Μεταφορικά μιλώντας
(γιατί τη μεγάλη εβδομάδα μόνο ο μεταφορικός λόγος
αντέχει)
Ένα παιδί κάθεται στην ακτή, εκεί που σκάει το κύμα
και ενώνει το υγρό του σώμα με τη γη. Όλη μέρα. Μια αγναντεύει τον ορίζοντα,
όσο πάει το μάτι, μια σκυμμένο κάτι γράφει πάνω στη νοτισμένη άμμο. Τη νύχτα
μένει ξαπλωμένο και μετράει τα ουράνια μήκη.
Αν το ρωτήσεις το όνομά του, θα σου απαντήσει: «Ποιο
θέλεις να σου πω; Έχω πολλά».
Αν το ρωτήσεις από πού έρχεται, θα γελάσει με την
αφελή ερώτηση.
Αν θελήσεις να δεις τι σκαλίζει στην άμμο, θα σε
ρωτήσει: «Δεν ξέρεις;».
Κι αν πλησιάσεις για να δεις, θα σβήσει τα σημάδια
βιαστικά.
Μόνο ένα θ’ αφήσει, απάντηση στην απορία σου.
Ένα σταυρό στην άμμο.
Κι ας ξέρει πολύ καλά πως απάντηση αυτό δεν είναι.
Μα ποιος μπορεί να περιμένει όλες τις απαντήσεις από
ένα παιδί;
Διώνη Δημητριάδου
(φωτογραφία: Sebastião Salgado)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου