ΔΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ 36 ΑΓΧΟΝΕΣ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ
Η συνύπαρξη δύο σπουδαίων δημιουργών στην συλλογή αυτή φέρνει ξανά στην επιφάνεια τα ζητήματα της τέχνης της Ποίησης. Οι αθέατες πλευρές της Ποίησης- δημιουργίας έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον για μυημένους και μη.
Ποια τα υλικά και τα θέματα του ποιητή στο εργαστήριό του; Γιατί δημιουργείται αυτή η εσωτερική ανάγκη της συνομιλίας με την ποίηση; Τί το καινούργιο χρειάζεται να ειπωθεί ή να ξαναειπωθεί; Πώς προκύπτει η ανάγκη της επανεγγραφής σε κάτι νέο που εγείρει νέους προβληματισμούς;
Η κ. Ευσταθία Δήμου στην εισαγωγή αναφέρει:
«Οι δεκαοκτώ ποιητικές δημιουργίες με τις οποίες ο καθένας προσέρχεται σε αυτή τη γόνιμη συνύπαρξη διαμορφώνουν το κατάλληλο έδαφος για το στήσιμο ενός είδους αντικατοπτρισμού που αφορά, όμως, μονάχα το περίγραμμά τους».(σελ. 13)
Ο κ. Κώστας Ριζάκης και η κ. Διώνη Δημητριάδου αναμετριούνται με το θέμα του «δημιουργού» με μια ποίηση απαιτητική και γοητευτική. Κλασσική γραφή αλλά και συνάμα μοντέρνα ως προς την σύνθεση και την δομή. Δημιουργούν μια «συνθήκη» ποιητικού περιεχομένου για να την αναπτύξουν και η κ. Ευσταθία Δήμου με το εξαιρετικό κείμενο της στην αρχή της συλλογής δίδει το πλαίσιο της γραφής των δύο ποιητών. Αν και το ύφος του κάθε ποιητή είναι διαφορετικό πετυχαίνουν την αισθητική σύνθεση της συλλογής.
Ο κ .Ριζάκης με λόγιο ύφος και με μια γλώσσα εξαιρετική μας εισάγει σε έναν κόσμο με αναγνωστικές διαδρομές, με παρελθόν, παρόν και αμφισβήτηση.
Επιλέγω το ποίημα με τίτλο:
Πάγια πυξίδα
η πινακίδα φευ τι αμείλικτος στο βέλος της συν
τον κεραμιδί χρωματισμόν διήγειρε απειλήν
αλλά η λέξις «έξοδος» φάνταζε ευκταία ως
λύση
λοιπόν την ακολούθησε τυφλός κι από περι-
έργεια να ιδεί πού θα τον βγάλει ώρες υπνω-
τισμένος θα ΄στρεφε σε κάθε νέαν απαίτηση έρ-
μαιο εγγίζοντας ήδη της διαδρομής νεκρόφυλ-
λα καρδιάς άτσαλα πατημένα χώματα μυρίζεις
αίμα της πληγής στο πρώτον κρακ ποιήματος ε-
κούσιος με δηλώνεις.(σελ.51)
Κώστας Θ. Ριζάκης, (σχέδιο μολύβι / Γιάννης Δ. Στεφανάκις)
Η κ. Δημητράδου με μια λιτή γλώσσα, με ποιητική κατάβαση μας δίδει την ανθρώπινη προσέγγιση, την επίγνωση με νέες πτήσεις.
Πετάγματα μικρά στιγμής
Πτήσεις κατόπιν
Και βυθίσματα ανελέητα
Σκάβουν τη γη
Να βρει ο σπόρος να καρπίσει
Να δουν οι άλλοι τον καρπό
Να βγάλουνε φτερά
Το βλέμμα τους
Στον ουρανό
Για να θωρούν τις νέες πτήσεις.(σελ.69)
Διώνη Δημητριάδου
Με το ποιητικό τους αυτό έργο πετυχαίνουν να μεταγγίσουν στον αναγνώστη νοήματα και συναισθήματα με μια βαθιά υπαρξιακή αναζήτηση «περί ποίησης». Να του γνωρίσουν την αθέατη πλευρά της δημιουργίας και της προσωπικής ταυτότητας του ποιητή που είναι αθέατη για πολλούς. Εμφανίζουν τον νόστο του ποιητικού εαυτού τους και τις νέες ποιητικές τους διαδρομές στο χρόνο. Αποτελεί αυτή η συλλογή –κατά την γνώμη μου – ένα έργο εν προόδω…
Μαρία Λιάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου