Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος Διώνη Δημητριάδου ΑΩ εκδόσεις (αποσπάσματα)

Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος

Διώνη Δημητριάδου

ΑΩ εκδόσεις

(αποσπάσματα)

Το παραμύθι στη σπηλιά. Του δράκου εκείνου που μας φόβιζε τις νύχτες. Δεν είχε ανθρώπινη λαλιά, κι όμως το νιώθαμε το άγγιγμα το κρύο της φωνής του. Παράξενες οι αφηγήσεις των μεγάλων. Με μια ανεπαίσθητη συσκότιση κάποιας δικής τους αλήθειας, που φέρνανε κι αυτοί απ’ τα μικράτα τους, να θέλουν να μας νανουρίσουν με την προσωπική μας παιδιάστικη αφέλεια σε όλα να πιστεύουμε μεμιάς. Αργά το καταλάβαμε αυτό. Ήταν κι εκείνοι κάποτε παιδιά, που κάποιοι άλλοι τα άφηναν να  κοιμηθούν με λίγο φόβο στην ψυχή πίσω από το όνειρό τους. Τότε ακόμα δεν ξέραμε πως οι δράκοι δεν ζούνε σε σπηλιές, μα ούτε και τρέφονται από τα φοβισμένα μάτια των παιδιών. Φοβούνται οι ίδιοι πιο πολύ. Κι ούτε έχουνε κανέναν να τους διηγηθεί τα τρομακτικά τα παραμύθια με τα μικρά παιδιά που κυνηγούν τους δράκους.

***

τοπίο ξερό ξαναγεννιέται

φτύνει κατάμαυρο κουκούτσι

και ξεγελά με χρώματα γαλάζια

σε σκοτεινούς καιρούς ομνύει

σταυροκοπιέται ο νους θολώνει

στο ’πα πως θάμπωσε ο κόσμος

γυαλί που μαύρισε η φλόγα

τι λίγοι που απομείναμε

στο κέλυφος της γης

***

Σε ξύλινα πατώματα και στα θαμπά τα τζάμια -κάποτε κρύσταλλα- χαμένα εν ζωή τα λυγμικά τα ίχνη. Μνήμη σωματική, γήινη υποψία. Πατήσια και πλατεία Βικτωρίας μια νύχτα περπατώντας έχασα τους φίλους όλους -βιαζόντουσαν να δούνε τον αγώνα ζωντανά- κι οι άλλοι -αυτοί που σκούρυναν τους δρόμους που βαδίσαν- δεν είναι πια εδώ. Η μνήμη δεν χαράζει, άυλη πάντα ήταν -κι ας μην το ’ξερε το σώμα που θυμόταν- ξυράφια έχουν τα λόγια και η απουσία θεριά. Γι’ αυτό σου λέω δεν ξαναπάω στο τέρμα Πατησίων στη Χαρά, μα ούτε Καλύμνου και Ίου στη γωνία -συνωμοσία των νησιών- και μια απροσχημάτιστη απορία. Καλύτερα στο Άλμα στην Πιπίνου -κάποτε τσόντες έβαζε- στα θρύψαλα όλα τώρα. Εκεί δεν θα φοβάμαι μην ξεπροβάλεις από τη γωνία κι ούτε που θέλω να σ’ ακούσω πάλι για μια λειψή αφισοκόλληση να λες. Πάμε να φύγουμε από δω, στην Τερψιθέα να φτιαχτούμε, να σκαρφαλώσω στο τοιχάκι, να μου πεις πως όλα πάντα έτσι θα ’ναι. Ψέματα! Ποτέ ξανά δεν πήγα με τα πόδια διαδρομή, ούτε Πατήσια και πλατεία Βικτωρίας. Και ο αγώνας -να το ξέρεις- στημένος ήταν.

***

η μόνη αληθινή πατρίδα

χωρίς πατριδοκάπηλους

ανούσιους ψεύτες

θαλαμηπόλους υπηρέτες

μιας παραφουσκωμένης εκδοχής

χωρίς καδραρισμένους ήρωες

κοντυλοφόρους πληρωμένους

να γράψουν τα υπερφίαλα

μιας καταδικασμένης ιστορίας

μια μοναχή πατρίδα

να επιστρέφουμε σ’ αυτήν

συνειδητά επαναπατριζόμενοι