Μεταφορικά μιλώντας (ο υποκριτής)

Τη μάσκα μόλις φόρεσε, κοθόρνους και λοιπά,

το ’νιωσε το υποκριτικό τους μέγεθος.

Και βρίσκοντας το πλάτωμα κατάλληλο για σύναξη

επάνω στο σωστό κρηπίδωμα

 ανέβηκε και φώναξε:

«Ακούστε, θέλω να σας πω».

Μαζεύτηκαν με μουδιασμένα μέλη όλοι τριγύρω

προσμένοντας τη ρήση τη σοφή.

Μα αυτός:

«Αν θέλετε να ακούσετε λόγο καλό,

να φύγετε αμέσως.

Δεν έχω τέτοιο να σας πω.

Μα, αν θέλετε να αφουγκραστείτε το σωστό,

μείνετε εδώ ακροατές, συμμέτοχοι στη γνώση».

Απομακρύνθηκαν πολλοί,

φοβούμενοι το μέλλον το κρυφό

μη και αποκαλυφθεί.

Λίγοι που μείναν σκεπτικοί κι απορημένοι ωστόσο,

τόλμησαν να ρωτήσουν:

«Κι εσύ πώς ξέρεις το σωστό;

Θα πρέπει να μας πεις, γιατί το είδες.

Εμείς εδώ πιστοί μείναμε να σ’ ακούμε.

Οι άλλοι πια φευγάτοι».

Και τότε αυτός, πίσω απ’ τη μάσκα του γελώντας:

«Μην τρέφετε αυταπάτες.

Κι εσείς εδώ, πρόθυμοι ακροατές,

το ξέρετε πως στέκεστε μπροστά σε υποκριτή,

που με τα ψέματα θα πει κάποια μεγάλη αλήθεια.

Κι ακόμη αν κάποιος φόβος γεννηθεί στη σκέψη μέσα,

θα πείτε ότι δεν πρέπει να πιστεύετε σε λόγια θεατρίνου».

Σαν έβγαλε τη μάσκα και τη λοιπή αμφίεση,

στην άδεια πια πλατεία,

μονολογούσε αλήθειες, που αλλιώς

θα ακούγονταν θεατρικές πολύ.

(Διώνη Δημητριάδου)