Σύλβα Γάλβα
Τίτλοι αρχής
εκδόσεις Βακχικόν
(τρία ποιήματα)
μαζί με τρεις φωτογραφίες του Alan Schaller
Μια χώρα - ένα σώμα
Πυκνή συννεφιά
στο ταβάνι. Υγρή αναπνοή
και κάτω
το σώμα μέχρι
τα σύνορά του.
Μια χώρα - έδαφος
ορεινό, σχεδόν άγονο.
Μέσα στο
κάστρο - πάνω στο μαξιλάρι,
Δριμεία
Κολχίδα
ή πολύχρυση Μυκήνη,
η πόλη
ξυπνάει.. Οι πειρατές
είναι μακριά
και η
ώρα αναβοσβήνει στην
οθόνη..
Ώρες συναλλαγών:
οχτώ με δύο,
οι ώρες
που ακονίζεσαι σε
κοφτερούς ανθρώπους,
οι ώρες
που απλώνεις τα
χέρια - όπως όλος ο κόσμος,
στέλνεις και
συ χάρτινα καραβάκια
απέναντι ..
Τότε, τα
πλεγμένα σου μαλλιά σε διηγούνται…
Στο σπίτι,
η σκιά σου παίζει
κρυφτό ,
ο διάδρομος
γεμίζει ως απάνω
με βήματα.
Χτυπάς τη
φωνή σου στον
απέναντι τοίχο
και γυρίζει
στα χέρια σου…
Μόλις πάρει
χρώμα το
νερό στο φλιτζάνι,
σηκώνονται τα
σκουριασμένα αρώματα.
Έτσι,
μετά από
ώρες,
δεν βγαίνει
η πρώτη λέξη
σκεβρωμένη.
Οι
κουβέντες τυλίγουν μαλακές
το τηλέφωνο,
πέφτουν στα
χέρια, στο χαλί...
Όλοι οι
άλλοι είναι πίσω
από λευκή γραμμή…
Δεν σκύβεις
να χαϊδέψεις μια
ανάσα,
ούτε ποτίζεις
κανένα ξεραμένο χέρι.
Ώσπου η
νύχτα έρχεται -
με εικόνες δανεικές
και μουσική
πράσινη, του παπαγάλου.
Κρατάς
στα δάχτυλα ένα
ροζάριο από σταφύλια.
Διπλή σειρά, οι
όρκοι πάνω στο
στήθος,
μ’
ένα παλιό φιλί
κουμπώνουν στο λαιμό .
Πάνω στο
τζάκι, χωρίς ίχνος σκόνης,
υψώνεται μια αλαβάστρινη κραυγή .
Η πόλη
Εκεί μακριά,
η Πόλη…
Άγρια,
ζωσμένη γέφυρες και
τρένα
-
μέσα στην κοιλιά της το
ξύλινο άλογο-
αγνώριστη από τα
μαύρα λέπια της
αιθάλης.
Στα δόντια της κρατάει
χρυσάφι,
οι εξώπορτες - σιωπηλοί στρατοί-
και οι προσευχές
- μισθός για τους πληβείους.
Το χώμα
λιγοστό, υπό επιτήρηση,
μόνο για
τα παιδιά και τους
νεκρούς …
Οι εποχές
αλλάζουν ρούχα,
σχολιάζονται
και πετιούνται...
Μετά τις
πέντε, με την άμπωτη
του πλήθους,
ό,τι έμεινε
από τη μέρα θα
φαγωθεί .
Άνοστοι βολβοί, ντυμένοι με
σήματα και πληροφορίες,
σφάγια σε
πακέτο - ανώνυμα δέματα τροφής-
κατεψυγμένη βραδινή
ικανοποίηση.
Λίγα καμένα
pixel στην άκρη
της οθόνης…
Mια σκέψη
μόνο: Ίσως μετά…
Ίσως ένα
φιλί, για σημάδι στη
μέρα...
Μπορεί και
τίποτα.
Μάτια κλειστά, δίπλα σ’ ένα φωτάκι.
Το υπόγειο
Ένα βράδυ, ψάχνοντας κάτι,
κατέβηκε τη
σκοτεινή σκάλα.
Άνοιξε δύσκολα. Το
κλειδί είχε σκουριάσει.
Σιγά-σιγά συνήθισε το σκοτάδι
και άρχισε
να βλέπει τα
βουβά πράγματα:
μισοθαμμένα στο
χώμα τα όστρακα
με τα
ονόματα των ανεπιθύμητων…
Ήξερε ότι
ήταν πολλοί αυτοί,
οι ερμοκοπίδες, οι μηδίσαντες,
οι φραγκοφορεμένοι,
με τα
αργύρια στην τσέπη
και το
μαχαίρι κρυμμένο…
Είδε ένα
πίσω μονοπάτι, μια πόρτα ξεχασμένη,
σβησμένα ονόματα,
παλιές εφημερίδες,
κάποιος με
τα ονόματα στο χέρι,
κάποιος που έκανε
μόνο τη δουλειά
του…
Στη γωνία,
κουκούλες και παράσημα,
σταυροί,
για ανεκτίμητες υπηρεσίες
προς το Έθνος,
προτομές,
για αναγνώριση μετά
θάνατον
επιταγές,
για αναγνώριση εν ζωή...
Κλείδωσε και ανέβηκε
τη σκάλα.
Πολλή δουλειά
για έναν μόνο υπάλληλο,
θα έγραφε
στην αναφορά του…
Σύλβα
Γάλβα, Τίτλοι αρχής, εκδόσεις
Βακχικόν
Γεννήθηκα στα
Σέρρας (όπως λέμε την πόλη μας), μεγάλωσα εδώ και δεν έφυγα από την
πόλη, παρά μόνο για σπουδές. Είμαι εκπαιδευτικός και μητέρα τεσσάρων παιδιών.
Κλασική περίπτωση ανθρώπου που του αρέσει να γράφει από μικρό παιδί.
Εδώ και πέντε χρόνια μόνο, ασχολούμαι επίσημα με την
ποίηση. Λέω επίσημα, γιατί οι μικρές «ιστορίες» που έγραφα συγκεντρώθηκαν και
τυπώθηκαν σε δυο συλλογές ποιημάτων: στα τέλη του 2017 εκδόθηκε η πρώτη μου
συλλογή, με τίτλο «PASSATEMPO», από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και αυτή είναι η
δεύτερη, σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Βακχικόν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου