Προδημοσίευση Τρία ποιήματα της Άννας Πετράκη μαζί με τρεις φωτογραφίες του Alessio Mamo

 

Προδημοσίευση

Τρία ποιήματα 

της Άννας Πετράκη

 μαζί με τρεις φωτογραφίες του Alessio Mamo

ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ

 

Αδειάζω το σπίτι

Εργάτες μπαίνουν

Αυστηρές οι εντολές από τους νέους ενοικιαστές

Ανακαίνιση πλήρης

Μα όλο κάτι νιώθουν να λείπει

και όλο κάτι τους μοιάζει περιττό

Δεν ξέρουν πως...

ένα κομμάτι πήρα μαζί μου απ’ όλους τους τοίχους,

κάθε δωμάτιο κρατάει μια δική μου εσοχή,

στις μεσοτοιχίες θρονιασμένες παλιές προσδοκίες,

λαχτάρες μου στους ξώφαλτσα γδαρμένους σοβάδες

 

Το τζάκι άκαυτο δεν θέλει μερεμέτια

Ντρέπεται που δεν έχει ούτε μια μουτζουριά

που μόνον αυτό μέσα σ’ όλο το σπίτι

μοιάζει ακόμα τελείως καινούργιο

Δεν μπόρεσε γύρω του να μας μαζέψει ποτέ

Ντρέπεται που δεν εκπλήρωσε τον στόχο του σχεδιαστή,

να ενώνει αγαπημένα πρόσωπα στη θαλπωρή

Βάζω στο τζάκι φωτιά

Αδειάζω το σπίτι

Το αδειάζω από μένα

Αφήνω κάτι από μένα

Και αποχωρώ

 

 

ΤΟ ΝΟΗΜΑ

 

Ριχνόμαστε ξοπίσω του, κυνηγόσκυλα ράτσας

Οσφραινόμαστε θήραμα

των ανθρώπων την αύρα

τον Ομφαλό της Γης

τα καρφιά του αίροντος τας αμαρτίας του κόσμου

-μεγάλο φορτίο τού δώσαμε και μάταιο, ίσως∙

τις αμαρτίες του στ’ αλήθεια ποιος τάχα απαρνιέται;-

 

(Από κάπου αδιευκρίνιστα

ψίθυρος θροΐζει:

-Φρόντισε ν’ αφήσεις πίσω σου κάτι...)

 

Εκλιπαρούν και οι ποιητές,

μαθητευόμενοι μάγοι που δεν θ’ αποφοιτήσουν ποτέ

Την ψυχή τους αποθέτουν σε βωμούς και σταυρούς

Θυσία, αυτοθυσία,

με πληγιασμένα γόνατα ικέτες

ματώνουν εαυτούς και αλλήλους,

διπλοί υπήκοοι

της χώρας του αισιόδοξου

κι εκείνης του οικτρά απελπισμένου

Και όσο αποτυχαίνουν το μελάνι, το χαρτί,

τα ξόρκια, οι σπονδές, οι εσπερινοί,

συνεχίζουνε οι ποιητές να κυνηγούν το νόημα,

 

με την ελπίδα

πως η Φημονόη κάτι γνωρίζει

και θα τους το αποκαλύψει

ή με τον τρόμο τον φρικτό

πως η Φημονόη,

παρόλο που ξέρει αυτό το κάτι,

δεν θα τους μυσταγωγήσει ποτέ

 

(Από κάπου αδιευκρίνιστα

η φωνή δυναμώνει:

-Βιάσου ν’ αφήσεις πίσω σου κάτι!)

 

Αναζητάμε το στοιχειώδες·

και οι προσμονές μας υποτροπιάζουνε σε απελπισίες

Το νόημα είναι καλά κρυμμένο·

ίσως ανύπαρκτο·

μπορεί και περιττό.

Θα κερδηθεί το αιώνιο

Μέσ’ απ’ τα χρώματα, τις νότες, τις λέξεις,

τις αγκαλιές, τις καθημερινές μας στιγμές;

Το δευτερόλεπτο βόμβα βραδυφλεγής

Το διαβατήριο της ύπαρξης

αβέβαιο ή πλαστό, ίσως και εξαρχής ληγμένο

Ψιχάλες ψίχουλα είμαστε και θα χαθούμε,

μόλις το σύμπαν

μες στην απειροστή του πλήξη αναδευτεί

και στείλει σήμα αμείλικτο:

εσώθη το λάδι στο καντήλι σου,

πάει το λάδι σου, εσώθη

 

(Από κάπου αδιευκρίνιστα

η αγωνία βαριά ανασαίνει:

-Πρόλαβες ν’ αφήσεις πίσω σου κάτι;)

 

Ίσως το νόημα να ’ναι πως το λάδι μας σώθηκε

Σημαίνει αυτό πως το είχαμε

και το κάψαμε

όμορφα, μεθυστικά·

ή όχι

Μια φλόγα ήμασταν

Και σαν φλόγα επιστρέφουμε στο σύμπαν

Αυτό είναι η μόνη πατρίδα μας

Και η ξεχαρβαλωμένη Γη

-που οι ανόητοι μάνα τη λέμε-

γέφυρα είναι κρεμαστή

που χτίζεται-γκρεμίζεται

με χρόνο δανεικό, σαν τόπος εξορίας

Όσα κατάδικά μας τα πιστέψαμε

στο χάος διακτινίζονται

απαρηγόρητα, ανοστάλγητα, λησμονημένα

 

(Άραγε θα βρεθεί για μας ένας λυγμός,

να βεβαιώσει

πως, στ’ αλήθεια, αφήσαμε πίσω μας κάτι;)

 

 

ΧΑΡΤΟΚΟΥΤΟ

 

Χαιρέτησε τον συμβολαιογράφο

 

Από μακριά το μάτι της έκοψε τη χάρτινη κούτα

Αν ήταν καθαρή, θα την έπαιρνε

Μια χαρά θα βόλευε μέσα

όσα διατηρητέα της ζωής της

προορίζονταν για άμεση μετακόμιση

Πλησίασε

Ένα βρώμικο πόδι εξείχε

από παράταιρο νούμερο

στραπατσαρισμένο παπούτσι

Το δέρμα γεμάτο από φλύκταινες με ξεραμένο πύον

Απέστρεψε το βλέμμα της με βδελυγμία

Ακατάλληλο το χαρτόκουτο για την οικοσκευή της!

Πώς διογκώθηκε έτσι η επικράτεια των αστέγων...

Προσπέρασε με βήματα γοργά, σιγουρεμένα

Στην επόμενη γωνία

την περίμενε μια άλλη κούτα άψογη, καθαρή, ανθεκτική

και το κυριότερο, ακατοίκητη,

όπως την περίμενε

το άρτι αποκτηθέν της διαμέρισμα

παλαιότητας 1970,

όνειρό της από τη δεκαετία του 1980,

να συστεγάσει δικαιωματικά

την αστραφτερή της ανθρωπιά

με την ευδαιμονία

 

Άννα Πετράκη

[τα ποιήματα εμπεριέχονται στη συλλογή "ΑΝΑΚΥΚΛ", που πρόκειται σύντομα να εκδοθέι από τον Κάκτο]

Η Άννα Ε. Πετράκη γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από την Ευβοία και από Προύσσα. Αποφοίτησε από το Τμήμα Κλασικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Εργογραφία: «Όσα δεν έζησα...» (Andy' s Publishers 2015), «Ζωή σε 9/8...» (ΚΑΚΤΟΣ 2016), «Ακραίο... σχεδόν (ΚΑΚΤΟΣ 2017), «Της μνήμης και της λησμονιάς, Πικρόχολα και μελίρρυτα» (ΚΑΚΤΟΣ 2017), «Αθήνα, 2021 μ. Χ.» (ΚΑΚΤΟΣ 2018), «'Ολα του έρωτα» (ΚΑΚΤΟΣ 2018), «... που ήταν αταξίδευτο» (ΚΑΚΤΟΣ 2019), «Το φίλημα των λυγμών» ΚΑΚΤΟΣ 2019). Συμμετοχή σε συλλογικά έργα: «Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2019» (τοβιβλίοnet), «Μικρή ανθολογία ποίησης για τους πρόσφυγες ΙΙΙ» (στίγμαΛόγου 2019)