Μια 'ανάγνωση' στο βιβλίο του Τίτου Πατρίκιου «Σε βρίσκει η ποίηση», από τις εκδόσεις Κίχλη.

Την ποίηση άραγε την κατακτάς με κόπο ή μήπως απλόχερα σου προσφέρεται; Ας μείνουμε ανοιχτοί στο ενδεχόμενο να μην ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος θα μας δώσει εδώ τη δική του εκδοχή μέσα από την Ποιητική του, που ξεδιπλώνεται σε εννέα μόλις στιχουργικές ενότητες.  Και θα μας πει πως η ποίηση «σε βρίσκει» η ίδια. Με μια άλλη ανάγνωση εσύ τη βρίσκεις, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Πρώτα απ’ όλα είναι η θέαση των γύρω σου πραγμάτων. Το ξάφνιασμα και η συνειδητοποίηση του αληθινού τους μεγέθους. Είσαι εσύ και οι εικασίες σου γι’ αυτά, η διάψευση ή η επιβεβαίωση μιας πλάνης. Το μη αναμενόμενο.

Κατόπιν είσαι εσύ και οι βεβαιότητές σου για τη στάση που κάθε φορά κράτησες. Τα ‘πιστεύω’ σου, η στάση σου απέναντι στις «μονολιθικές αλήθειες». Το πόσο στάθηκες στον άνθρωπο δίπλα σου. Πώς καταξίωσες τον εαυτό σου,

«πόσο αφέθηκες στις παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες».

Μα και το χτίσιμο της αξιακής σου κλίμακας. Πάλι εσύ και το σκαλί που άφησες τον εαυτό σου να πατήσει, «ο φθόνος», «η περιφρόνηση», «ο φόβος», «το δέος». Και η ελευθερία, που αν μείνει αμοίραστη «για κάποιους γίνεται σκλαβιά».

Το μερίδιό σου στην αγάπη, η εγκατάλειψη στον έρωτα. Το αδιευκρίνιστο όριο των δύο  αυτών. Κι εσύ απέναντί τους, η στάση σου, πάλι το σάστισμά σου.

Η ενοχή της μνήμης σου, ο χαμός των άλλων και η υποψία πως εσύ επέζησες, αν και

«κάποτε αντίκρισες στ’ αληθινά τον θάνατο»,

ίσως από τύχη, στο πείσμα κάθε φορά του διώκτη σου.

Το απροσμέτρητο χάος των σχέσεων,

«με ανθρώπους ειρηνικούς, άλλοτε εξεγερμένους»,

συμπόρευση και σύγκρουση αναπόφευκτη. Πώς στέκεσαι δίπλα σ’ αυτούς που

«αρνιούνται πως η ζωή είναι από μόνη της ένα θαύμα…».

Μνήμη των τοπίων, των πραγμάτων, των ανθρώπων, των ιδεών, προσπάθεια

«να ξαναφτιάξεις ανθρώπους και βιώματα»,

 «να αναστηλώσεις τα ενδόμυχα»

και κει απάνω βλέπεις πως δεν γίνεται, γιατί

«μιλάς μόνο με τον εαυτό σου».

Και η πεζή καθημερινότητα να απειλεί άδοξα να σε προσγειώσει: άσκοπες φλυαρίες, επιπολαιότητες, μοναξιά, αρρώστιες.

Εκεί, λοιπόν, μέσα από όλα αυτά σαν να σε ‘βλέπει’ η ποίηση. Σε έχει ήδη ξεχωρίσει και έρχεται πια εδώ πάνω στο χαρτί σου και ακουμπάει τις λέξεις της. Ο ποιητής, όμως, το ξέρει πως η γοητεία της είναι περιπαιχτική: «σε παρασύρει», «σ’ εξαπατά», «σε περιπαίζει», «σε δελεάζει», «σε πείθει σαν άπιστη ερωμένη πως είναι δική σου μόνο». Φυσικά, αν αντέξεις

«σε ανταμείβει για την αφοσίωσή σου

σου αποκαλύπτει την αλήθεια, σου λέει καθαρά πως

ανήκει σε όλους».

Γιατί, αυτή είναι η αλήθεια που μας φέρνει η Ποιητική του Πατρίκιου. Ο ποιητής θα αποθηκεύσει τα ποιητικά του λόγια, σαν να λέμε θα μετασχηματίσει τα ταραγμένα της ζωής του σε στιχουργήματα, που σε ασφαλή οδό πατώντας θα βρουν με τη σειρά τους τον αναγνώστη. Κι αυτός οπωσδήποτε θα έχει τις δικές του βιωματικές προϋποθέσεις για να τον ‘βρει η ποίηση’, έτσι όπως ‘βρήκε’  και τον ποιητή. Μα, μόνο έτσι κινούνται κυκλικά τα ποιητικά θαύματα. Και μόνο τότε η ποίηση «ανήκει σε όλους».

(Διώνη Δημητριάδου)