Ένας λύκος διαφορετικός από τους άλλους Η Χλόη Κουτσουμπέλη γράφει για την ποιητική σύνθεση της Διώνης Δημητριάδου «Παλίμψηστη του λύκου μου μορφή» εκδ. ΑΩ 2021 η πρώτη δημοσίευση στον Χάρτη

 

Ένας λύκος διαφορετικός από τους άλλους

Η Χλόη Κουτσουμπέλη γράφει

για την ποιητική σύνθεση

της Διώνης Δημητριάδου

«Παλίμψηστη του λύκου μου μορφή»

εκδ. ΑΩ 2021

η πρώτη δημοσίευση στον Χάρτη

Ένας λύκος διαφορετικός από τους άλλους / Χλόη Κουτσουμπέλη - Χάρτης (hartismag.gr)

«Ονει­ρεύ­τη­κα ότι ήταν νύ­χτα και ότι ήμουν ξα­πλω­μέ­νος στο κρε­βά­τι» πε­ρι­γρά­φει σε ένα όνει­ρό του ο Sergei Konstantinovitch Pankejeff ή Pankeyev (1886-1979) Ρώ­σος αρι­στο­κρά­της, ασθε­νής του Φρό­υντ που πέ­ρα­σε στην ιστο­ρία με το ψευ­δώ­νυ­μο Wolf Man (Λυ­κάν­θρω­πος). «Ξαφ­νι­κά το πα­ρά­θυ­ρο άνοι­ξε μό­νο του, ήμουν κα­τα­τρο­μαγ­μέ­νος βλέ­πο­ντας λευ­κούς λύ­κους να κά­θο­νται στη με­γά­λη κα­ρυ­διά. Ήταν έξι ή επτά. Ήταν κά­τα­σπροι, και έμοια­ζαν πε­ρισ­σό­τε­ρο με τσο­πα­νό­σκυ­λα, έχο­ντας με­γά­λες ου­ρές σαν των αλε­πού­δων και τα αυ­τιά τους ήταν τε­ντω­μέ­να όπως ορ­θώ­νο­νται των σκύ­λων που ακού­νε προ­ση­λω­μέ­νοι κά­τι. Κυ­ριο­λε­κτι­κά τρο­μο­κρα­τη­μέ­νος, προ­φα­νώς από το φό­βο μου μην με φά­νε οι λύ­κοι, ξύ­πνη­σα φω­νά­ζο­ντας (Φρό­υντ 1918)
Οι Λύ­κοι εί­ναι οι Δαί­μο­νες μας, οι Βρι­κό­λα­κες, η Σκιά, η βί­αια ενη­λι­κί­ω­ση της Κοκ­κι­νο­σκου­φί­τσας, στα­γό­νες αί­μα στο χιό­νι. Ο λαι­μός τους συμ­βο­λί­ζει την Πύ­λη του Kά­τω Kό­σμου και κα­τά τους αλ­χη­μι­στές εί­ναι ψυ­χο­πο­μποί.
Οι Λύ­κοι ζουν στο σκο­τά­δι του Άλ­λου Κό­σμου, των άγριων πα­ρα­μυ­θιών, των συμ­βο­λι­κών Ονεί­ρων, στον κό­σμο της ψυ­χα­νά­λυ­σης και του συλ­λο­γι­κού Ασυ­νεί­δη­του.
Ποια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά δα­νεί­ζε­ται όμως ο Λύ­κος στην ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή της Διώ­νης Δη­μη­τριά­δου από το δυ­να­τό αυ­τό σύμ­βο­λο του συλ­λο­γι­κού μας ασυ­νει­δή­του;
Εξό­ρι­στος και μο­να­χι­κός, έρη­μος και τα­πει­νός δια­σχί­ζει τις πο­λι­τεί­ες των αν­θρώ­πων έκ­πλη­κτος από τη σκλη­ρό­τη­τά τους, εξοι­κειω­μέ­νος με τις πα­λιές σκιές και το σκο­τά­δι του κά­τω κό­σμου, στο κε­φά­λι του ρέ­ουν πο­τά­μια και κα­ταρ­ρά­κτες, απο­ρη­μέ­νος από τον θεό που οι άν­θρω­ποι έχουν κα­τα­σκευά­σει για να τους μοιά­ζει, πα­γι­δευ­μέ­νος από τον μί­το της Αριά­δνης, ο Λύ­κος αυ­τός μοιά­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο με θή­ρα­μα πα­ρά με θη­ρευ­τή. Εί­ναι ένας Λύ­κος που ψά­χνει τον Μό­γλη του, μέ­σα σε μία αδυ­σώ­πη­τη κοι­νω­νία όπου ο άν­θρω­πος εί­ναι για τον άν­θρω­πο λύ­κος. Εί­ναι ένας Λύ­κος που δεν αντέ­χει τη ψεύ­τι­κη γλώσ­σα, τα πα­ρα­μύ­θια, την πα­ρη­γο­ριά για­τί αντέ­χει να αντι­κρί­ζει την άβυσ­σο κα­τά­μα­τα. Γυ­ρεύ­ει την κά­θαρ­ση της ψυ­χής. Μι­λά­ει με αν­θρώ­πι­νη φω­νή και εκ­φρά­ζει τους μυ­στι­κούς και ανεί­πω­τους ρυθ­μούς του κό­σμου.

Ποιος εί­ναι λοι­πόν αυ­τός ο Λύ­κος, ο εκ­πε­σών Άγ­γε­λος, ο τρο­με­ρός Δαί­μο­νας, ο εκ­διω­χθείς από τους πα­ρα­δεί­σιους τό­πους που αλυ­χτά, που μουγ­γρί­ζει, που αρ­θρώ­νει προ­αιώ­νια πρω­τό­γο­νη κραυ­γή; Ποιος εί­ναι ο Λύ­κος που τε­λι­κά κα­τα­σπα­ρά­ζει μό­νον τον εαυ­τό του;
Που οι άλ­λοι, οι πραγ­μα­τι­κοί λύ­κοι άν­θρω­ποι τον χλευά­ζουν και τον λοι­δο­ρούν και Αμνός αυ­τός ιε­ρός αντέ­χει τη συλ­λο­γι­κή ενο­χή για­τί πρέ­πει να μι­λή­σει με τη συλ­λο­γι­κή φω­νή;
Εί­ναι άρα­γε ο ητ­τη­μέ­νος των και­ρών; Η μο­να­ξιά του εί­ναι το τί­μη­μα της δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τας του;
Εί­ναι ο Λύ­κος το alter ego της ποι­ή­τριας; Βυ­θί­ζε­ται για χά­ρη της στον Κά­τω Κό­σμο- Ασυ­νεί­δη­το και ανα­σύ­ρει τη λεία του, λέ­ξεις επά­νω στο χαρ­τί;
Μή­πως τε­λι­κά ο απο­συ­νά­γω­γος Λύ­κος εί­ναι ο Ποι­η­τής, κά­θε ποι­η­τής που βου­βός ουρ­λιά­ζει μέ­σα στο απέ­ρα­ντο σκο­τά­δι;

Γρά­φει η Διώ­νη Δη­μη­τριά­δου:

Δες πώς ταυτίζονται οι μορφές

Δες πόσο αρμονικά γίνονται οι δύο μία

και το θηρίο

με αγκαλιάζει στοργικά

δεν είναι πια τρομακτικό

το γκρίζο του το βλέμμα γαληνεύει

στο απόσωσμα κοντά του λόγου

η χαρακιά με βρήκε:

εγώ κι ο Λύκος ένα

πρόσωπο εκ γενετής

μια μοναξιά ασυντρόφευτη

Η Διώ­νη Δη­μη­τριά­δου με μία γρα­φή βι­βλι­κή και εσω­τε­ρι­κή, κρυ­πτι­κή και μυ­στι­κι­στι­κή, σκλη­ρή και ταυ­τό­χρο­να τρυ­φε­ρή μι­λά­ει για την απελ­πι­σία που νιώ­θει ο κά­θε ευαί­σθη­τος άν­θρω­πος σε έναν κό­σμο πλα­σμέ­νο από τέ­ρα­τα για τέ­ρα­τα. Πα­ράλ­λη­λα όμως ο Λύ­κος εί­ναι ο άλ­λος Εαυ­τός που ενε­δρεύ­ει σε κά­θε ποι­η­τή, ο λυσ­σα­λέ­ος ωμο­φα­γι­κός εαυ­τός, η επα­φή του με το σκο­τά­δι της υπο­χθό­νιας μή­τρας που θα γεν­νή­σει τις λέ­ξεις του.

Αν με κοιτάς και βλέπεις ένα λύκο,

τότε δεν βλέπεις εμένα,

δεν βλέπεις τίποτα,

είπε ο Λύκος

Μία εξαι­ρε­τι­κή συλ­λο­γή βα­θιά και δια­φο­ρε­τι­κή που ανα­τέ­μνει τον ρό­λο του ποι­η­τή μέ­σα στους άγριους και σκο­τει­νούς και­ρούς μας.

Χλόη Κουτσουμπέλη