Άι Ογκάουα "Τα Αιρετικά Παραμύθια" - σε μετάφραση από τους Βαγγέλη Αλεξόπουλο και Διώνη Δημητριάδου (εκδόσεις Βακχικόν)

Κυκλοφόρησε!

Άι Ογκάουα

Τα Αιρετικά Παραμύθια

Για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα 

μια εκτενής ανθολογία (57 ποιημάτων) 

της σπουδαίαςΑμερικανίδας ποιήτριας 

Άι Ογκάουα 

από το σύνολο του έργου της (8 ποιητικές συλλογές) 

σε μετάφραση από τους 

Βαγγέλη Αλεξόπουλο και Διώνη Δημητριάδου 

Εισαγωγή στην ποίησή της και Επίμετρο 

Από τις εκδόσεις Βακχικόν

στη σειρά Ποίηση από όλο τον κόσμο 

Η κόλαση απέχει όσο η επόμενη ανάσα σου

και ο παράδεισος είναι αφάνταστα μακριά

Η Άι Ογκάουα (Ai Ogawa), ή απλώς Άι, γεννήθηκε το 1947 στο Albany του Texas από πατέρα ιαπωνικής καταγωγής και μητέρα αφρικανικής και πέθανε το 2010 στο Stillwater της Oklahoma. Σπούδασε ιαπωνική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, ενώ ασχολήθηκε και με τη μελέτη του Βουδισμού. Ήταν Επισκέπτρια Καθηγήτρια στο Binghamton University και στο State University of New York (1973 – 1974). Μετά την απονομή του Εθνικού Βραβείου (National Book Award for Poetry) το 1999 για την ποιητική της συλλογή «Vice», έγινε τακτική Καθηγήτρια στο Τμήμα Αυτοχθόνων Αμερικανών.

Η Άι είναι γνωστή για την επιδεξιότητά της στους δραματικούς μονολόγους, όπως επίσης και για τη χρήση σκοτεινών αμφιλεγόμενων θεμάτων στα έργα της. Αφηγείται μικρές αυτοτελείς ιστορίες, βιωματικές ή προϊόν αληθοφανούς μυθοπλασίας. Με τον τρόπο που έζησε, που εκφράστηκε ποιητικά, και αντιμετώπισε το τέλος της ζωής της έδειξε πως διέθετε ένα σπάνιο ταλέντο για ζωή. Είναι μια φωνή ζωντανή και προκλητική  στην παγκόσμια ποίηση.  

[…] Αυτό που θέλω πάνω απ’ όλα είναι σκληρό,

χτυπάει πάνω στα δόντια μου

πάει πάλι πίσω και με δαγκώνει

(Σκληρότητα)

Το σκληρό σώμα της ποίησης σε αγγίζει ακόμη και με το πρώτο ποίημα της Άι που θα διαβάσεις. Νιώθεις πως εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά· η ποίησή της δεν αστειεύεται. Σε μια απόλυτη ευθεία χαραγμένη με το νυστέρι σε συναντά και σε συμπαρασύρει μέσα από την ανάγνωση σε μια συναισθητική όσο και σωματική σχεδόν πρόσληψη των ποιημάτων. Ακούς και βλέπεις, αγγίζεις, οσφραίνεσαι  και γεύεσαι τις λέξεις, με τις αισθήσεις σου να αναμειγνύουν την αρχική τους λειτουργία οδηγώντας και τη νοητική πρόσληψη των ποιημάτων ως το σκληρό κέλυφος που σπάει ανυπεράσπιστο μπροστά στη δύναμη του ποιητικού λόγου. Από το σημείο αυτό και πέρα γίνεσαι πλέον συμμέτοχος του πάθους της ποιήτριας, συνοδοιπόρος στον ιδιόμορφο δυστοπικό κόσμο της.