Χρήστος Κεραμίδης 2 ανέκδοτα κείμενα

 

Χρήστος Κεραμίδης

2 ανέκδοτα κείμενα

μαζί με 2 φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα

 

Το δικαίωμα στο όνειρο

 

Και χθες το βράδυ, στις όχθες του Έβρου, τα προσφυγόπουλα πλάγιασαν  στις λάσπες και  ονειρεύτηκαν, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου που έχουν το αδιαπραγμάτευτο  αυτό δικαίωμα.

 

 Η γλάστρα

 

Πρωί Κυριακής.

Πήγε στην παρέα του,  κι ήταν ανάμεσά τους  ο μικρότερος.

«Θα πάμε το απόγευμα σινεμά», είπαν, κι όλοι συμφώνησαν. Έπρεπε όμως να βρουν χρήματα κι αποφάσισαν να βγουν στους δρόμους.

Άρχισαν να βηματίζουν  στα γνώριμα στενά, ανάμεσα  στα παλιά τούρκικα  σπίτια.

Κοιτούσαν τις σαθρές κεραμοσκεπές, που μέσα τους έφτιαχναν φωλιές τα κιρκινέζια. Κοιτούσαν και κατάχαμα να βρουν μπακίρια και μολυβένια σύρματα. Δυστυχώς δεν υπήρχε τίποτα.

«Θα τα είχαν μαζέψει άλλοι, που βγήκαν πιο μπροστά από μας» σκέφτηκε. «Θα τα βρήκαν άλλοι!»

Ο μεγαλύτερος, που ήταν κουρεμένος «γουλί», τον άρπαξε από το σβέρκο και του έδειξε μια γλάστρα έξω από το μικρό σπίτι.  Ήταν από κείνα τα σκεύη, που φέρανε  μαζί τους οι  πρόσφυγες φτιαγμένα από χαλκό.

—Πήγαινε, πάρ’ την γρήγορα, είπε.

Κατέβηκε τα σκαλάκια φοβισμένος. Τη σήκωσε στα χέρια κι έμεινε ακίνητος!  Μια γυναίκα αγριεμένη, άρχισε να φωνάζει:

—Αλήτες! Κλέφτες! Άφησε κάτω τη γλάστρα μου!

Την ξανάβαλε στη θέση της,  κόκκινος από ντροπή.

Ήταν έτοιμος να φύγει, όταν από τη διπλανή πόρτα τον πλησίασε απειλητικά  ένας συνομήλικός του. 

Ο μικρός περίμενε, δεν έκανε πίσω. Εκείνος είχε κρυμμένο στο χέρι του ένα μεταλλικό γαλλικό κλειδί.  Τον πλησιάζει,  και τον χτυπά στο κεφάλι  ύπουλα  με ταχύτητα ψυχρού δολοφόνου.

Αισθάνθηκε ένα δυνατό κρανιακό πόνο, διπλώθηκε στα δύο, βλέποντας την παρέα του να έχει  ήδη απομακρυνθεί.

Γύρισε σπίτι του — δεν μίλησε κανέναν. Μπήκε στο μικρό  δωμάτιο·  άνοιξε τα βιβλία, ακούγοντας φωνές  παιδιών που έφευγαν για τους  κινηματογράφους!

 

Χρήστος Κεραμίδης

[από τα «Βόρεια ακρωτήρια»]

[Ο Χρήστος Κεραμίδης γεννήθηκε στην Καβάλα, στη χερσόνησο του συνοικισμού της Παναγίας, στην οποία συχνά «επιστρέφει» και αναφέρεται. Μεγάλωσε σ’ ένα από τα παλιά τούρκικα σπίτια των προσφύγων, τα ανταλλάξιμα. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από τον Πόντο. Έχασε τον πατέρα του στην πολύ μικρή ηλικία των πέντε ετών, γεγονός που τον σημάδεψε στη μετέπειτα ζωή του. Τελείωσε την Αριστοτέλειο Σχολή Υπομηχανικών Θεσσαλονίκης (Μικρό Πολυτεχνείο). Από το 1975 ζει μόνιμα στην Καβάλα. Εργάστηκε στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα με την ιδιότητα του μελετητή και επιβλέποντα μηχανικού. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1995 με την ποιητική συλλογή Ταξιδευτές. Το 1996 εκδόθηκε η ποιητική του συλλογή Στα πέλαγα του ονείρου. Απόσπασμα από το ποίημα «Το όνειρο», δημοσιεύτηκε, ως προμετωπίδα, σε περιοδικό προβολής της πόλης του, μεταφρασμένο σε τρεις γλώσσες. Το ποίημα «Αόρατοι στόχοι» (από τη συλλογή Δρόμοι της βροχής 1998) τιμήθηκε από τη Νέα Κίνηση Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (1999). Το ποίημα «Ερωτικό» (από τη συλλογή Ο Αύγουστος που περιμένω) ανθολογήθηκε στο Ποιητικό Ημερολόγιο 2018 των εκδόσεων Ιωλκός. Συμμετείχε στο συλλογικό έργο Παλίμψηστο Καβάλας 2009 (επιμέλεια και ανθολόγηση των Ευριπίδη Γαραντούδη και Μαίρης Μικέ) με το ποίημα «Χαμένες μουσικές», που γράφτηκε για τη μεγάλη πυρκαγιά που έκαψε το περιαστικό δάσος της πόλης, το 1985. Το ποίημα «Αναζήτηση» ανθολογήθηκε στο Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2020. Έχει επιλεγεί, ιστορικά, από επιστήμονες νεοελληνιστές, ως ένας από τους «ποιητές του καπνού» της πόλης του (1ο Επιστημονικό Συνέδριο- Πρακτικά συνεδρίου, Καβάλα Δεκέμβριος 2018). Έχει γράψει κυρίως ποίηση. Ποιήματα αλλά και πεζά κείμενά του έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά και ανθολογίες.]