Τέσσερα ποιήματα της Βασιλικής Σιαφάκα μαζί με τέσσερις φωτογραφίες του Frédéric Boissonnas

Τέσσερα ποιήματα

της Βασιλικής Σιαφάκα

μαζί με τέσσερις φωτογραφίες του  Frédéric Boissonnas

Ακροβασίες

Τις νύχτες

Κόμπους δένει στης ζωής του το σκοινί.

Να σιγουρέψει νίκες πρόσκαιρες.

Να μην λοξοδρομήσει στις επιθυμίες.

Σε στόχους άστοχους να ξεχαστεί.

Μόνο τις νύχτες της ολόγιομης σελήνης

Τον κυριεύει δύναμη ανεξήγητη.

Το κρύο δέρμα του πετάει στο πάτωμα.

Ρίχνει απέναντι των κόμπων το σκοινί.

Για να διαβεί.

Να ισορροπήσει.

Τον εκδικούνται τότε οι κόμποι του.

Παλεύουν στη σειρά για να τον ρίξουν.

Και πισωγυρνά.

Να άλλαζε έτσι εύκολα η ζωή.

Με μιαν απόφαση.

Ερειπωμένο σπίτι

Στον δρόμο τον παλιό, τον γνώριμο

Τα βήματά μου έσυρα σκυφτός

Αντίκρυ του εστάθηκα,

Να το θωρώ που κρέμεται

Στην άκρη του μαντρότοιχου.

Με παραθύρια σφαλιστά,

Ωσάν τα μάτια που έκλεισε για πάντα ο θάνατος.

Όψη ωχρή,

Κιτρίνισμα του ασβέστη με το χρόνο.

Πουλιά φωλιάζουν τώρα στις τρύπες της σκεπής.

Μες στη στεγνή υδρορροή γλιστρά το σαλαμίδι.

Ίχνη ζωής η αράχνη παγιδεύει στον ιστό της.

Φαρμάκι στάζει του σφαλαγγιού το δάγκαμα.

Βασίλειο έγινε των τρωκτικών το σκοτεινό υπόγειο.

Στα θεριεμένα τα δεντριά του κήπου,

Αφέθηκε

Να το σφιχταγκαλιάσουν

Μη σωριαστεί στον άνεμο.

Πόνος οξύς, απότομος

Στα χείλη μου η καύτρα του τσιγάρου.

Πόνος βουβός, αργόσυρτος

Η απουσία

των φωνών, των γέλιων

και των προσευχών,

των στεναγμών και των λυγμών,

που μες στην ασφυξία της κλεισούρας στοίχειωσαν,

στις χαραμάδες ζουν.

Όχι. Δεν είν’ το σπίτι μου αυτό.

Φάντασμα είναι.

Κι εγώ που μέσα εκεί δεν κατοικώ,

Τη γόπα σβήνω καταγής.

Διαβάτης γίνομαι.

Περνώ.

Ο Βάλτος

Το βλέμμα σέρνει ράθυμο στ’ ασάλευτο νερό.

Ακινησία βλέπει.

Αδράνεια.

Στην υγρασία πνίγεται η ανάσα του.

Το κάμα του ήλιου τον λιγοθυμά.

Ο βάλτος τον κουράζει.

Άλλες πατρίδες τότε ονειρεύεται: 

λιόδενδρα αργυρόχρωμα,

των αμπελιών ολόχρυσα σταφύλια,

περήφανα πλατάνια σκιερά,

κίτρινες θάλασσες με στάχυα.

Στους κάμπους, στα βουνά,

τα όνειρά του ξεπεζεύει.

Δεν βλέπει

το γρήγορο του ερωδιού το μάτι,

να κυνηγά ανύποπτο το ψάρι.

Τη σύναξη των φρύνων μες στα βούρλα

και της βαλτόπαπιας την πολύβουη αποικία,

δεν ακούει.

Δεν νιώθει

μη στην τρομάρα του σπάσει τ’αυγά ο πελεκάνος

κι αν στο λειμώνα

ο βασιλαετός ξεχειμωνιάσει.

Τη λεπτομύτα, τη χαλκόκοτα που λιγοστεύουν,

δεν τις νοιάζεται.

Και τα υδρόβια λιβάδια της ζωστέρας,

Νούφαρα και νερόκρινα,

δεν ξέρει.

Βαλτώνει λέει.

Κι ας είν’ εκεί, στα πόδια του, όλη η ζωή.

Εκείνος, δεν τη βλέπει.

Παλιό λιμάνι

Θυμάται …

Το σφύριγμα του πλοίου να πνίγει την οχλοβοή

και του φουγάρου τον καπνό ν’ αλλάζει τον αέρα.

Την μπουκαπόρτα στο άνοιγμά της να ξεβράζει πλήθος,

ζέστα και μυρωδιά αποπνικτική απ’ το μηχανοστάσιο.

Τα ατέλειωτα βήματα.   

Τις πατημένες γόπες των τσιγάρων και τους χυμένους πρωινούς καφέδες.

Τον ήχο της σφυρίχτρας των λιμενικών με τα ιδρωμένα πουκάμισα.

Τα αυτοκίνητα στη σειρά με αναμμένες μηχανές.

Τις μανούβρες των φορτηγών τιγκαρισμένων στο εμπόρευμα.

Τα δέματα με τα γραμμένα ανορθόγραφα ονόματα.

Το βάσανο της τακτοποίησης για το νέο ταξίδι.

Του χρόνου τον εκβιασμό.

Θυμάται…

Για να ξεχάσει πως απόμεινε

με λίγες βάρκες να σαπίζουν στο καρνάγιο του,

τους κάβους σκουριασμένους

τα γλαροπούλια και τους πεινασμένους γάτους,

με μισοβυθισμένη την προβλήτα.

Της θάλασσάς του μόνο καταφύγιο.

Πως γέρασε η ζωή. 

Βασιλική Σιαφάκα

(φωτογραφίες: Frédéric Boissonnas)

   

Η Βασιλική Σιαφάκα γεννήθηκε στην Αθήνα και κατοικεί στο Χαλάνδρι.  Εργάζεται στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών σε θέση Ειδικού Τεχνικού Εργαστηριακού Προσωπικού. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων της Βιομηχανικής Σχολής Πειραιά (νυν Πανεπιστήμιο Πειραιά) (1986), πτυχιούχος του Τμήματος Γαλλικής γλώσσας και φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1996) και πτυχιούχος  Μεταπτυχιακού Προγράμματος στην  Διοίκηση των Τηλεπικοινωνιακών Δικτύων του Τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Πανεπιστημίου Αθηνών (2008).Είναι ζωγράφος και έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής το 2000 και το 2009 και έχει συμμετάσχει σε δύο ομαδικές εκθέσεις (2009, 2017). Επίσης έχει ζωγραφίσει διοράματα για τα εκθέματα των ταριχευμένων ζώων του  Ζωολογικού  Μουσείου του Πανεπιστημίου Αθηνών (2012-2015). Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την συγγραφή διηγημάτων και ποιημάτων. Τον Δεκέμβριο του 2013 πήρε το 2^ο  βραβείο για το παραμύθι «Το όνειρο της φώκιας» στον Διαγωνισμό συγγραφής Παραμυθιού του «Μύλου των Ξωτικών». Τον Ιανουάριο του 2018 πήρε τον 7^ο έπαινο στον διαγωνισμό διηγήματος του δικτυακού τόπου Bonsaistories, για το διήγημα «Πεφταστέρια». Στο 3^ο Φεστιβάλ Φαντασμαγορίας Απρίλιος 2019 στη Θεσσαλονίκη διακρίθηκε με το διήγημα «ο Μάγος».