Η Δέσποινα Λαλά - Κριστ γράφει για την ποιητική συλλογή Μικρή μεθόριος της Ελένης Αράπη εκδόσεις Ιωλκός

 Η Δέσποινα Λαλά - Κριστ γράφει

για την ποιητική συλλογή

Μικρή μεθόριος

της Ελένης Αράπη

εκδόσεις Ιωλκός

 

Η ποίηση είναι εδώ, είναι ελληνική και πάντα διαφορετική! Μια παρουσίαση των εντυπώσεων μου για το έργο «Μικρή Μεθόριος» εκδόσεις Ιωλκός της Ελένης Αράπη.

Ρώτησε η Έμιλυ τον Χίγκινσον : «Αναπνέουν τα ποιήματά μου; Είναι ζωντανά;»

 Και ο κύριος Χίγκινσον, λόγιος της εποχής του πουριτανισμού, απάντησε με λογική, με σοβαρότητα και κυρίως με υπευθυνότητα: 

  «Μην βιάζεστε  να εκδώσετε….»

 Και μια που αναφέρω το γεγονός πρέπει να προσθέσω ότι προς το τέλος της ζωής του θεωρούσε αυτή την απάντηση το μεγάλο λάθος της καριέρας του,  και για να το επανορθώσει δημιούργησε χώρο στο σπίτι  του, όπου προσκαλούσε καθηγητές του Χάρβαρντ μια φορά  τον μήνα, για να διαβάσουν Έμιλυ Ντίκινσον. Εκεί για πρώτη φορά την αποκάλεσαν Geniouς!

Σκέπτομαι αν έστελνε η Ελένη Αράπη  τα ποιήματά της  στον Χίγκινσον  θα ρωτούσε: «Κύριε Χίγκινσον  τα ποιήματά μου  συγκλονίζουν; Αναστατώνουν;» γιατί για την Αράπη, η ζωή και η αναπνοή δεν είναι πηγές δημιουργίας. Ο Πόθος και το Πάθος είναι η κινητήριος δύναμη της δημιουργίας, κι αυτό είναι το θέμα και η ανάπτυξη των ποιημάτων της. Ο Έρωτας με όλα τα ένστικτα  σε εγρήγορση και απαίτηση, επικρατεί. Αδίσταχτος, Ασυγκράτητος. Ανελέητος. Ζωή, θάνατος, έρωτας συναντώνται στη δίνη του πόθου και του πάθους.

Το ποίημα στον νόμο των φυσικών δυνάμεων που το διέπουν παραμένει ανεξάρτητο, ελεύθερο να επιβεβαιώσει  την ακεραιότητα της ύπαρξής του και να ολοκληρωθεί. Καταργεί τις κοινωνικές νόρμες, αποφεύγει τους βράχους της σεμνοτυφίας, της λογικής, της σεμνότητας. Επιμένει στην ολοκλήρωση της ποιητικής του αυθεντικής ύπαρξης. Εντέλει το ίδιο το ποίημα λαμβάνει σάρκα και οστά και στέκει μπροστά μας ενσαρκωμένο. Υποστηριζόμενο με σύμβολα από τις ρίζες της Ελληνικής γραφής –θεούς, ήρωες, μύθους, φιλοσοφία– περήφανο  εκφράζει τον Εαυτό του.

Ο Ε Ρ Ω Τ Α Σ,  σε όλες τις εκφάνσεις του, γλιστρά απ’ τα δάκτυλα της ποιήτριας Ελένης Αράπη, και στέκει Νικητής και ολομόναχος! Ο κάθε στίχος βέλος στο σώμα του αναγνώστη, τον συνταράσσει . Το όλο έργο συγκλονίζει!

 

Παραθέτω τρία ποιήματα που πιστεύω ότι ξαφνιάζουν και γοητεύουν:

 

Το ρο της ροής

 

Τα άλση έγιναν οι πρώτοι μας κίονες

τα βράχια γέμισαν υγρά φυλλοβόλα

η θέρμη της μήτρας έσβησε

τα παγωμένα αιδοία.

 

Αίγαγρος τρύπησε τη μέσα σπηλιά

κάλπασε καταρράκτης

το ρο της ροής έφερε

το ρο του οργασμού.

 

Σταλαχτίτες διαρρηγμένοι

έλιωσαν του δέρματος

την ταφόπλακα

χάραξαν ρυάκι

στη ραχοκοκαλιά του βουνού.

 

Τα βράγχια

–επιτέλους –

βρήκανε πνεύμονες

 

 

Ο ποιητής

 

Τη μουσική των αγρών

τον παρθενικό υμένα

των λέξεων

 

την αγριόγατα γυμνή

με τα λυμένα μαλλιά

το πέπλο

οργωμένο από δόντια

 

τη νυχιά που

στάζει ρετσίνι

υγραίνει το χώμα

 

τα ερωτικά κουφέτα που

καρφώνει η φύση

από στόμα σε στόμα

 

την ανατριχίλα

αναμένει.

 

Και ένα ποίημα αφιερωμένο στον τραγικό βιασμό και θάνατο της Ελένης Τοπαλούδη:

 

Αντιπεπονθός

 

Σήμερα κολύμπησα

μέχρι τις όχθες του Αχέροντα.

 

Όλοι με νομίζουν νεκρή

κανείς δε με κοιτάει στα μάτια

μέχρι κι ο Κέρβερος τρέμει.

 

Λένε ότι με βρήκαν

στα βράχια –  

απ’ τη μήτρα

σέρνεται ακόμα

ο λώρος.

 

Στοιχηματίζω ότι

θα σου χαρίσω

δίδυμα σερνικά.

 

Μη φοβάσαι αγάπη μου

εγώ δε θα σε αφήσω ποτέ.

 

Τώρα πια

μας ενώνει

ο τρόμος.

 

 

Δέσποινα Λαλά - Κρισ