Το ιστολόγιο (blog) Με ανοιχτά βιβλία προτείνει Το βιβλίο της εβδομάδας Κόρκυρα Κατερίνα Χανδρινού εκδόσεις Κείμενα

Το ιστολόγιο (blog) Με ανοιχτά βιβλία

προτείνει

Το βιβλίο της εβδομάδας

Κόρκυρα

Κατερίνα Χανδρινού

εκδόσεις Κείμενα

Με υπότιτλο Ένα συνοριακό εγχειρίδιο, η Κατερίνα Χανδρινού γράφει ένα αφήγημα που παρά το μικρό του μέγεθος (εγχειρίδιο πράγματι) ανοίγει περισσότερους ορίζοντες από αυτόν που ο (εν μέρει παραπλανητικός) τίτλος του αφήνει να καταλάβει ένας ανυποψίαστος αναγνώστης. Δεν πρόκειται για περιπλάνηση στο νησί της Κέρκυρας ούτε περιλαμβάνει οδηγίες προς τους επισκέπτες. Άλλωστε η επιθεματική προσδιοριστική λέξη συνοριακό στο εγχειρίδιο του υπότιτλου πρέπει να προϊδεάσει για κάτι διαφορετικό. Η Κατερίνα Χανδρινού γράφει ένα κείμενο προσωπικής εσωτερικής καύσης, που αφορά κάτω από αυτή την οπτική την ίδια, ωστόσο αφήνει ανοιχτά παράθυρα για την εισχώρηση στον κόσμο της – κοινή άλλωστε ανθρώπινη συνθήκη οι οικείοι τόποι  που επιμένουν να προσκαλούν σε επώδυνες επιστροφές. Απαραίτητη προϋπόθεση, φυσικά,  να διαβείς το σύνορο. Να μπορείς να δεις το λεπτό νήμα που συνδέει το τώρα με το παρελθόν, να εννοήσεις πως η μνήμη δεν είναι μια σκονισμένη σοφίτα με πολυκαιρισμένα αντικείμενα που την επισκέπτεσαι ευκαιριακά, όποτε θέλεις να ανασύρεις κάτι· η μνήμη είμαστε ό,τι γίναμε μέσα στα χρόνια, όσα φέρουμε μέσα μας από τους προηγούμενους, η μνήμη είμαστε εμείς στο σήμερα.

Με μια γραφή συναισθηματική όσο πρέπει, σοφά συγκρατημένη περισσότερο, η Χανδρινού ανακαινίζει το πατρογονικό σπίτι και στοχάζεται για αυτά που κουβαλά (συνειδητά ή όχι) μέσα της από το παρελθόν ως τόπο αλλά και ως πρόσωπα. Κοιτάζει παλιές φωτογραφίες ασπρόμαυρες με την αυτονόητη, πλην παρανοϊκή όπως θα πει, ιδέα πως το ’50 δεν υπήρχαν χρώματα. Από τα απομεινάρια ενός σπιτιού που η ζωή του φθίνει αναζητά τα δικά της σημάδια/αποτυπώματα δίπλα σε ανθρώπους που τη βλέπουν πλέον σαν ξένη, επισκέπτρια, και τη ρωτούν πότε θα φύγει, γιατί διασαλεύει τις ισορροπίες.

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

Μα εγώ δεν ήρθα εδώ για διακοπές· ήρθα για να φτιάξω, να στερεώσω. Ήρθα να ζητήσω, να συζητήσω. Ήρθα να ψάξω, να βρω. Να ξεθάψω. Να ενώσω τις τελίτσες. Να αποκαταστήσω. Να ποτίσω. Να δέσω. Να ενώσω τα σπασμένα ντουβάρια. Να ξεφυλλίσω. Να ξεθάψω. Να δώσω απαντήσεις. Να αδειάσω συρτάρια. Να ανταποδώσω. Είμαι σε αποστολή και δεν είναι δυνατόν να ξέρω πότε θα φύγω. (σελ. 49)

Ο δίσκος σερβιρίσματος ήταν ένας καθρέφτης σπασμένος. Στην επιφάνεια σχηματιζόταν το είδωλο της Κερκυραίας γιαγιάς, καθισμένης σε πάγκο ανάστατο, και λίγο ζοχαδιασμένης. Και η ρωγμή, μολονότι βαθιά κι εκτεταμένη, ήταν αδιόρατη γιατί συνέπιπτε ακριβώς με τη γραμμή των χειλέων της. […]σχεδόν τους ένοιαζε ο δίσκος περισσότερο παρά το κέρασμα. Σαν η επίσκεψή τους να είχε ακριβώς αυτόν τον σκοπό: να δουν το παζλ να αποσυναρμολογείται, να κερματίζεται, να σκορπίσει η γιαγιά, κι εκείνοι, επιτέλους, να κοπούν. (σελ. 78-79)

Κατερίνα Χανδρινού, Κόρκυρα, εκδόσεις Κείμενα

Αξίζει μια μνεία στις εκδόσεις Κείμενα που επανέρχονται τώρα σε μια νέα διαδρομή στον χώρο των βιβλίων  ύστερα από την εμβληματική πρώτη τους παρουσία από τον Φίλιππο Βλάχο, που τελείωσε με τον θάνατό του το 1989. Ο γιος του ο Φοίβος Βλάχος εισέρχεται στον χώρο των εκδόσεων (ως εκδότης πλέον) διατηρώντας τον ίδιο τίτλο "Κείμενα", ως νοητή συνέχεια του αρχικού εκδοτικού οίκου του πατέρα του. Τα πρώτα δείγματα εξαιρετικά.

Διώνη Δημητριάδου