«σε
άσπρο μαύρο η απουσία»
Διώνη Δημητριάδου
μαζί με μια φωτογραφία του Θάνου Τσιμέκα
Τι χώρος είναι αυτός; Κι
αν δεν είναι χώρος, τότε τι;
Ανοίγω το παράθυρο. Κοιτάζω.
Τα βράδια που ερχόσουν. Άφηνες το αυτοκίνητο πριν τη στροφή, κατηφόριζες τον
δρόμο κι έμπαινες στο σπίτι.
Σιωπή.
Η φωτογραφία που
κοιτάζω είναι τραβηγμένη με φόντο κάποια θάλασσα. Δεν θυμάμαι πια πού ήταν. Τα
μάτια σου είναι στραμμένα κατ’ ευθείαν μπροστά, κοιτάζεις τον φακό. Όχι τον
φωτογράφο, τον φακό. Είναι ασπρόμαυρη λήψη. Το χρώμα, έλεγες, χαρίζει ψέμα στην
εικόνα, την κάνει να δείχνει «κατασκευασμένη», μια αποτύπωση πραγματικότητας
που δεν πείθει. Το ασπρόμαυρο είναι πιο γήινο, πίστευες. Δεν μπόρεσα να σε
πείσω ότι ίσα-ίσα η αντίθεση άσπρου και μαύρου είναι που μπορεί να «πειραχτεί»
περισσότερο από τον φωτογράφο. Μέσα στο μυαλό σου τα πράγματα έτσι κι αλλιώς μοιρασμένα
και ξεκάθαρα. Άλλο η φύση και άλλο η Τέχνη. Δεν μπορείς να μιμηθείς τη φύση,
όσο κι αν προσπαθήσεις. Παραχώρηση μου έκανες σε κάθε φωτογραφία. Ας είναι.
Αν και σε τόνους του
άσπρου και του μαύρου, μαντεύω (ή μήπως θυμάμαι;) το χρώμα που έχει το πουκάμισο.
Ήταν σίγουρα ένα λαδί, στο χρώμα των ματιών σου. Αυτό δεν χρειάζεται να κοιτάξω
καμία φωτογραφία για να το θυμηθώ. Το κουβαλάω μέσα μου και, πίστεψέ με, είναι
το ίδιο ζωντανό. Όπως τότε.
Στα όνειρα βάζεις
χρώμα; Δεν ξέρω να απαντήσω. Νομίζω πως ναι, αν και ποτέ δεν μπορώ να θυμηθώ
τίποτε χρωματιστό την άλλη μέρα. Όλα σε άσπρο και σε μαύρο. Σε μαύρο πιο πολύ.
Διώνη Δημητριάδου
(η φωτογραφία του Θάνου Τσιμέκα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου