Πέντε ποιήματα της Ζωής Καραπατάκη από τη συλλογή "Ο Παίκτης και το Παίγνιο" και μαζί πέντε πίνακες του Pablo Picasso

Πέντε ποιήματα

της Ζωής Καραπατάκη

από τη συλλογή 

"Ο Παίκτης και το Παίγνιο"

και μαζί πέντε πίνακες του Pablo Picasso

                                                

Αχρείος κόσμος

                    

                                                 Μόνο στη λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει

πλήρως το παρελθόν της

                                                                                                                     Walter Benjamin

                   

Τα γεγονότα του παρελθόντος μοιάζουν με παγωμένες

Λίμνες που βρίσκονται στους μακρινούς πόλους

Της μνήμης . Η εξερεύνηση έχει μεγάλο ρίσκο

Και γι' αυτό χρειάζεται τρόπο και μέθοδο

Εμείς όμως

Βυθισμένοι σε θερμαινόμενες λίμνες

Χαλαρώναμε

Η σάρκα ξεχνούσε ολοένα και περισσότερο

Ζητούσε απαλλαγή από κάθε μνήμη

Επώδυνη – που τη θεωρούσε άλλωστε- και ανώφελη

Οι κραυγές με τον καιρό μετατρέπονταν

Σε ηδονιστικούς ήχους των οποίω

Η διάχυση νάρκωνε νάρκωνε και νάρκωνε

Και μεγάλωναν οι ουρές των αναμενόντων

Για ένα βύθισμα στην υγρή ζεστασιά

Εκτός λίμνης οι οθόνες

Έδειχναν το μέλλον καλοντυμένο και δυναμικό

 - ωσεί παρόν -

Ώσπου ένα πρωί κάποιος που έμοιαζε

Με τον βασιλιά Ιωάννη τον Ακτήμονα

Φώναξε με παγωμένη φωνή σα να

Ερχόταν από πολύ μακριά

'' Αχρείος κόσμος ! Θα ξεσπάσει το κακό

Πριν καιρός περάσει ''

             

                       

 Μητέρα

                                         Τα πράγματα δεν διαδέχονται το ένα το άλλο

                                                     αλλά το ένα κατοικεί μέσα στο άλλο

                                                                                                             Gadamer

Στις αυλακιές των χεριών σου

Μητέρα

Κάθε φορά που τις κοίταγα

Έβλεπα το μέλλον μου

Σε συμπονούσα

Μα και την ίδια στιγμή

Μια ανυπόφορη αγωνία με κύκλωνε

Τότε έριχνα αλλού το βλέμμα

Να συνθέσω ήθελα τη ζωή

Με τυχαίες εικόνες

Έξω από σένα

Αδιαπέραστες όπως νόμιζα

Από τη λύπη  που έρρεε

Γύρω από το μαλακό σώμα σου

                                               Παίγνια

                                                     Η   Τέχνη αυξάνει την εικονογραφικότητα του είναι

                                                                                                                                      Gadamer

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι

 Δυο μεγάλα έντομα

Χτυπήθηκαν με δύναμη

Στον τοίχο

Μετά ησυχία ζέστη παντού

Αναδύεται από το πάτωμα

Από τα κλειστά βιβλία

Από τα κρεμασμένα ρούχα

Ιδρώτας ρέει κρυφά

Και φανερά στο σώμα

 Ώσπου το βλέμμα εστιάζει

Πάνω από το γραφείο

Σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία

Ο Ναμπόκοφ και η γυναίκα του

Παίζουν σκάκι στο μπαλκόνι του

Montreux Palace

Είναι απορροφημένοι

Το χέρι της γυναίκας

Μετεωρίζεται

Καθώς κινείται προς τη βασίλισσα

Εκείνος το κοιτά σκεπτικός

Τα βλέμματά τους

Διασταυρώνονται

Πάνω στο πιόνι

Οι μεταλλικές καρέκλες

Το τραπεζάκι και το κιγκλίδωμα

Διαχωρίζονται έντονα απ' την

Αχλύ του γύρω τους

Νοτισμένου τοπίου 

Το νερό που τους περιβάλλει

Με δροσίζει

Αφήνομαι στη ρέμβη

 Ξαφνικά η γυναίκα

Της φωτογραφίας

Αφήνει μια χαρούμενη φωνή

Βλάντιμιρ! Ματ!

Αυτός χαμογελά εγκάρδια

Της φιλά το χέρι

Και γελάνε μαζί

Μου αρέσει το καλοκαίρι

                             Τόσκα

Θα ζητήσω απ' το θείο Βάνια

Ένα μικρό χώρο κοντά του

Να δουλέψουμε μαζί

Αυτός τους λογαριασμούς του

Για τα χωράφια κι εγώ τα δικά μου

Διάβασμα και ίσως γράψιμο

Αφού ταιριάζουμε....

Το λοιπόν καλύτερα

Να 'μαστε παρέα

Έχοντας τη θαλπωρή της συντροφιάς

Και τα συνήθεια της μέρας

Τσάι το πρωί

Στη μία φαγητό όπως όλοι οι άνθρωποι

Το βράδυ δείπνο

Κάπου κάπου θα μπαίνει

Και η  Σόνια

''Θ' αναπαυτούμε , θ' αναπαυτούμε

θ' ακούσουμε τους αγγέλους

Θα δούμε ολόκληρο τον ουρανό

Σπαρμένο με διαμάντια

Το πιστεύω ''

   (Τόσκα: λέξη  ρώσικη ουσιαστικά αμετάφραστη, ίσως νοσταλγία, βαρυθυμία, ερημιά)

              

 

                                                   Τσάι με ζάχαρη

                                                     η ιστορία μερικών κρυστάλλων  ζάχαρης είναι ολόκληρη

                                                                  ένα μάθημα  πολιτικής οικονομίας , πολιτικής  αλλά και ηθικής

                                                                                 

                                                                                                                        Auguste Cochin

              

Η κυρία Θάτσερ

Καθάρισε καλά την ξανθιά φωνή της

Και το βλέμμα της

Το απεριόριστα γαλανό

Τσίτωσε στο έπακρον το πολύ λευκό

Δέρμα της

Και είπε

Ακούστε με αγαπητοί μου

Ακούστε τη συμβουλή μου

Χτίστε έναν τοίχο γύρω σας γερό

Γερό ολόγυρά σας και καλό

Να σας προστατεύει

Από τους γείτονες αλλά και τους περαστικούς

Ο κίνδυνος ζει μέσα στο πλήθος

Λέγεται κοινωνία

Κρατήστε τις αποστάσεις

Όπως κάθε σοφός ιδιώτης

Οφείλει

Προστατέψτε την κοινωνία των ιδιωτών

 Αυτή είναι η δύναμή σας

Εγώ θα πολεμήσω τους φτωχούς

Γιατί αυτοί δημιουργούν τη φτώχεια

Και αυτό δεν μας ταιριάζει

Σε άλλες χώρες ναι

  Αλλά όχι στη Μεγάλη Βρετανία

 Το ιδεώδες της δικής μας ζωής είναι

Ένας τακτοποιημένος κόσμος

Να βαδίζει πάνω σε θεμέλιο

Από σίδερο και κάρβουνο

Και εδώ να ζούνε οι ιεροφάντες

Της Θεάς  Προόδου

Οι εγγλέζοι άρχοντες

Κοιτάχτε την ιστορία μας

Για άλλους είναι το όπιο

Για άλλους και οι αλυσίδες

Εμείς χρειαζόμαστε

Τσάι με ζάχαρη

Πολύ τσάι με μπόλικη ζάχαρη

                       Στη σωστή ώρα

Ζωή Καραπατάκη

από τη συλλογή ''Ο Παίκτης και το Παίγνιο '' εκδόσεις Νησίδες 2018

Η Ζωή Καραπατάκη γεννήθηκε στο Πλωμάρι της Λέσβου το 1956. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και διορίστηκε στη Δημόσια Εκπαίδευση. Στον κύκλο των ενδιαφερόντων της είναι η Λογοτεχνία και οι Καλές Τέχνες. Έχει ολοκληρώσει τις σπουδές της στο Γαλλικό Ινστιτούτο με επιλογή την Ιστορία της Τέχνης. Διαμένει στην Αθήνα.