ΣΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΠΕΖΟΥΛΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ

ΣΤΟ  ΠΕΤΡΙΝΟ  ΠΕΖΟΥΛΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ

Καθισμένοι εκεί στο πέτρινο πεζούλι,
καταφύγαμε στην ευπρέπεια της σιωπής,
συνομολογήσαμε το κενό της αναμονής
και οι ατέλειωτες ώρες της σύναξης και της σπουδής
μας έγιναν βαθύς καημός και προσδοκία.
Αισθήματα και στοχασμοί αναπετάρισαν
στον βωμό  των πόθων και των ονείρων
και οι απανωτοί στεναγμοί στα πληγωμένα στήθη
βάθαιναν της καρτεριάς το μαρτύριο,
τον πόνο τον κρυφό και την αγωνία.
Αμίλητοι εκεί στο πέτρινο πεζούλι,
στέκι κι αδέλφι κι αυτό της μοναξιάς μας
με τη γητειά, την απαντοχή και το παρακάλι,
με τη γλυκιά και ουράνια ματιά σου,
θρόνος  χρυσός να γίνει για τις καρδιές μας.
Αντίκρυ ο δρόμος σκοτεινός και λασπωμένος
από την ξαφνική και αναμαλλιάρα βροχή,
ορφανός από περαστικούς και διαβάτες
και φλύαρο τ’ ανέμι στις δεντροκορφές
τραγουδώντας τις βιαστικές αναπνοές μας.

Μη μιλάς για το κλειστό το σταυροδρόμι,
μη  νοιάζεσαι για την απάνω γειτονιά
και μη μακαρίζεις την κάθε της γωνιά,
καταφυγή να βρούμε και παρηγοριά,
σε απόμακρη κι ανέσπερη μεγαλοσύνη.
Εκεί και πάλι στο πέτρινο πεζούλι,
θα 'ρθει η νύχτα μαγεμένη και ονειρική,
φεγγάρι κι άστρα την αυλή θ’ ασημώνουν,
γελαστός κι ο ήλιος θα μας βρει το πρωί,
να έχει η ζωή μας ξημέρωμα και  απαντοχή.
Ακολούθησε εκεί τα θεϊκά τα χνάρια,
στα μυστικά κι απάτητα μονοπάτια,
στο στρατί της γλυκιάς προσμονής κι ελπίδας,
και έλα να προσκυνήσουμε αντάμα
τη σεβάσμια και χαριτόβρυτη θεά
του έρωτα, της χαράς και της ευτυχίας,
με θάρρητα στο κάλεσμα της ψυχής,
με φίλημα στις χάριτες της αγάπης
και καλοκάρδισμα στην ανοιχτή την αγκαλιά,
θρονιασμένοι εκεί στο πέτρινο πεζούλι.

Γιώργος  Αλεξανδρής

Φωτ.: Adrian Donoghue