αισθανθεί στα μάτια μου πάνω ήσυχα κι ωραία.

5.

ωραία που ήταν η ζωή! ωραία που πέρασε, σαν μια γλύκα και μισή, μ’ ανθρώπους να ’ρχονται και να φεύγουν σιωπηλά, σαν με πιρόγες σε ποτάμι, σαν στο Μεσολόγγι χωρίς καρίνα πάλι όλες τους οι πορείες αριστερά και δεξιά μου, σαν ποδήλατα σε βουβές ταινίες στην Ινδία, σαν χωρίς ήχο λέω όλων των ανθρώπων οι κινήσεις γύρω μου ώς τώρα, οι απορίες όλες. ωραία που ήταν η ζωή! μαυρόασπρη ολόκληρη τώρα πια μέσα μου, κι όλ’ αυτά τα άσχημα χρώματα επιτέλους απέξω μου, ακίνδυνα επιτέλους.

6.

κάποιοι που πέθαναν παλιά σε ύπνο όλο και πιο ανήσυχο τον τελευταίο καιρό ονειρεύονται, δεν ησυχάζουν. προς εμένα δηλαδή και στον ύπνο τον δικό μου τον δικό τους ύπνο εμπιστεύονται, με τα δικά τους χωρίς κανένα πια νόημα πρόσωπα με κοιτάνε, με προσέχουνε. γιατί; τόσο μετά ο πατέρας μου, τόσο εδώ στο μέλλον απτόητη της μάνας μου η φωνή, η δύναμη; και στων ονείρων μου μέσα το τόσο λίγο πια γιατί κι άλλων ακόμα τα όνειρα, γιατί και τόσων νεκρών φίλων η επιμονή; αυτοί ή εγώ; μόνος μου ή μαζί τους;

Σωτήρης Κακίσης, «Να ’χω το νου μου», εκδόσεις Βακχικόν

Σωτήρης Κακίσης

(φωτογραφία: Βανέσσα Ζουγανέλη)

(Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει μέσα στον Οκτώβριο)