Αλλεργία
διήγημα μπονζάι
της Σταυρούλας Γιώτη
μαζί με μια φωτογραφία
του Alp
Cem
Νιώθω αόρατη. Θα έλεγα
ανύπαρκτη, αλλά αφού μου απευθύνονται όταν χρειάζονται τις υπηρεσίες μου… λέω κατά
περίπτωση αόρατη. Με αγαπούν, λένε. Το δηλώνουν δικοί μου άνθρωποι και είναι
απόλυτοι γι’ αυτό. Μα και βέβαια είναι πάντα εκεί για μένα, λέει. Αφού είμαι το
κορίτσι του. Και δεν γίνεται, λέει, να
μη νοιάζεται. Είναι η καλύτερη φίλη μου. Και φυσικά, εννοείται πως με
καταλαβαίνει. Είμαι η μάνα του. Μα τότε,
πώς είναι δυνατόν να μη με βλέπουν; Πώς γίνεται να μην ακούν τίποτα; Τίποτα απ’
αυτά τα απλά που τους εξηγώ τόσα χρόνια. Αν με έβλεπαν, δεν θα το ένιωθα;
Αυτά σκεφτόταν η Μαρία
καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας. Ύστερα κοίταξε τα άσχημα, απεριποίητα χέρια
της. Είχαν γεμίσει πάλι μ’ εκείνες τις άσπρες και κόκκινες φουσκάλες. Αλλεργία
στα απορρυπαντικά είχε πει ο γιατρός. Μπα! Μάλλον αλλεργία σε όσα εννοούνται.
Σταυρούλα Γιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου