ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ Από τις Εκδόσεις Στίξις κυκλοφορεί η πρώτη συλλογή διηγημάτων του Αποστόλη Μάρκου Κωστούλη Καλλωπίζοντας το τέρας

 ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ

Από τις Εκδόσεις Στίξις 

κυκλοφορεί η πρώτη συλλογή διηγημάτων 

του Αποστόλη Μάρκου Κωστούλη 

Καλλωπίζοντας το τέρας

 

 

 

Από το οπισθόφυλλο:

Τι σχέση έχουν τα βιβλικά τέρατα με μια χαρτορίχτρα κατάσκοπο; Πώς συνδέεται η επανάσταση του ’21 με τις μαρξίστριες στριπτιτζούδες; Για ποια δουλειά βρέθηκε ο Τζένγκις Χαν στην πολεοδομία της Λάρισας; Πώς ξεκίνησε ο πόλεμος μεταξύ χορτοφάγων και ευφυών μανιταριών; Όλη η αλήθεια για το φλερτ, τις ιερές μύγες και το ποιος έφαγε το τελευταίο κομμάτι παγωτό. Το Καλλωπίζοντας το τέρας είναι ένα παιχνιδιάρικο ταξίδι, που διασχίζει την πεζή καθημερινότητα και τη σουρεαλιστική φαντασία, μέσα από είκοσι μικρές ιστορίες. Ανατρεπτικά παραμύθια φέρνουν κοντά πρόσωπα της ιστορίας και της διπλανής πόρτας, μιλούν για θέματα ταυτότητας φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού και πολιτικής ιδεολογίας, αγγίζοντας τα πάντα με μια σκωπτική, σατιρική διάθεση.

 

Ο Αποστόλης Μάρκος Κωστούλης γεννήθηκε το 1990. Ζει στη Λάρισα και είναι βιοκαλλιεργητής. Σπούδασε κοινωνιολογία και ευρωπαϊκό πολιτισμό.

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ:

Καλλωπίζοντας το τέρας

Υγρό, σκοτεινό και απέραντο. Τόσο μεγάλο, αλλά και τόσο κλειστοφοβικό, με τις σκιές να πιέζουν την ψυχή του ενοίκου. Το λιγοστό φως που υπάρχει τους δίνει ζωή, δημιουργεί ζωηρές αντανακλάσεις στα μαύρα τοιχώματα, αντανακλάσεις που χορεύουν παθιασμένα πριν χαθούν στη λήθη των πιο μακρινών γωνιών. Η μυρωδιά ψαρίλας είναι χειρότερη, αλλά συνηθίζεις.

Σε μια άκρη είχε στήσει τη φωλιά του, ντύνοντάς τη με κάθε μικρή άνεση και κάθε μεγαλοπρεπή διακόσμηση. Το φως κεριών, λαμπών θυέλλης, πολυέλαιων και μιας συλλογής ηλεκτρικών λαμπτήρων από όλη τη σύγχρονη ιστορία, έδινε μια εφήμερη ζεστασιά. Ανατολίτικα χαλιά κεντημένα στο χέρι και γούνες γνωστών σχεδιαστών κρατούσαν ζεστά τα γυμνά του πόδια. Στο κέντρο είχε βάλει το κρεβάτι του, με πλαίσιο από έβενο, κουρτίνες από μετάξι και ένα πλαστικό στρώμα θαλάσσης με τον Μπομπ Σφουγγαράκη. Το γραφείο του ήταν από γυαλιστερό μέταλλο, ζωγραφισμένο με μεγάλα γράμματα, από την ουρά ενός αεροπλάνου. Το είχε γεμίσει με χαριτωμένα μπιχλιμπίδια. Ένα σπαθί πειρατή, ένα σουτιέν γοργόνας, το μαντίλι ενός καμικάζι.

 

«Ένα γραφείο χωρίς βιβλία δεν είναι γραφείο, είναι ένας πολύ γεωμετρικός καναπές» σκέφτηκε. Η ανία έπαιζε εδώ και χρόνια ένα ζόρικο παιχνίδι με τη διάθεσή του και σταθερά κέρδιζε. Το πιο όμορφο σπίτι χωρίς βιβλία, χωρίς ίντερνετ, χωρίς γάτες, είναι μια μικρή κόλαση. Ήταν μόνος και δεν είχε τίποτα για να περάσει την ώρα, πέρα από τις σκέψεις του. Για κάποιον που μισούσε το σκανδιναβικό παιχνίδι της συναρμολόγησης επίπλων, το να σκαρώνει καινούργιες διακοσμήσεις με ό,τι καινούργιο έβρισκε κάθε μέρα, του έδινε μια μικρή ψυχαγωγία, αλλά ακόμα και αυτή η μικρή χαρά είχε χαθεί με την ατέρμονη επανάληψη.

 

«Το μόνο που εύχομαι είναι αυτό το καταραμένο κήτος να καταπιεί επιτέλους κάποιον ζωντανό», ήταν η βασική του ελπίδα, πριν χαθούν τα λογικά του. Όταν έχεις περάσει τόσα χρόνια στην κοιλιά μιας μεταφοράς για συστήματα διακυβέρνησης του 17ου αιώνα αρχίζεις να βαριέσαι.